Het jongens internaat (VOLTOOID)

Hoofdstuk 46

Ik sluit de deur achter ons en volg Nadine naar de woonkamer. 'Neem maar plaats, dan ben ik zo terug.'  Zegt ze terwijl ze richting de keuken loopt. Het duurt niet lang voordat ze terug is. Ze heeft twee kopjes in haar hand en overhandigd er één aan mij. 'Dank je.' Glimlach ik.

'Dit zal wel even schrikken geweest zijn voor je.' Begint ze. Ik knik langzaam en kijk haar kort aan. 'Waarom is hij zo? Caleb zei namelijk dat hij zijn oude vader terug wilt.' 'We hadden een dochter, Caleb dus een zusje. Ze is drie jaar geleden vermoord.' Ze zucht even eb ik zie dat ze tegen de tranen vecht. 'Het was heel moeilijk voor ons allen. Nog steeds is het moeilijk. Maar John is gaan drinken. Hij zag dat als enige oplossing. Nu is hij eigenlijk altijd dronken. In het begin zei ik er nog wat van. Dat leverde vaak een klap op. Eerst verzweeg ik het nog voor Caleb. Ik wilde hem niet nog meer belasten. Maar één keer zag hij het zelf gebeuren. Hij werd zo kwaad dat ze met elkaar begonnen te vechten. Het is daarna nooit meer afgenomen. Ik stuurde hem naar een internaat zodat hij in ieder geval veilig was. Maar ik moet hem af en toe nog zien en ik had gehoopt dat het slaan zou stoppen als we er niks meer van zouden zeggen. Maar alles wat we doen of zeggen vat hij aanvallend op.' Ze staat even op en pakt een paar zakdoekjes.

'Skylar. Ik heb in de tijd dat ik hem nog zie, al heel lang niet meer zo blij en gelukkig gezien. Je betekent echt heel veel voor hem.' Ik glimlach breed naar de grond en kijk weer op. 'Hij betekent ook heel veel voor mij.'
'Ik vind het wel jammer dat je net nu bij ons in de familie komt. En niet zoals het hoort te zijn.' Zucht ze. 'Hoe is jouw familie eigenlijk?' Ik slik even en zucht dan. 'Mijn ouders liggen alle twee in een coma.'  Zeg ik zacht. Nadine slaat haar hand voor haar mond en kijkt me geschrokken aan. 'Het spijt me, als ik wist-' 'nee het geeft niet.' Glimlach ik. Ze staat op en kijkt me even kort aan. 'Ik ga even om boodschappen, is dat goed?' Vraagt ze. Ik knik en wuif haar gedag.

Ik loop even terug naar Caleb zijn slaapkamer en ga aan zijn bureau zitten. Na een paar minuten wordt hij langzaam wakker. 'Sky?' Vraagt hij. Ik sta op en loop naar hem toe. Hij slaat zijn armen open en ik kruip dicht tegen hem aan. 'Doet het nog veel pijn?' Vraag ik.
'Niet nu jij hier bent.' Ik glimlach naar hem en zucht even. Ik kijk naar Caleb die opnieuw in slaap is gevallen en ik  loop snel naar buiten. Ik loop een rondje door het bos en geniet even van de frisse lucht.

