💓លង់ស្នេហ៍ស្វាមីខ្លួនឯង💓 (ចប់)

ភាគទី23 : អូនកុហក ><

ពេលវេលានេះដែល ជុងហ្គុក កំពុងធ្វើការ ឯកសារដែលបានមិនដឹងទៅលើអ្នកណា មានតែសាកល្បងលោក ខាង សាកមើល ។ ថ្ងៃនេះមាន ប្រជុំធម្មតា ដែលលោក ខាង មកទីនេះដែរ ជុងហ្គុក បានប្រាប់អ្នកក្នយងអង្គប្រជុំថាឯកសារ Project ថ្មីរបស់នាយបានបាត់ ប៉ុន្តែមិនមែនជាបញ្ហារព្រោះជារបស់ប្រៀងទុកមិនមែនរបស់ពិតអាចយកជាការបាននោះទេ ភ្លាមៗនោះលោក ខាង លេចមុខ ប្រកែកយ៉ាងលឿន ធ្វើអោយនាយលួចញញឹមនិងដឹងថាគាត់ជាអ្នកយកវាពិតមែន ពេលនេះមានតែរកវិធីទៅយកមកវិញទេ បើទៅខ្លួនឯងមិនបានមានតែពឹងអ្នកដែលអាចទៅយកបាន ។
" កាន់តែកៀកថ្ងៃហើយ យើងគ្មានពេលច្រើនទេ "
" លឺថាប៉ុន្មានថ្ងៃទៀតលោក ខាង ឡើងទៅបរទេស ទទួលកូនស្រីពៅដែលបញ្ចប់ការសិក្សានោះមកវិញ ឱកាសណាចាហ្វាយ "
" ចឹងរងចាំអោយដល់ថ្ងៃនោះចុះ "
" បាទ!! "
" គួរតែអាចសម្រាកបានហើយ... "
" បាទចាហ្វាយ ខ្ញុំនៅមើលលេខាលី សិនទើប ទៅវិញ "
" ហឹម! " ជុងហ្គុក ងក់ក្បាល ។ ទូរសព្ទនាយក៏រោទ៍ជា លេខរបស់ ជីណា នាយមិនចង់លើកប៉ុន្មានទេ តែនាយកំពុងធ្វើការងារដែលត្រូវពឹងលើនាង ។
" ហាឡូ "
" ជុងហ្គុក អូនឈឺក្បាលវិលមុខ មិនស្រួលក្នុងខ្លួនទេ បងមកមើលអូនតិចបានទេ? "
" ហឹម...បានៗបងទៅដល់ឥឡូវហើយ "
" អោយឆាប់ណា "
ដាក់ទូរសព្ទចុះលេខអ្នកផ្ទះក៏ Call មកម្តង ។
" ហាឡូ "
" លោកប្រុស! គឺអ្នកប្រុសគាត់ មិនស្រួលទេគាត់ ចុកពោះណាលោកប្រុស " មីងមេផ្ទះគាត់មកវិញហើយ ។
" ខ្ញុំនិងប្រញាប់ទៅ " ជុងហ្គុក ដាក់ទូរសព្ទចុះនិងស្រែកហៅរកកូនចៅ ។
" ឆាងបីន "
" បាទចាហ្វាយ "
" ទៅទិញថ្នាំខ្លះអោយ ជីណា នៅ Condo ផង នាងមិនស្រួលខ្លួនទេ "
" តែចាហ្វាយ.... "
" យើងទៅហើយ " ជុងហ្គុក ប្រញាប់ប្រញាលទៅផ្ទះព្រោះតែលឺថាប្រពន្ធរបស់ខ្លួនមិនស្រួលបែបនេះ ខ្លាចដូចលើកមុន ។
ជិត 20 នាទីនាយក៏មកដល់ផ្ទះវិញក៏ព្រោះតែចម្ងាយឆ្ងាយគ្នាគួរសមដែរ ។
" មីង ឯងណា ថេហ៍? "
" នៅក្នុងបន្ទប់ចា៎ "
" ហឹម! ហាមអ្នកណាឡើងទៅអោយសោះ " ជុងហ្គុក រហ័សទៅខាងលើមើលទៅដូចជាបារម្ភណាស់ ។
*ក្រាក!
