Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 10- Ik dans niet

(VERBETERD)

De rook drong al meteen door toen ik de drempel overstapte. Het zorgde ervoor dat mijn ogen een beetje begonnen te prikken.

"Ik ga even zoeken naar Lucy en Alexander, kom je mee of blijf je hier?" schreeuwde Emilie in mijn oor, proberend de luide muziek te overstemmen. Met mijn hand deed ik een teken dat ik hier blijf en Emilie vertrok, zich tussen de massa verplaatsend. Ik heb helemaal geen zin om me tussen die massa door te wringen. Haar rode jurk met pailletten glitterden mooi in alle laserstralen en discolichten.

Meteen trok ik me terug in een hoekje. Dit is niets voor mij. Het geeft me een claustrofobisch gevoel. Al die mensen die tegen je plakken, de luide muziek, snikheet dat het hier is en de lichten. Ik wreef over mijn blote armen. Ik hoop dat Emilie snel terug komt met Lucy en Alexander. Ik wist eigenlijk helemaal niet dat zij hier ook zouden zijn.

Ik bedoel, Lucy mag dan wel spontaan zijn, maar haar vrijwillig naar een feestje als dit zie ik haar niet gaan, hetzelfde geld voor Alexander. Ik denk dat Emilie hun ook heeft overtuigdt. Het moet wel. Waarom ben ik nou nu niet gewoon meegegaan?

Nu lijk ik zo'n associaal persoon. Ik zie ook al een paar mensen blikken op me werpen, om zich dan terug om te draaien als ik hun blik vang. Ik voel mijn wangen heter worden en ik weet gewoon dat ik aan het blozen ben. Gelukkig zie je het niet door de rook en de lichten.

Ik kuchte een paar keer door nieuwe rook. Dit is vreselijk. Ik moest maar eens zo'n lijstje maken, met de dingen die ik nooit meer mag doen. Ik heb al één punt: 'Laat je nooit meer overtuigen door Emilie om naar een feest te gaan, je suckt in dansen.' Ik pak mijn clutch en kijk op mijn telefoon hoe laat het is. 22:24. Nog vroeg, dat zie je ook. Er stromen constant nog meer mensen binnen in dit huis, allemaal druk pratend, lachend en dan gaan ze meteen naar de dansvloer. Ik moet zeggen, het is wel lachwekkend. Er zijn hier veel mensen die niet kunnen dansen.

Ik zuchtte en stopte mijn telefoon weer weg. Waar blijft Emilie nou? Ze is nu al ongeveer 10 minuten weg, zo groot kan dit huis toch ook weer niet zijn? Opeens komt er een jongen aangestrompelt. "Hé pop! Kom je niet mee met me dansen?" Hij legde één arm rond mijn schouders.

Ik kon de dranklucht van mijlenver ruiken. Ik trok mijn neus op. Gatver. Ik schudde zijn arm van mijn schouder. "Ehm nee, bedankt", zei ik zo beleefd mogelijk. De jongen keek me met bloeddoorlopen ogen van de alcohol en hij greep opeens mijn pols.

"Kom kom, nou. Ga nou met me mee dansen", er sloop een vieze grijns op zijn gezicht, die ik het er liefst af zou beuken. Ik rukte mijn pols los en draaide mijn rug naar de jongen. Ik gooi me wel voor de leeuwen. Alles beter dan deze jongen. "Doeg!" riep ik nog over mijn schouder, terwijl ik me door de massa door probeerde te wurmen. Dit is goor.

Alle mensen stinken hier naar zweet en overtollige deodorant. Veel riepen naar me, iets in de trant van "Kom mee dansen!" of "Hé, lekkertje". Dat aanbod sloeg ik vriendelijk af. En met vriendelijk bedoelde ik oftewel stak ik mijn middelvinger op of glimlachte zo nep, dat veel me vuil aankeken. Wat kan ik zeggen? Ik ben ongeloofelijk pissig nu. Een keer legde één of andere jongen een hand op mijn kont, wel, ik kan je zeggen; mij zal hij niet snel vergeten en zijn wang ook niet.

Toen ik me eindelijk uit de dansende massa had uitgewurmt, haalde ik opgelucht adem. Het liefst zou ik nu naar huis gaan en douchen, om al het zweet van me af te wassen. En het goorste is nog, het is niet mijn zweet. Ik kokhalsde bij die gedachte en liep nog verder van de massa weg. Waar is Emilie nu? Ik bedoel, eerst sleurt ze me mee naar dit klote feest en nu laat ze me stikken. Ik schrok op van een hand op mijn rug en ik deed mijn hand al omhoog om de persoon achter me een dikke pets te geven. Tot ik zag wie het was. Max.