'Als je ze daar niet hebt.' Ik draai me om en zie Caleb zijn vader met een drankfles in zijn hand zitten. Ik steek mijn hand naar hem uit en hij kijkt me vragend aan. 'Volgens mij hebben we elkaar nog niet heel goed ontmoet.' Glimlach ik. Mijn woede verbloem ik zo veel mogelijk. 'Waarom? Waarom kom je zo dichtbij? Heb je niet genoeg klappen gehad? Of was het niet hard genoeg?' Snuift hij. Ik zucht even en ga dan naast hem zitten. Hij kijkt geschrokken op en weet even niet hoe hij moet reageren. 'Ik wilde u graag ontmoeten. Op een betere manier.' Zeg ik simpel. 'Mag ik ook een slok?' Vraag ik terwijl ik mijn hand open. Hij kijkt me wantrouwend aan en geeft me de fles. Ik neem een grote slok en gooi de fles dan in de prullenbak naast het bankje. 'Ben jij gestoord!' Hij heft zijn hand en geeft me een harde klap. Ik verroer me geen vin wat hem doet verbazen. 'Ben je nu echt zo dom?! Het is niet goed om bij mij in de buurt te zijn! Raak niet in onze familie, ik mag niet om meer mensen geven. Van hoe meer je houdt, hoe meer verlies je gaat lijden. En iedereen waar ik km geef doe ik pijn!' Roept hij uit. Ik negeer de pijn in mijn gezicht en zet weer opnieuw een stap naar hem toe. Hij laat zich neervallen en gaat gefrustreerd door zijn haar. 'Ze zullen me nooit vergeven. Ik had ze moeten stoppen!' Ik kijk geschokt voor me uit en kniel voor hem neer. 'Caleb en Nadine houden allebei van u. Ze zullen altijd van u houden. Ze willen alleen terug naar hoe het was. En het was niet uw schuld. Caleb heeft me alles verteld en ze geven u echt niet de schuld.' Zeg ik kalm. 'Het is mijn taak om mijn familie te beschermen.' Snuift hij. 'En ik heb gefaald.' Hij draait zich om en staat nu met zijn rug naar me toe. 'Waarom gaan we niet terug. Laten we beginnen met sorry zeggen. En stoppen met drinken. Geloof me, ze zullen je vergeven.' Glimlach ik naar hem zodra ik weer voor hem sta. 'Waarom? Waarom doe je dit voor me?' Vraagt hij. 'Ik zou alles doen voor Caleb. En ik weet hoe graag hij zijn vader terug wilt.' Zeg ik met een zwakke glimlach. 'Maar ik heb je geslagen. Twee keer!' Roept hij verward. 'En je hebt spijt. Mijn familie is ook ver van perfect, ik ben mishandel in het verleden. Mensen die dit recht kunnen zetten wil ik graag helpen dat doel te bereiken.' Hij knikt en volgt me terug naar het huis.

Ik open de deur en zie dat Caleb en Nadine op de bank zitten. 'Sky! Ik was zo ongerust.' Caleb komt pijnlijk overeind en trekt me in een knuffel. 'What the. Je oog Sky.' Hij streelt met zijn vinger over mijn blauwe plekken maar ik duw hem zacht terug achteruit.

John komt nu ook binnen en Calebs ogen spuwen vuur. 'Als jij haar dit hebt aangedaan dan-!' 'Genoeg!' Roep ik uit. 'Caleb, Nadine, hij wilt jullie iets zeggen. Ik kijk naar John en stap van tussen hem en Caleb. Caleb houdt elke beweging strak in de gaten en in plaats van dat hij me naar de bank laat gaan, pakt hij mijn pols vast en trekt hij me achter zich. 'Het spijt me. Ik ben al deze tijd een slechte vader en echtgenoot geweest. Ik weet niet wat me bezielde. Het enige wat ik weet is dat het me spijt. Er zullen nooit genoeg excuses zijn om dit te doen vergeven en vergeten. Maar vanaf nu wil ik een goede vader en echtgenoot zijn. En een goede schoonvader. Caleb, Nadine, ik heb jullie zo onterecht behandeld. Ik verdien jullie niet. Caleb, je hebt een hele bijzondere vriendin. Ze heeft me laten zien dat er altijd tijd is voor verbetering en excuses. Ze nam heel veel risico maar deed het voor jou. Dat is de soort familie die je moet hebben. Dat ben ik niet geweest. Ik snap het als jullie me niet meer willen zien. Weet alleen dat ik mijn best wil doen voor dit gezin.' Hij moet vechten tegen de tranen en kijkt iedereen hoopvol aan.

