Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 22- Onzekerheid

Voor me stond een model. Maar écht. Ze had lichte blonde haren, die in golven rond haar schouders lagen. Ze had een redelijke bleke huid, maar niet lelijk. Ze was in alle opzichten veel mooier dan me. Iedereen staarde haar in schok aan, terwijl zij alleen maar poeslief naar Max bleef glimlachen. Ik stond op om me beleefd voor te stellen en pas toen ik mijn hand naar haar uitstak leek ze te merken dat ik er was.

"Hoi, ik ben Charlotte.", zei ik vriendelijk. Ik zag haar mondhoeken even trekken en voordat ze mijn hand schudde, nam ze me kritisch in haar op. Eens dat ze besefte dat ik een lelijk schepsel was tegenover haar,schudde ze kort mijn hand. Haar hand voelde zacht aan. Handcrème, dacht ik, veel handcrème.

Ondertussen was Max al recht gekomen en legde een hand op mijn onderrug. Dat gebaar stelde me gerust, het betekende dat hij aan Emma duidelijk maakte dat ik zijn vriendin was. Emma in tegenstelling, werpte me een blik vol walging voordat ze me practisch opzij duwde en Max in een verpletterende knuffel. Ik zag dat Max me een blik toewierp voordat hij ook zijn armen rondom Emma sloeg en haar terugknuffelde.

Een steek ging door mijn hart, het was de eerste keer dat ik dat voelde. Het deed zo'n verdomd veel pijn. Is dit jaloezie? Of een gevoel van gekwetstheid?

Ik stond een beetje ongemakkelijk naast het knuffelende paar en wierp een blik op Nathan. Zijn ogen waren ook op Emma gefikseerd, maar in plaats zoals de rest, keek hij haar niet verbaasd aan maar met een blik vol woede. Het was alsof hij mijn gestaar voelde, want opeens verplaatste zijn blik van Emma naar mij. Zijn blik verzachte meteen en hij wierp me een bezorgde blik toe. Ik slikte en keek terug naar Max, die nog steeds stond de knuffelen.

Het liefst zou ik hem een blik willen toewerpen die zegt dat die 'knuffel' nu wel lang genoeg geduurd heeft, maar hij had zijn ogen gesloten en aan zijn lichaamstaal te zien, is hij nog lang niet klaar met haar te knuffelen. Jezus, besta ik soms niet meer? Ik wierp een blik op Emilie en vormde geluidloos de woorden 'Wat moet ik doen?'. Emilie keek terug naar Max en ik zag haar schouders opspannen.

Oh-oh.

Emilie beende op de twee af en trok hun ruw uit elkaar en ging tussen hen in staan. Ze draaide haar rug naar Max toe, zodat ze Emma zag. Ik zag dat Emilie een geforceerde glimlach op haar gezicht toverde. "Hé, Emma! Dat is lang geleden, herriner je me nog? Emilie?", ik zag dat ze haar best deed om Emma niet meteen in haar gezicht uit te schelden, maar toch sijpelde een beetje van medelijden in Emilie's ogen door. Met een ruk besefte ik terug waarom Emma was weggegaan.

Een beetje medelijden welde in me op voor Emma. Misschien moet ik haar gewoon een kans geven en niet het jaloerse vriendinnetje te spelen. Misschien was die blik gewoon een misverstand? Net zoals die stomp? Iedereen verdient toch een eerlijke kans.

Emma bestudeerde Emilie even, voordat een hint van herkenning op haar gezicht kwam. Ze glimlachte vriendelijk naar Emilie. "Natuurlijk, Emilie! God, dat is lang geleden." Emilie draaide zich naar me om en wenkte me. "En heb je Charlotte al ontmoet? Max is haar vriendje." Ik hoorde hoe Emilie het woord 'vriednje' luid en duidelijk uitsprak, zodat Emma het zeker verstond. Emma draaide haar hoofd zo snel naar me om, dat ik bang had dat ze een whiplash zou krijgen.

Haar gezicht stond niet meer vriendelijk, maar grimmig. Ik fronsde verbaasd mijn wenkbrauwen, ik had wel gedacht dat ze de hint had gekregen toen Max zijn hand op mijn onderrug legde. Hoe dat ze nu naar me keek, had ze duidelijk de hint niet begrepen. Ik zuchtte en forceerde een glimlach. Iets wat ik nog voor de rest van de avond doen.

****

Ik speelde met het zand, ik tekende er verschillende figuurtjes in. Een hartje, een zon, sneeuwvlok en dan terug een hartje. Een halfuur geleden was ik het feestje ontvlucht en ben ik hier gaan zitten, net voor de zee. Elke keer raken de golven de tippen van mijn tenen en het natte zand maakt mijn short nat, maar ik trek mijn voeten niet weg of doe ook geen moeite om op te staan.