Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 8- De waarheid achter Nathan en Max

(VERBETERD)

Pratend liepen Emilie en ik Starbucks binnen. Meteen drong de geur van vers gezette koffie mijn neus binnen, waardoor ik nog meer zin kreeg in Starbucks.

"Welke wil jij? Ik zal gaan bestellen, zoek jij maar alvast een plaatsje," zei ik tegen Emilie. "Een capuccino tall" Ik knikte en liep naar de kassa terwijl Emilie, hopelijk, een plaatsje is aan het uitzoeken. Oh god. Wat een lange rij. Waarom moest Starbucks ook weeral zo populair zijn? O ja. Hun verschrikkelijke lekkere koffie.

Ik draaide met mijn ogen en ging dan achter in de rij staan. Voor me stond een mama van rond de dertig jaar, die met haar zoontje van rond de vier jaar aan het 'praten' is. Praten kun je het niet eerder noemen, het jongentje brabbelde heel de tijd aan één stuk door terwijl de mama heel de tijd bleef glimlachen en knikken. Aw, dit is zo schattig.

Terwijl ik zo gefocust op de mama en het zoontje was had ik niet door dat het eigenlijk mijn beurt is, totdat de vrouw achter de kassa me erop wees.

"Een cappuccino tall en een frappuccino met caramel, ook een tall," zei ik vlug toen de vrouw achter de kassa me ongeduldig aankeek. Ik betaalde haar en ze rukte meteen het geld uit mijn handen, alsof het een stuk rood vlees was en zij een hongerige wolf. Wat zijn ze hier vriendelijk.

De vrouw tikte traag alles in op de kassa en vroeg dan mijn naam. "Charlotte." De roodharige vrouw knikte en ging dan mijn drankjes klaarmaken. Ze bewoog zo sloom, dat het leek alsof ze niet wandelde maar kroop. Zij moet nodig is wat energiepillen gaan innemen.

Ik ga even aan de kant staan, wachtend totdat mijn naam wordt afgeroepen. Ik zette de roze Forever 21 zak naast me tegen de grond. De vrouw met haar zoontje zitten inmiddels al aan een tafeltje, verderop in de koffiezaak. Nog steeds schattig.

Toen nam ik mijn moment om de onvriendelijke vrouw van de kassa eens te bekijken. Haar rode haar was in een strakke staart naar achter gekamt, het lijkt alsof het vettig is. Ze is heel de tijd op een kauwgum aan het kauwen, zoals een koe op gras. Walgelijk.

Met open mond en al. Ik schrok op van mijn gedachtes rond de kassa-vrouw, doordat mijn naam werd afgeroepen en ik repte me naar de kassa. Snel pakte ik mijn koffie en keek de vrouw achter de kassa nog snel eens aan. Ze keek me pisneidig aan.

Snel zette ik een stralende glimlach op om haar te irriteren. "Bedankt!" riep ik vrolijk uit. De vrouw snuifte en draaide zich om naar de volgende klant. "Walgelijk mens," mompelde ik terwijl ik naar het tafeltje loop waar Emilie aanzit. Ze zat aan een twee-persoonstafeltje, helemaal in de hoek van de zaak. Hoe gezellig. Not.

Opeens herinnerde ik me weer dat Emilie me wat meer zou vertellen over Max en Nathan. Een brede grijns trok meteen over mijn gezicht en ik rende bijna naar het tafeltje. Eindelijk.

Eindelijk kom ik meer te weten over deze mysterieuze, hete jongens. Wacht. Zei ik nou hete? Wat is er mis met mij? Wie zegt er nou hete? Oh god, mijn leven is nu al naar de kloten. Verdomse school. Ik zet de twee bekers koffie op het tafeltje en doe dan mijn leren jas uit en hang die over de stoel.

"Zo," begin ik terwijl ik mezelf liet neerzakken op mijn stoel," vertel me nu is wat meer over dat mysterieuze geheim dat je zo nodig niet op school mocht vertellen."

Emilie liet een ongemakkelijke lach horen en dronk van haar cappuccino. Toen ze haar drankje op het tafeltje zette, zag ik haar handen een beetje trillen. Wow.

Wat moet er zo speciaal zijn, waardoor Emilie, de altijd rust zelve Emilie, zenuwachtig is. Dit wordt nog een moeilijk gesprek. Ze slikte moeilijk waardoor ik haar adamsappel op en neer zag bewegen.

"Vertel", zei ik een beetje dwingend. Ik bedoel, niet gemeen ofzo maar ze mag toch wel eens een beetje opschieten, omdat de nieuwschierigheid nu door heel mijn lichaam loopt. Het laat mijn handen tintelen en ik kan maar niet stoppen met met mijn voet op de grond te tikken. Emilie keek me aan en toverde dan een klein glimlachje rond haar lippen. "Oké, ik zal beginnen bij het begin." Ik knikte. "Ongeveer een jaar geleden kwam er een nieuw meisje bij ons op school, Emma heette ze. Ze was nieuw in deze stad, waardoor ze niemand kende, een beetje zoals jij nu"