KARDELEN

31 "Katil"

Kadın hafifçe gözlerini araladı.

İçinde ne olduğunu bilmediği bir huzursuzluk bütün bedenine adeta yayılmıştı... Gözlerini açar açmaz hissettiği yorgunluk bir sarmaşık gibi ruhunu sarmıştı.

Nerede olduğunu idrak edemedi. O an neler olduğunu hatırlamak, hafızasını yoklamak istese de olmadı.

Genç kadın öylesine bitap düşmüştü ki sanki birileri elinden düşünme yetisini de almıştı. Öylece hissiz, karanlık geliyordu her şey... Büyük bir ruhsuzluk hâkimdi. Hem kendi içinde hem de kaldığı odanın içinde... Derin bir sessizlik bütün odayı etkisi altına almıştı.

Kadın hafifçe doğrulmak istediğinde kasıklarındaki derin bir sızı buna engel oldu. Dudaklarından büyük bir çığlık dökülürken canının acımasının etkisiyle birlikte dudağını sertçe dişlemişti.

Odanın kapısı açıldığında odaya kocasının girdiğini gördü. Gözleri kan çanağına dönmüş adam karısının uyandığını görünce bakışlarını kaçırdı. Kendini suçluyordu... Her şeyin sorumlusu olarak kendini görüyordu, canı yanıyordu...

"Çiçeğim..."

Sesi fısıltıdan farksızdı. Onun yanına gittiğinde o güzel yüzü avuçlarının arasına aldı. Dudaklarını karısının alnına bastırdı.

Kardelen kurumuş dudaklarını yaladı.

"Su alabilir miyim?"

Rizgar ona hemen komidindeki suyu içirdi. Elini karısının sırtına koyarken dikkatle onu yatırdı. Sevgiyle ellerini öptü.

"Seni seviyorum güzelim." Avuç içlerini öptü. "Seni çok seviyorum... Karım, ömrüm, nefesim..." Kardelen bu sözlere anlam veremedi.

Bakışları karşısındaki duvarı bulurken neden hastanede olduğunu anlamaya çalıştı. Burada olmasının bir sebebi vardı...

Kasıklarındaki o ağrı yeniden kendini belli ederken inledi.

"Acıyor mu canın?"

Rizgar'ın titreyen sesiyle birlikte Kardelen gözlerini kapattı.

Kasıkları neden acıyordu?

Aklına bebeği gelirken hızla gözlerini açtı. Kan içinde yattığını da hayal meyal anımsadı. Kalbi korkuyla çarparken eli karnını buldu.

"B-Bebeğim!" Telaşla bağırdı. "Rizgar, bebeğimize bir şey mi oldu? Neden buradayım ben?!"

Rizgar karısını göğsüne çekti. Hiçbir şey söyleyemedi...

Evet, bebeğimiz öldü Kardelen diyemedi...

"Rizgar cevap versene!" Gözleri doldu. "B-Ben yemek yemedim, çok kanamam oldu! Hatırlıyorum; her yan kan olmuştu!" Gözlerini kırpıştırdı. "B-Bebeğimizin canı acıdı! Ne oldu bebeğimize söyle!"

Kardelen çırpındıkça canı daha çok yanıyordu. Rizgar onu sakinleştirmek için defalarca saçını öptü, sımsıkı sarıldı.

"Kardelen," Derin bir nefes aldı. "Bunu söylemek benim için çok zor..." Devamını getiremedi.

Rizgar'ın gözünden bir damla yaş düşerken Kardelen bağırdı.

"Allah kahretsin! Kötü bir doğum yapacağım değil mi? Dizilerde görüyorum ben! Kanama olunca hamilelik riskli geçiyor! Çok dikkat etmem gerekiyor yoksa yeniden kanamam olabilir!"

Keşke öyle olsaydı dedi içinden adam... Keşke öyle olsaydı da şimdi çocuğumuz hayatta olsaydı, senin karnında olsaydı...