Siblings? No

72.Angel*

"Μίλησα με το ορφανοτροφείο μπορούμε να τους κρατήσουμε για άλλες 3 μέρες" απαντάω καθώς τρώω ένα μπολ με φρούτα

"Μην λες να τους κρατάμε. Είναι λες και μιλάς για σκυλάκια. Όπως και να έχει καλύτερα έτσι θα περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί" απαντάει χαρούμενη

"Ναι μωρό μου αλλά εγώ πρέπει να φυγω σε λίγο"

"Να πας που?" Ρωτάει

"Πρέπει αν πάω με την Charlotte να τους μιλήσουμε. Βασικά να μιλήσω σε αυτήν για αρχη αλλά και σε αυτούς. Νομίζω ήρθε η ώρα να τελειώσει αυτή η ιστορία. Πρέπει να μάθω γιατί"

"Θες να έρθω? Μπορώ να αφήσω τα παιδιά στην μαμά και στον μπαμπά κάτω θα χαρούν πολύ ξέρεις πως κάνουν"

"Όχι ζωή μου κάτσε μαζί τους καλύτερα. Θα προσπαθήσω να ερθω νωρίς να τους βγάλουμε έξω για φαγητό και μετά να τους πάμε κάπου να παίξουν"

"Ότι θες" απαντάει αφήνοντας ένα φιλί στο μάγουλο μου

"Καλημελα" ακούγονται δύο νυσταγμενες φωνές

"Καλημέρα. Ελάτε να φάτε" τους λέει γλυκά η Έβελιν

"Λοιπόν εγώ θα φύγω για λίγο αλλά μόλις έρθω θα πάμε σε ένα μεγάλο πάρκο και θα κάνουμε ότι ότι θέλετε"

"Δεν θα μας γυλίσετε στο ολφανοτλοφείο?" Ρωτάτε μπερδεμένη η Hazel

"Όχι αγάπη μου. Όχι ακόμα. Θα μείνετε εδώ για λίγο. Δεν θέλετε?" Ρωτάει διστακτικά η Έβελιν

"Θέλουμε" φωνάζουν ταυτόχρονα χαρούμενη

"Ωραία" αναφώνω ανακουφισμένος

Σηκώνομαι όρθιος πίνοντας την τελευταία γουλια από τον καφέ μου. Αφήνω ένα φιλί στα χείλη μου μωρού μου και από ένα φιλί στα κουτελα των παιδιών μου

"Θα έρθω όσο πιο γρήγορα μπορώ"

Ύστερα από σαράντα λεπτά είμαι έξω από το σπίτι της Charlotte και χτυπάω κουδούνι

Ανοίγει λαχανιασμενη την πόρτα με ένα σεντόνι τυλιγμένο γύρω από το σώμα της

Με κοιτάζει με γουρλωμενα μάτια και κράτει καλύτερα το σεντόνι γύρω της

"Τι κάνεις εσύ εδώ?"

"Εμ πρέπει να σου μιλήσω αλλά αν διακοπτω να φύγω" απαντώ αμήχανα

Ξεροκαταπινει και ανοίγει περισσότερο την πόρτα

"Μπες και απλά μην σχολιάσεις αυτόν που θα δεις"