KARDELEN

34 "Yabancı"

Helin mahcup olmuştu. Ne diyeceğini bilemezken Kardelen'in gözleri dolmuştu. Kadın hafifçe başını salladı.

"Adresimi ver, gelsin."

Başka bir şey söylemek istemedi. Güçsüzce duvara tutunduğunda Helin hemen onu tuttu.

"Kardelen!"

Kardelen zaten onunla konuşmak istiyordu. Artık vakti gelmişti. Buraya gelmesi ve boşanma işini konuşmaları en iyisi olacaktı.

"Buraya gelsin, söyle. Boşanma konusunu zaten konuşmamız gerekiyordu. Ondan daha fazla kaçamam. Söyle adresimi, gelsin."

Koşar adımlarla odasına çıkarken onun yüzünü bir daha nasıl görmeye nasıl cesaret edeceğini düşünüyordu.

"Allah'ım sen bana yardım et." Diye fısıldadı.

Artık yüzleşmeleri gerekiyordu. Ona boşanmak istediğini söyleyecek, bu işi bitirecekti. Yine de içi buruktu...

***

Gelmişti...

Aradan geçen bir günün ardından gelmişti işte!

Kapıyı açtığında adamla aylar sonra göz göze geldi.

Kalbi bedeninden çıkacakmışçasına atan kadın bir anda adamın kollarında buldu kendini...

"Kardelen'im..."

Rizgar özlemle kadının saçlarını öptü.

Kardelen hemen geri çekilirken ağlamamak için kendini sıkıyordu.

Bakışları adamı bulduğunda gördükleri kadını yaraladı.

Zayıflamıştı...

Yüzü de çökmüş görünüyordu. Bunlar Kardelen'in yokluğundan mı olmuştu gerçekten?

Uzattığı sakallarını ve mor göz altlarını görünce Kardelen'in içi iyice kötü oldu.

Bu sefer inceleyen taraf Rizgar'dı...

Saçları boyanmış, kilo almış kadına şaşırarak baktı. Güzeldi, çok güzeldi... Yemyeşil gözlerini ortaya çıkarmıştı bu saç. Kilosuyla birlikte daha dolgun, daha çekici bir kadına dönüşmüştü.

"Geç içeriye istersen." Kardelen içeriyi gösterdi.

Rizgar içeriye girdiğinde onu salona yönlendirdi. Ne diyeceğini, cümleye nasıl başlayacağını bilemiyordu...

"Benden neden kaçtın Kardelen?"

Kardelen anlamayarak kocasına baktı.

"Nedenini biliyorsun! Senin yanında durmamam gerekiyordu."

Kadın bakışlarını halıya indirdi. Rizgar hariç her yere bakıyordu.

"Bana bir ay bekle deyip gitmen mi gerekiyordu? Beni kandırıp özleminle çıldırtman mı gerekiyordu?!"

Özleminle çıldırtman mı gerekiyordu...

Kardelen'in bu sözlere içi giderken titrek bir nefes verdi. Kararından dönmeyecekti. İkisi için de boşanmak en iyisiydi.

"Buraya seni neden çağırdığımı biliyorsun. Bir an önce konuşup işlemleri başlatalım."

Rizgar öfkeyle dişlerini sıktı.

"Ben boşanmak istemiyorum! Ulan yuvamızı mı yıkacağız? Yapma ne olur Kardelen! İkimiz de yanacağız biliyorsun! İkimiz de hasretimizden gebereceğiz!"

Kardelen bunu elbette biliyordu. Unutacaktı Rizgar'ı... Belki bu durum yıllar sürecekti ama sonunda unutacaktı.

"Rizgar yeter! Benim çektiğim acılar bana yeter! Boşanmak istiyorum, beni kararımdan döndüremezsin! İkimiz de artık yeni hayatlar kurmalıyız."