Siblings? No

67.Angel

Σταματάμε έξω από το ορφανοτροφείο

Ξεροκαταπινω και κοιτάζω το ορφανοτροφείο

Εδώ πέρασα απαισια

"Σας συμπεριφέρονται καλά?" Ρωτάω καθώς σκύβω στο ύψος τους

Τα ματάκια τους με κοιτάζουν αλλά δεν απαντούν

ΓΑΜΩΤΟ

"Δεν θέλετε να μου πείτε?" Ρωτάω

"Δεν μας αφήνουν να σου πούμε γιατί μετά θα μας αφήσουν μόνους μας και εμείς φοβόμαστε το βλάδυ μόνοι μας" λέει σιγά η Hazel

Κοιτάζω την Έβελιν η οποία τους κοιτάζει στεναχωρημένη

"Θα πάτε σήμερα μέσα και θα πάτε κατευθείαν για ύπνο. Αύριο θα έρθω με την Έβελιν το πρωί να πάμε να παίξουμε και να περάσουμε όλη την μέρα μαζί θέλετε?" Ρωτάω

"Θα μα αφήσουν?" Ρωτάει ο Άστον

"Ναι θα έρθω εγώ να τους μιλήσω. Αλλά μόνο εάν θέλετε εσείς να έρθουμε"

"Εγώ θέλω"λέει χαρούμενη η Hazel

"Και εγώ θέλω" απαντάει και ο Άστον

Χαμογελάω και αφήνω ένα φιλί στο κούτελο του καθένα

"Θα τα πούμε αύριο ναι?" Ρωτάω χαρούμενος

Πριν φύγουν χαιρετανε την Έβελιν και μπαίνουν στο ορφανοτροφείο

Μέχρι να μπουν καθόμαστε έξω

Αφού μπουν πηγαίνουμε προς το σπίτι χωρίς λόγια

Το μικρό της χεράκι πιάνει το δικό μου και το περνάει γύρω από τους ώμους της ενώ χώνεται στη αγκαλιά μου και περνάει τα χέρια της γύρω από την μέση μου

Εξακολουθώ να μην μιλάω όμως

Το μυαλό μου έχει κολλήσει στην Hazel και τον Άστον

Γνωρίζω πως πολλά παιδιά από εκεί μέσα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση

Και πραγματικά δεν θέλω να τους βοηθήσω

Όλους εκεί μέσα

"Τι σκέφτεσαι?" Ρωτάει η Έβελιν ενώ ξεκλειδώνει την πόρτα

"Τα πάντα. Δεν θέλω παιδιά να περνάνε αυτά που πέρασα εγώ. Θέλω να είναι χαρούμενα" απαντάω

"Δεν είναι όμως στο χέρι μας αυτό" απαντάει στεναχωρημένη

Χωρίς να σκεφτώ μιλάω

"Για όλους όχι για την Hazel και τον Άστον όμως μπορούνε" απαντάω γρήγορα

Τα μάτια της γουρλωνουν