Σκύβει ξανά
"Έβελιν πιο μέσα" λέω αναστεναζοντας
"Δεν χωράει" παραπονιέται
"Χωράει βγαλτο και ξαναβαλτω" λέω
Ξανά σκύβει και το βάζει μέσα
"Μμ τα νεύρα μου Εϊντζελ δεν χωράει" λέει έτοιμη να κλάψει
"Ει ει ηρέμησε χωράει άσε να το κάνω εγώ" της λέω
Σπρώχνω την βαλίτσα μέσα από το κρεβάτι και έπειτα πάλι έξω
Βγαίνει και χαμογελάω
"Ορίστε" λέω χαμογελώντας
Είναι η τελευταία μας μέρα εδώ και τώρα θυμήθηκε να βγάλει την βαλίτσα από το κρεβάτι που την είχε χώσει
Ξεφυσαει και κάθεται στο κρεβάτι
"Τι έπαθες?"
"Δεν θέλω να γυρίσουμε σπίτι. Περνάω υπέροχα εδώ" λέει σαν ονειροπαρμενη
"Γιατί περνάς υπέροχα?" Ρωτάω
"Γιατί νιώθω όντως ελεύθερη εδώ. Χαρούμενη. Ότι μπορώ να κάνω κάτι χωρίς κάποιος να με κρίνει για αυτά που κάνω" απαντάει
Ναι...
Για εμένα μιλάει
"Για εμάς το λες?"
"Ναι Εϊνζελ. Ξέρεις ότι στον έξω κόσμο αυτό δεν θεωρείται φυσιολογικό"
"Εσύ; Εσύ το θεωρείς φυσιολογικό?" Ρωτάω ενώ φοβάμαι την απάντηση της
Όσες φορές κάνουμε αυτή την συζήτηση έχει πάντα της ίδια κατάληξη
Είτε θα φιλιομαστε είτε θα τσακωθούμε
Και δεν θέλω να τσακωθούμε
"Όχι δεν το θεωρώ φυσιολογικό αλλά έγινε. Μου αρέσεις και αυτό τώρα δεν αλλάζει όσο και να θέλω να αλλάξει" φώναζει
Την κοιτάζω στα μάτια
"Θες να αλλάξει?"
Με κοιτάζει χωρίς να μιλάει
Ξεφυσαει και έπειτα απαντάει
"Ναι δεν θέλω να νιώθω κάτι για εσένα. Είσαι αδελφός μου" λέει κοιτώντας άλλου
Γελάω πίκρα
"Ωραία" απαντάω
Παίρνω την βαλίτσα μου που την είχα έτοιμη βάζω παπούτσια και χωρίς να της μιλήσω βγαίνω έξω
Πάω στο δωμάτιο του Ματ και ανοίγω με την κάρτα
Εκεί βρίσκω την Ζωή και τον Ματ να κοιμούνται αγκαλιά
YOU ARE READING
Siblings? No
General Fiction"Το καταλαβενεις τι κάναμε?" Ρωτάω σιγά "Εβελιν μην με απομακρύνεις από κοντά σου" λέει με δάκρυα "Είσαι κοντά μου και θα είσαι. Αλλά όχι με αυτό τον τρόπο" απαντάω ειλικρινά "Μαλακίες. Με αυτόν τον τρόπο θέλω να είμαι με αυτόν θα είμαι" λέει αυταρχ...