" ថេហ៍!! "
" ហឹម....បងមកពីធ្វើការវិញហើយហេស? " ថេហ្យុង ដែលអង្គុយផ្អែកខ្នងនិងក្បាលគ្រែចុចទូរសព្ទងាកមកសួរនាំនាយដោយទឹកមុខញញឹមសប្បាយចិត្ត ។
" អូនយ៉ាងមិចហើយ? "
" អូនយ៉ាងមិច? អូនមានកើតអីឯណា? "
" ចុះ...មិញនេះមីង Call ទៅបងថាអូនចុកពោះ "
" អូនកុហក! "
" ថេហ៍! កុហកបងធ្វើអី? ដឹងទេបងបារម្ភស្ទើស្លាប់ "
" សុំទោស! អូនគ្រាន់តែចង់ដឹងថាបងគិតពីអូនប៉ុណ្ណាតែប៉ុណ្ណោះ " ថេហ្យុង អោបនិងនិយាយស្រទន់លួង នាយវិញ ។
" សុំទោសតែប៉ុណ្ណឹងហេស? បងខំមកហត់ណាស់ណា "
" បើហត់សម្រាកទៅ "
" ទេ!! "
" ចឹង...ចាំអូនផ្តល់ក្តីសុខអោយបង...." ថេហ្យុង លែងចេញពីការអោប ទាញផ្តួល ជុងហ្គុក ទៅលើពូកនិងឡើងជិះពីលើនាយ ។
" ថេហ៍! " ជុងហ្គុក ហៅរបៀបមិននឹកស្មានដល់ ។
" ខឹងអូនឬអត់? " ថេហ្យុង សួរពេលចង្កេះគេកំពុងកម្រើកមួយៗលើត្រង់តំបន់ពិសេសរបស់ ជុងហ្គុក ។
" បងមិនដាច់ចិត្តខឹងអូនទេ តែ... "
" មិនខឹង? ចឹងបែបនេះខឹងទេ? " ថេហ្យុង សម្រូតខ្លួនចុះក្រោម ដៃតូចចាប់ដោះខ្សែរក្រវាត់នៅចង្កេះខោនាយចេញ គេទាញខោនាយចុះបន្តិច ជុងហ្គុក កំពុងគិតថាតើក្មេងនេះហ៊ានមកពីណា?
មិនមែនត្រឹមតែខោខាងលើសូម្បីខាងក្នុងក៏ ថេហ្យុងមិនទុកដែរ ។ ក្រោយទាញខោចេញហើយដៃតូចៗដូចមនុស្សស្រីចាប់កាន់ភាពរឹងមាំរបស់នាយ សាប់វាចុះឡើងមួយស្ទើស្ទះខ្យល់ ជុងហ្គុក ទៅហើយ ។ មិនបានប៉ុន្មាន រាងតូចក៏ដាក់វាចូលមាត់ធ្វើចលនាអោនងើបៗនៅត្រង់នោះវាធ្វើអោយ ជុងហ្គុក ភាំងនិងសកម្មភាពនេះ ។
" អា៎....ពូកែណាស់ប្រពន្ធសម្លាញ់អោយលឿនជាង នេះទៀត បែបនិងហើយ សឹត...អា៎... " ជុងហ្គុក ថ្ងូរឡើងមកជាលើទីមួយដែល ថេហ្យុង ហ៊ានធ្វើបែប នេះ...។ លឿនមិនទាន់ចិត្តរបស់ ជុងហ្គុក នោះទេនាយបុកចង្កេះចូលបន្ថែមដល់រាងតូចខក់ឡើងហូរទឹកភ្នែក ។
" បានហើយ " ជុងហ្គុក ងើបទាញ ថេហ្យុង មកថើបបន្តិចដៃនាយកំពុងចាប់សម្រាតខោ ថេហ្យុង ចេញ។ មិនបង្អង់យូរ នាយដាក់អោយ ថេហ្យុង បែរខ្នងអង្គុយ លើភ្លៅនាយហើយស៊កភាពរឹងមាំរបស់នាយចូលរន្ធស្នេហ៍តឹងណែនរបស់គេ ។
" អា៎...ណែនល្អ " ជុងហ្គុក ដោលចូលពីក្រោម ។
" អាស៎...មួយទៅបងសម្លាញ់ គ្មានអ្នកណាដណ្តើមទេ "
" បងចូលចិត្តខ្លាំងៗ " ជុងហ្គុក លើកចង្កេះ ថេហ្យុង បន្ថែមអុកមិនសំចៃ អ្នកអោយគេមិនដុតរោលនាយ មុន? ថ្ងៃនេះចង់ញាំបាយឬក៏សន្លប់?
" អឹស...ជុងហ្គុក..."
