Her şey bir ölümle başladı.
Ölüm, nefreti takip etti.
Nefret, intikamı körükledi.
Ve aşk hepsini alaşağı etti.
Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu.
Onların aşkı, çığlık.
Onların aşkı, ferya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Daha fazla edit ve görsel için Instagram: vaveylaserisiofficial
Lütfen bölümü oylayıp yorumlamayı unutmayın. Keyifli okumalar dilerim! 🌬
32. Bölüm: "Ateşin Kayıp Gölgesi"
Şekersiz, Ve Benimsin
Hidden Citizens, Paint it Black
"Ateşin bir gölgesi yoktur," demişti bir öğretmenim. Elinde tuttuğu mumu kaldırıp mumun ışığıyla aydınlanan duvara baktığı anı hatırlayabiliyorum, mumun gövdesi görünüyordu fakat ucunda yanan ateş kayıptı. "Gölgesini asla göremezsiniz."
O gün, o kayıp gölgenin ben olacağımı bilmiyordum.
Beni sürükleyen acılar olmuştu ama hiçbiri ruhumu yani benim kökümü koparamamıştı.
Ruhu insanın köküydü ve benim köküm, yaşadığım her şeye rağmen güçlüydü. Öylesine çok canım acımıştı ki, bir zamanlar böylesine yanan birinin sönebileceğine olan inancım tamamen yok olmuştu.
Annemin yokluğunda rüyalarımda hep onun yüzünü görürdüm. Bu kalbin ve zihnin aynı eşikte durması demekmiş, her gördüğüm rüyada anneme sarılmaya bir adım daha yakın olduğum zaman anlamıştım bunu.
Canımın bu kadar çok yanması sırtımdan kanatlar çıkacağındanmış.
Ayağımdaki topuklulardan dökülen o ses geceye karıştı, çığlık sesleri her yana çarptı ve ateşin uğultusu zihnime yerleşip düşüncelerime doğru ilerledi. Elimde tuttuğum sigarayı bir kenara fırlattım ve durmadım, hızla koridorun sonuna doğru yürümeye başladım. Arkamda bıraktığım her bir adım sesi, yaşanan anın izi olup geçmişim için kader defterime işleniyordu. Alevlerin ışığı yüzümü aydınlığa boğduğunda omzumun üzerinden arkama, karanlık koridora baktım ve insanların çığlıkları tıpkı cehennemden taşan günah vaveylaları gibi büyüyerek cam gibi etrafımda parçalandı.