Caleb kijkt me even aan en knik hem toemoedigend aan. Hij stort zich in de armen van zijn vader en Nadine volgt. 'We hebben je zo gemist!' Ik glimlach tevreden naar het resultaat en ik wil weglopen om ze even een familie momentje te geven maar ik word gestopt. 'Sky. Waar denk jij naartoe te gaan?' Vraagt Caleb. 'Ik had verwacht dat jullie een familiemomentje zouden willen.' Zeg ik zacht. 'Daar hoor jij dan toch ook bij!' Zegt John met tranen van blijdschap in zijn ogen. Caleb trekt me erbij en brengt zijn lippen bij mijn oor. 'Ik hou van je.' Ik kijk op naar hem en glimlach. 'Ik ook van jou.'

'Caleb, zou ik je moeder heel even alleen mogen spreken?' Hij wacht even twijfelend en kijkt dan naar Nadine. Ze knikt en glimlacht dan. Caleb pakt mijn hand en neemt me dan mee naar zijn kamer.

Hij sluit de deur achter ons en trekt me dan dicht tegen zich aan. 'Je bent zo perfect. Dank je. Je hebt onze familie weer bij elkaar gebracht. Nooit gedacht dat dat nog zou gebeuren.' Zegt hij met tranen in zijn ogen. Ik druk mijn lippen op die van hem en knik. 'Alles voor jou.' Glimlach ik. 'Maar Sky, hij had je zoveel kunnen aandoen.' Zegt hij afkeurend. 'Caleb. Ik trek mijn shirt omhoog en laat hem een litteken net boven mijn heup zien. 'Ik ben neergestoken in mijn been door mijn ex. Dit litteken is van een stuk glas van een spiegel waarmee hij mee sneed. Hij sloeg me, hij mishandelde me. Ik weet waar ik aan begon. Ik heb het er voor over als het jou zou kunnen helpen.' Zeg ik zacht. 'Dat heb je gedaan.'

Hij drukt zijn lippen op de mijne en duwt me op bed. We trekken onze kleding uit en drukken onze lippen opnieuw op elkaar. Zijn handen glijden over mijn lichaam en langzaam voel ik hem in me glijden. Zijn tempo versneld en er ontsnappen een paar kreunen uit mijn mond.

Na ongeveer een uur horen we geklop op de deur en snel valt hij naast me neer op bed en trek ik de lakens over ons heen. 'Komen jullie zo wat eten?' Wordt er geroepen. 'Ja we komen er aan!' Roept Caleb terug. Gelukkig bleef de deur dicht. We horen voetstappen verdwijnen en barsten dan in lachen uit. 'Dat zou heel ongemakkelijk geweest zijn.' Grinnik ik. Hij legt zijn arm om mijn middel en drukt zijn lippen kort op die van mij. Zijn duim streelt over mijn wang en hij kijkt me liefdevol aan. 'We moeten gaan voordat ze wel binnen komen.' Lacht hij. Ik knik en kleedt me snel om.

We lopen alle twee naar de keuken waar we John en Nadine al zien zitten. 'We hebben het groot uitgepakt sinds we een nieuwe gast hebben, die ons zo goed geholpen heeft.' Ik begin te blozen en neem plaats aan tafel. 'Op Sky.' Proosten ze. Ik grinnik even en neem dan een hap van het eten. 'Ben ik het koken nog niet verleerd?' Vraagt John zenuwachtig. 'Nee het smaakt echt goed.' Glimlach ik. 'Heb jij gekookt?' Vraagt Caleb. 'Met behulp van je moeder.' Knipoogt hij naar Nadine. 'Het smaakt goed hoor.' Lacht hij zwak. Ik pak zijn hand onder tafel en glimlach naar hem. 'We hadden niemand beter voor je kunnen wensen Caleb.' Glimlacht Nadine. 'Ik ook niet.' Ik begin weer te blozen en neem nog een slok van mijn drinken. Op naar een gezellige avond! Zegt Nadine stralend.