" ហៅបងថា Daddy "
" Daddy ah...អឹសៗ "
សម្លេងថ្ងូរជំរុញកម្លាំងនាយអុកបន្ថែមកាន់តែលឿនជាងមុនមួយសន្ទុះក៏ដល់គោលដៅ ។
នាយលើក ថេហ្យុង ចេញពីភ្លៅ ចាត់ការសម្លៀកបំពាក់នៅលើខ្លួនឯងនិង ថេហ្យុង ចេញអស់ ជុងហ្គុក លើបី ថេហ្យុង ដាក់លើគ្រែចាប់ជើងតូចស្រលូនមកញែកចេញពីគ្នាកៀវចង្កេះនាយស៊កភាពរឹងមាំរបស់ខ្លួនចូលសារថ្មី ដៃទប់ចង្កេះរាងតូចអុកចូលខ្លាំងៗតាមកម្លាំងដែលមាន រាងតូចខាងក្រោមថ្ងូរសឹងបែបបន្ទប់ដោយមានសុខស្រួលខ្លាំងពេក ។ ពួកគេបន្តថែមពីរបីទឹកទៀតក៏ឈប់ហើយនាំគ្នាទៅសម្អាតខ្លួននិងចុះទៅញាំបាយជាមួយគ្នា ។
      ក្រោយពីញាំបាយហើយ ថេហ្យុង គេងលេងបន្តិចគេងកើយភ្លៅរបស់ ជុងហ្គុក នាយកំពុងនិយាយការងារជាមួយ យ៉ុនហ្គី បន្ទាប់មកគឺ ហូស៊ុក និងទាក់ទងទៅ ឆាងបីន តាមក្រោយ ។
" មែនហើយ ហូស៊ុក ការងារឯងនោះ? " ជុងហ្គុក ដៃម្ខាងកាន់ទូរសព្ទនិយាយដៃម្ខាងអង្អែលសក់របស់ ថេហ្យុង បណ្តើរ ។
" ប៉ាយើងគិតច្បាស់ហើយថានិងចូលភាគហ៊ុនជាមួយឯងដោយអោយយើងរើ Office ទៅទីនោះដែរ ចំណែកមួយផ្នែកធំគាត់ចាប់គូរជាមួយប៉ាឯង "
" បែបនោះក៏ល្អ! យ៉ាងណាប៉ានិងយើងនៅផ្សេងគ្នាយូរហើយដែរ បើសិនការងារលើកនេះសម្រេចឯង និងយើងបានប្រយោជន៍ច្រើនដូចគ្នា "
" ចឹងចាំជួបមុខគ្នាផ្ទាល់ងាយនិយាយជាងប៉ុណ្ណឹងចុះ "
" អឹម! " ជុងហ្គុក ដាក់ទូរសព្ទចុះអោនមកមើលមុខ ថេហ្យុង ព្រោះស្ងាត់មើលចុះគេងលក់ពីកាល?
" ញាំគេងៗ មើលចុះឡើងមានសាច់ជាមុន គួរអោយខ្នាញ់ " ជុងហ្គុក អង្អែលមុខប៉ោងរបស់ ថេហ្យុង ខ្នាញ់ខាំថ្ពាល់យំឥឡូវហើយ ។ នាយនិយាយជាមួយ ឆាងបីន រួចក៏បី ថេហ្យុង ឡើងទៅគេង ។
      ម៉ោងជាង 9យប់ ជុងហ្គុក មិនទាន់គេងនៅ ឡើយនាយកំពុងអង្គុយពិនិត្យឯកសារព្រោះមនុស្សនាយម៉ត់ចត់និងការងារបំផុតមិនមែនចេះតែសុីញ៉េរមិនមើលអត្ថន័យទិន្នន័យនោះទេ ។
" ហឹម... ជុងហ្គុក "
" ថេហ៍! អូនភ្ញាក់ធ្វើអី? "
" មិចបងមិនទាន់គេង? ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ? "
" ម៉ោងជាង 9ប៉ុណ្ណោះ ចុះអូន...? "
" អូនឃ្លាន! "
" ហាស? ឃ្លានទាំងទៀតហើយ? "
" បើគេងលក់អូនមិនឃ្លានទេតែអូនភ្ញាក់ទៅហើយ " ថេហ្យុង អោនមុខចុះខ្លាចត្រូវស្តីបន្ទោស ។
" ថ្មាលនេះហើយញាំអី? "
" មីក៏បាន! " ថេហ្យុង រហ័សតប ។
" បងទៅធ្វើអោយ "
" កុំអី!! អូនធ្វើខ្លួនឯងបានតើ! បងនៅទីនេះហើយ អូនញាំរួចនិងឡើងមកគេងវិញ "
" ហឹមក៏បាន!! " ជុងហ្គុក ងក់ក្បាល ថេហ្យុង ប្រញាប់ចេញទៅភ្លាមមើលទៅឃ្លានខ្លាំងហើយ នាយបានត្រឹមហួសចិត្ត ។ ក្រោយបាត់ទៅមួយសន្ទុះធំដែរ ថេហ្យុង ក៏ឡើងមកវិញជាមួយទឹកដោះគោមកអោយ ជុងហ្គុក នាយផឹកវាហើយក៏ឡើងមកគេងអោប ថេហ្យុង តាមទម្លាប់រាល់ថ្ងៃនេះ ។
  
       ព្រឹកថ្ងៃថ្មី ជុងហ្គុក ភ្ញាក់ពីគេងដៃរ៉ាវរកភរិយាដែលគេងអោបពីយប់មិញតែមិនប៉ះសោះ នេះនាយគិតថានាយភ្ញាក់មកលឿនហើយតើ ។
* អ៊ួក...អ៊ួក...
