Our Continues Destiny

CHAPTER 2

JASMINE'S POV

Nagising ako dahil sa malakas na pagkatok sa aking pintuan. Bumangon ako at binuksan ang pinto.

"Jasmine? Why aren't you ready?" tanong ni Renz na naka-cross arms pa kaya inirapan ko nalang sya.

"Just a minute." sabi ko at lumakad na papunta sa banyo. After I prepared myself para pumasok, I grab my things and went downstairs to eat breakfast.

"Finally eat your breakfast now."  naka-ngiting sabi ni kuya kaya umupo na ako sa tabi ni Renz.

"Morning." bati ko at ngumiti naman sya. Natigilan pa ako nang makita na naka-tingin sila sa akin.

"What?" dagdag ko.

"Nothing, akala kasi namin hindi ka papasok."  sabi ni Belle at nagpatuloy sila sa pagkain.

"Thanks to me." pagmamalaking sabi ni Renz. I just rolled my eyes.

JUSTINE'S POV

Nandito kami ni Hailey sa garden, like we always do every lunch.

"How's Jasmine?" nag-aalalang tanong nya. Napabuntong hinga nalang ako habang iniisip ang kapatid ko.

"Still the same."  mahinang sabi ko.

"Just stay by her side. Siguro mahirap lang talaga para sa kanya na kalimutan ang nangyari. Alam mo kung gaano sila naging malapit ni Van." naka-ngiting sabi nya na nag-buhay sa akin nang pag-asa na maibalik sa dati ang kapatid ko.

"I'm very lucky to have you." sabi ko at niyakap sya. She's always there when I'm losing my hope, she's always there to listen. Sya ang naging dahilan kung bakit unti-unti kong natanggap na wala talaga akong kasalanan sa nagyari. And I hope, Jasmine will find the reason to move forward with Renz, with us.

SHAUN'S POV

Dahil wala namang pasok ay napagpasyahan naming mag-training nalang muna. Aside kasi sa pag-aaral ay dapat din naming ma-master ang mga elementong hawak namin para sa pagbabalik namin sa academy. We should never waste our time, kailangan na naming bumalik sa academy at isa pa kailangang mas magaling na ako kay Justine pagbalik ko sa academy.

"Habang tumatagal gumagaling na sya." komento ni Luke kaya tumango lamang ako.

"Kaunting training nalang, madali na nyang makokontrol ang mga hawak nyang elemento." naka-ngiting sabi ni Kiel.

"Yes, but yet no." sabi ko na ikina-lingon nila.

"Yes she can control the white magic she's holding. But let's not forget that she can possess the magic that none of us can." sabi ko na ikina-tango naman nila.

"Wala ka bang tiwala kay Kian?" tanong ni Luke na ikinatahimik ko. I trust her, I'm just afraid that one day that magic will control her.

"There are things we can't control Luke."  simpleng sabi ko at hindi na sya umangal pa.

Biglang nag-cast ng tornado si Reese na ikina-gulat ni Kian kaya gumawa agad sya nang Fire Barrier. Pero sa di inaasahang pangyayari ay biglang naging kulay itim ang barrier nya.

"Let's get out of here!" I shouted as we stormed out the room.

"What was that?" tanong ni Luke na halata ang pagkagulat.

Napa-ngiwi ako nang marinig ang malakas na pagsabog sa loob nang training room.

"Do you think she's okay?" tanong ni Reese habang nakatayo malapit sa pinto.

"I think so." sagot ni Luke nang may marinig na ingay sa loob. Napabuntong hinga na lang ako at pumasok sa loob.

"It's fine Kian. Lahat tayo ay nawawala sa kontrol." I said habang pinapanood syang magpapadyak sa inis. May kaunting galos sya at nasira din ang mga gamit sa loob nang training room.

"Are you okay?" tanong ni Kiel na kapapasok lang. Agad na lumapit si Reese para gamutin ang mga sugat nya.

"Yeah." walang gana nyang sagot at napa-buntong hinga nalang.

"May mga bagay talagang hindi natin makokontrol Kian." sabi ni Kiel nang matapos gamutin ni Reese ang mga sugat nya.

"You can't control the uncontrolable Kianna." Luke said ang gave her a smile. Sinenyasan ko silang umalis hanggang sa kami nalang ang matira sa loob.

"Are you going to scold me?" tanong nya pero umiling ako.

"Come here." I take her hand and smiled. "It's not your fault okay. Sometimes things are really getting out if hand." she smiled and hug me tight. Nagulat ako sa ginawa nya, my heart skip a bit as I feel butterflies in my belly.

"Thank you. Don't leave me please." napa-ngiti ako sa sinabi nya bago sya humiwalay sa akin.

"I will never leave you." sabi ko habang hinahaplos ang kanyang pisnge. I will never leave you even if you push me away.

"Let's go, we're being so dramatic." dagdag ko na ikina-tawa nya.

"Shaun? Kailangan ba talaga nating mag-transfer sa academy?" tanong nya na hindi ko naman agad nasagot.

"Hindi ba pwedeng dito nalang tayo? Tuwing iisipin ko kasing lilipat tayo sa academy kinakabahan ako, may kakaiba kasi akong nararamdaman tuwing iniisip ko ang paglipat natin doon." medyo natulala pa ako sa sinabi nya pero hindi ko nalang pinahalata. Ayaw ko rin namang dalhin ka don, ayaw kong dumating ang araw na hindi ulit kita makakasama nang ganito.

"You need to understand, the academy is the most safe place where we belong. I want you ti be safe." sabi ko kaya napa-buntong hinga nalang sya.

"If only I can control my black magic, maybe I won't be afraid to go there." mahina nyang sabi pero sapat para marinig ko.

"Nandon naman ako eh, hindi kita pababayaan, poprotektahan kita at sisiguraduhin ko na walang makakaalam nang tungkol sa kapangyarihan mo." sabi at ngumiti naman sya.

DIANNA'S POV

Naglalakad ako ngayon papunta sa garden, kanina ko pa kasi hinahanap si Vin pero di ko makita kaya malamang ay nandon na naman sya. Ilang sandali pa nakalipas bago ko marating ang garden, pagpasok ko palang ay nakita ko na sya na nakatayo malapit sa fountain.

"I always know where to find yoy." sabi ko kaya lumingon sya sakin. Puno nang lungkot ang mga mata nya. Bago pa sya tumalikod ay lumapit na ako at niyakap sya.

"I hate seeing you like this." sabi ko at doon ko lang naramdaman na umiyak na sya. Ang mahina nyang paghikbi ay nagdala sa akin nang kalungkutan.

"I miss her so much." sabi nya habang pinipigilan ang paghikbi. Hinawakan ko ang pisnge nya habang naka-tingin ako nang diretso sa mata nya.

"You have to be strong, mawawalan nang halaga ang sakripisyo nya kong mananatili kang ganito. Even if Van is not here, you still have mom and dad, you have me and especially you have Adrianna. Do you want your daughter to see you like this?" sabi ko.

"Did I make my wife worried? I'm sorry baby." He said while gently touching my face.

"I love you" bulong ko sa kanya.

He leaned closer and give me the most gentle kiss that a husband could ever give.