My Dear Professor <ပါေမာကၡေလး က်ေတာ့္ခ်စ္သူ>

ေခြးေပါက္ေလး

လြန္းက အိပ္ေနရင္း တစ္ေယာက္ေယာက္က စ္ိုက္ၾကည့္ေနေသာ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ မ်က္လုံးေတြ ဖ်က္ခနဲ႔ ပြင့္သြားေတာ့သည္။

အဟုတ္ပင္ ကုတင္ေဘးမွာ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ကိုကို႔ေၾကာင့္ လန္႔သြားရသည္။

"ခင္ဗ်ား "
"ဟင္"

"အဲ ကိုကို ဘယ္လို လုပ္ က်ေတာ့္ အခန္းထဲေရာက္ေနတာလဲ?"

"လြန္းမွ ေလာ့ခ်မထားတာ..ၿပီးေတာ့ ကိုကို တံခါးေခါက္ေသးတယ္ ဘာမွျပန္မထူးလို႔"

ေျပာၿပီး လြန္းကို စိုက္ၾကည့္ကာ ျပဳံးေနေသးတာေၾကာင့္ လြန္းက မလုံမလဲျဖစ္ကာ

"အျပင္ အျပင္မွာေစာင့္ေန ! က်ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး လာခဲ့မယ္"

သိူေသာ္ ကိုက္ိုက သူေျပာတာကို ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဘဲ

"လြန္း မင္းသိလား??
မင္းရဲ႕ အခုပုံစံက ကိုယ့္ကို ဘာကို သတိရေစလဲသိလား??"

"ဘာကိုလဲ??"

"မင္းနဲ႔ စေတြ႕တဲ့ အခိ်န္ေလ!!
အာ့အခိ်န္တုန္းက မင္းက အခုလိုဘဲ ဆံပင္ ဘုတ္သိုက္ေလးနဲ႔ "

"အာ အာ့အခ်ိန္တုန္းက က်ေတာ္က ကေလးဘဲရွိေသးတာေလ"

"ကိုကို ေျပာတာ ဆုံးေအာင္ နားေထာင္ဦး
အာ့အခ်ိန္တုန္းက ဆံပင္ကလည္း ဘုတ္သိုက္ေလးနဲ႔ ၿပီးေတာ့ မင္းအရမ္းျဖဴစင္တာ
ကိုယ့္အတြက္ဆို ေခြးေပါက္စေလးနဲ႔တူတယ္ "

လြန္းက သူ႔က္ို ေခြးေပါက္ေလးနဲ႔ တူတယ္ဆိုေတာ့ ကိုက္ို႔ ကို မေက်မနပ္ၾကည့္လိုက္သည္။

ေခတ္က ျပဳံးလိုက္ၿပီး လြန္းကို စိုက္ၾကည့္လာကာ

"အရင္လို ကိုက္ို႔ရဲ႕ ေခြးေပါက္ေလးဘဲ ျပန္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္...
ဒါေၾကာင့္ မင္းကိုယ္မင္း အႏၲရယ္ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုမေနပါနဲ႔ေတာ့ "

ကိုက္ို ဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာ လြန္းက နားမလည္ႏိုင္။

"ကိုက္္ို ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ?"

လြန္း ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုကိုက လြန္း ႏွာေခါင္းကို လက္ညႇိုးေကြးေလးျဖင့္ အသာတို႔လိုက္ရင္း

"ကိုကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းရွင္းျပမယ္..
အခုေတာ့ အိပ္ယာကထေတာ့..."