      សម្លេងបន្លឺចេញពីបន្ទប់ទឹក ជុងហ្គុក រហ័សងើបចូលទៅមើល នេះ ថេហ្យុង កំពុងក្អួត?
" ថេហ៍! អូនកើតអី? "
" អូនមិនអីទេ...ប្រហែលធ្វើទុកក្រពះទេដឹង? "
" អូនញាំអីខុសម្សិលមិញទេដឹង? បងជូនទៅពេទ្យណា "
" កុំអី! បើគ្រាន់តែក្រពះរើលេបថ្នាំទៅលេងអីហើយ"
" ច្បាស់ថាមិនអី? មុខអូនស្លេកស្លាំងណាស់ "
" មិនអីពិតមែន "
" ហឹម...ចឹងអូនគួរតែសម្រាកមិនបាច់ធ្វើអីអោបបងញាំទេព្រឹកនេះ ចាំបងចុះទៅប្រាប់មីង "
" អូនអាចធ្វើបាន "
" បងមិនអោយធ្វើ! នៅទីនេះហើយហាមចុះ " ជុងហ្កុក ប្រាប់ហើយនាយចុះទៅក្រោមប្រាប់មីងអោយរៀបចំអាហារពេលព្រឹក ។
    ជុងហ្គុក ឡើងមកវិញរៀបសម្អាតខ្លួននិង រៀបចំខ្លួនទៅធ្វើការដោយមានភរិយាជួយដែរ។
" សង្ហារណាស់ " ថេហ្យុង បន្លឺឡើងបែបនេះស្ទើតែរាល់ថ្ងៃក្រោយពេលដែលចងក្រវ៉ាត់ករអោយនាយរួច ។
" បងសង្ហាររាល់ថ្ងៃហើយ " ជុងហ្គុក បញ្ចប់ប្រយោគនាយទាញទឹកអប់ដែលប្រើប្រចាំថ្ងៃមករៀប និងបាញ់តែ ថេហ្យុង ហាម ។
" ហឹម... ជុងហ្គុក បងកុំបាញ់វាក្លិនអាក្រក់ណាស់ចង់ក្អួត "
" ក្លិនអាក្រក់ឯណា ក្រែងអូនជាអ្នករើសអោយបងតើ? "
" អត់ទេកុំបាញ់...អ៊ួក!! " ថេហ្យុង ខ្ទប់បិសមិនជាប់ នេះមិនទាន់បាញ់នៅឡើយ បើនាយបាញ់ទៀតប្រហែលក្អួតទៀតហើយ ។
" អា៎ៗ បងអត់បាញ់ក៏បានដែរ "
" បោះវាចោលបានទេ? "
" របស់អូនទិញអោយបង បងមិចនិងបោះចោល? "
" ណាៗបោះចោលទៅចាំអូនទិញអាផ្សេងអោយបង "
" អូនចម្លែកណាស់ "
" បើវាស្អុយចឹងទុកធ្វើអី? "
" ក៏បាន!! " ជុងហ្គុក យកវាទៅចោលក្នុងធុងសម្រាមតូចក្នុងបន្ទប់នោះ ។
" បងទៅធ្វើការហើយណា " ជុងហ្គុក ថើបថ្ងាស ថេហ្យុង មុននិងទៅវាជាទម្លាប់ទៅហើយ ។
" ហឹម...នៅវិលមុខដោយសារអាផ្ការនិងមិនទាន់បាត់ទៀត? " ថេហ្យុង សង្ងំក្នុងបន្ទប់មួយសន្ទុះធំទម្រាំចេញទៅហាងបាន ។

To be continue....