My Dear Professor <ပါေမာကၡေလး က်ေတာ့္ခ်စ္သူ>

ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေန

လြန္းတို႔ကံဆိုးစြာ ေရထဲျပဳတ္က်တာကေန အပူရွပ္ၿပီး ဖ်ားေတာ့သည္

ဖ်ားတာမွ တိုက္ဖိုက္ ျဖစ္သြားတာမို႔ ၂လနီးနီးေလာက္ အိမ္တြင္းေအာင္းရေတာ့သည္

လုံးဝအဖ်ားေပ်ာက္မွ မေတြ႕တာၾကာလို႔ အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္

စာေမးပြဲႀကီးကလည္း ၂လေလာက္သာ လိုေတာ့တာမို႔  ခ်စ္ေသာကလည္း ေခၚမရေတာ့ဖူးေလ...

"အမ ရွမ္းမ !"

အိမ္ေရွ႕မွာ ဖိုးခြားေလးနဲ႔ ေဆာ့ေနေသာ မရွမ္းမကို လြန္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ မရွမ္းမက ဝမ္းသာအားရပင္

"ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ လြန္းရယ္..ေပ်ာက္ေနလိုက္တာ"

"က်ေတာ္ တိုက္ဖိုက္ျဖစ္ေနလို႔... "

"ဟုတ္လား?? အခုေကာ လုံးဝသက္သာသြားၿပီမဟုတ္လား??"

"ဟုတ္ သက္သာသြားၿပီ"

လြန္းက မရွမ္းမကိုေျဖလိုက္ရင္း ကိုက္ို႔ အခန္းဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မရွမ္းမက

"လြန္းကို အာ့တာေျပာမလို႔! ဆရာေလးမရွ္ိေတာ့ဖူး...
ျပန္သြားၿပီ"

"ျပန္သြားၿပီ! ဘာလို႔လဲ??"

လြန္းထိတ္လန္႔စြာ ဆိုေလေတာ့ မရွမ္းမက မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာ

"လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကဘဲ... ကားတစ္စီးနဲ႔ လူႀကီးေတြ လာေခၚသြားတာ...
သူတို႔ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါလာေသးတယ္
လူႀကီးေတြနဲ႔ ဆရာေလးက စကားေျပာေနၾကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက အျပင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာေလ
အာ့တာနဲ႔ အမလည္းစပ္စုၿပီးေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က ဆရာေလးကို လက္ထပ္ဖို႔ လာေခၚတာတဲ့"

႐ုတ္တရတ္ မိုးႀကိဳးအပစ္ခံလိုက္ရသလိုပင္။

"လက္ထပ္ဖို႔??"

"ဒါေပမယ့္ လြန္း အမ တစ္ခုေျပာျပမယ္!
ဆရာေလးကလည္း ေမာင္ေလးအေပၚမွာ ခံစားခ်က္ရွိေနတယ္ထင္တယ္
ျပန္ခါနီးေန႔တုန္းက အမဆီ လာသြားေသးတယ္
အယ္ ေနဦး စာတစ္ေစာင္ေပးသြားတာ.. အမသိမ္းထားေသးတယ္"