Çiğdem (Tamamlandı)

23. Yeniden Aile Olmak

Mattia Cupelli /Love Lost

 İyi okumalar 🧿

Bu bölümü saymazsak finale üç  bölüm kaldı 💗

Çiğdem ve Aydın, üç gün boyunca dünyadan soyutlanmış bir halde tamamen kendileri ile ilgilenip,  masallarını yaşadılar. Aydın'ın ilgili tavırları sayesinde Çiğdem, kendini dünyadaki en özel insan gibi hissederken aynı saatlerde Ayla ise kendini dünyadaki en mutsuz kadın  olarak hissediyordu.

"Benim telefonlarımı açmıyor."

Ağlayarak söylediği sözlere kaynanasının cevap vermediğini görünce "Anne sen de beni suçlu görüyorsun değil mi?" diye sordu. Ülkü Hanım, oğlunun evliliğine hiçbir zaman karışmadığı için dilinin ucuna gelen kelimeleri son günlerde yutmayı huy edinmişti. Ta ki Ayla'nın yeni bir ağlama krizinin eşiğinde olduğunu fark edene kadar. Torununu kocasının kucağına verip "Sen biraz torununla ilgilen. Bizim kadın kadına konuşmamız gerekenler var," dedi. Odada yalnız kaldıklarında ise  derin bir nefes alıp dilinden kopmak için izin isteyen kelimelerinin ağırlığını tarttı.

"Rahmetli kaynanam çok iyi bir anneydi. Bir günden bir güne kalbimi kırmadı. Söylenmesi gereken bir şey olduğunda da kelimelerini incitmeden seçti. Annem ise tam anlamıyla kaynanaydı. Yengem, annemden çok çekti. Annem, ne yazık ki yengemin ahını çok aldı. Bunun neticesinde de son yıllarını hep acı içinde geçirdi. Annem gibi olmaktan korktum hep. O yüzden de elimden geldiğince sana, kaynanamdan gördüğüm şekilde davranmaya çalıştım."

Ülkü Hanım nefes almak için sustuğunda Ayla "Ama sanırım bugün annen gibi acı konuşmaya karar verdin. Değil mi anne?" dediği anda Ülkü Hanım sinirlerine hâkim olmak için  içten içe kendine telkinde bulunmaya başladı.

"Sustuğuna göre haklıyım galiba."

Ayla'nın son cümlesi Ülkü Hanım için bardağı taşıran son damla oldu. Gelinine oldukça sert gözlerle bakıp "Senin sorununun tam olarak bu," dedi.

"Senin sorununun kendin dışında herkesi kusurlu kabul ediyor olman. Karşındaki insanlara kendilerini anlatma hakkı vermiyorsun hiç. Herkesten önce car car konuşarak, ağlayarak kendini haklı çıkarma derdindesin her zaman. Karşındaki insanlara konuşma hakkı vermiyorsun hiç.  Bir günden bir güne ben neden bu kadar çok konuşuyorum diye düşündün mü?"

Ayla, buz gibi soğuk kelimelerin yüzüne çarpmasıyla "Ben mi suçlu oldum şimdi?" diye sordu.

"Evet, suçlu sensin. Oğlumun ömrünü yedin. Sırada torunum mu var Ayla? Şimdiye kadar sana karşı her zaman tolerans gösterdim. Eşinle ne sorunun olursa olsun  aranıza girmedim, ama sen hiç utanmadan kocanın kızını görmesine engel oldun. Kendi aranızdaki soruna torunumu da alet ettin. Buradan sana baktığımda annemi görüyor gibiyim. Çevresindeki insanlara hayatı zehir eden memnuniyetsiz bir kadınsın. Bugün sana bu kadar ağır konuşuyorsam bil ki hâlâ senden umudumu kesmediğim içindir. Senden umudumu kestiğim gün seninle bir daha konuşma zahmetine girmem."

Ayla, ayakta kalmaya daha fazla dayanamayacağını anlayınca hemen yanındaki koltuğa oturdu. Yılardır kendine şefkatle yaklaşan kaynanasının sözlerini birer birer kafasında tartmaya başladı.

"Hiç kimse mükemmel değildir. Hepimizin kendine göre kusurları var, ancak sen kendindeki kusurları hiç görmüyorsun kızım. Kocanı en ufacık olayda  babanla kıyaslıyorsun. Tıpkı annen gibi kocana kızınca hemen evladını kullanmaya başlamış olman çok acı. En çok annem gibi olmaktan korkuyorum diyordun ve sen her geçen gün annene daha çok benziyorsun. Annem evlatlarına karşı çok iyiydi. Onun sorunu gelinleriyleydi. Annemin bu yönünü hiç onaylamadım. Nasıl olur da bir insan en çok da olmaktan korktuğu insana  benzer anlamış değilim."