Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 2-Verlegen zijn sucks

(VERBETERD)

Toen we het schoolplein opliepen keek ik aandachtig rond. Rond het hele plein zaten groepjes vrienden, die vrolijk met elkaar praatten en elkaar begroetten na de twee maanden zomervakantie. Ik voelde mezelf somber voelen toen ik bedacht dat ik nu echt een outcast was. Ik had niemand. Ik kende niemand en dus zal ik ook niet zo snel in een vriendengroepje worden opgenomen.

Ik spotte de meisjes van daarnet en zag dat ze zich hadden verenigd met nog andere meisjes en jongens. De meisjes waren constant aan het flirten een giechelen als tweede hands barbie's. Serieus, het is echt een beetje storend. De jongens integendeel leken verveeld en geïrriteerd door het overdramatische gedoe van de meisjes. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid. Waarom bij hun zitten als je je toch alleen irriteert aan hun gedrag?

Ik liet mijn blik gaan over de jongens en telde er 5 tegenover 3 meisjes. Eén jongen ving mijn blik en ik zag dat hij zich een beetje rechter zette. Ik kreeg een kleur toen hij mee een knipoog stuurde en snel wende ik mijn blik alweer af.

Emilie liep nog steeds voor me uit en ik slofte maar een beetje achter haar aan. Toen ik het schoolplein opstapte draaiden een paar hoofden mijn richting uit maar als snel wenden ze hun blik ongeïnteresseerd af.

"Wacht even,"zei Emilie vluchtig. Ze liet mijn elleboog los en liep naar een rosharig meisje dat me nieuwsgierig aankeek. Toen ze zag dat ik had opgemerkt dat ik haar had gezien wierp mee een stralende glimlach. Meteen kneep mijn maag zich samen en ik perste mijn lippen op elkaar. Ik kon niet antwoorden, ik was nog te verlegen. Soms, vaak, verlegen zijn sucks. Ik schrok op van Emilie die op mijn schouder tikte. Ik keek haar vragend aan. "Jij was ver weg," zegt ze lachend en ik haal een beetje dommig mijn schouders op.

"Kom,"vervolgde ze, "we moeten je lessenrooster gaan halen." O ja, mijn lessenrooster. Mam had me hierover verteld. Elke les zou ik ook een andere leerkracht krijgen en moest ik van lokaal veranderen. Jezus, wat een moeite. Ik knikte en liep dan achter Emilie aan, die met grote passen op het gebouw afliep. Toen ik voorbij het groepje kwam met de giechelende modellenmeisjes keek ik op. Mijn blik ving meteen de ogen van die blondharige jongen.

Snel keek ik boven hem en deed alsof ik hem niet had zien staren.

Ik schrok op van gefluit in mijn richting en zag dat alweer een andere jongen naar me had gefloten. Erboven op nog eens knipoogde hij naar me.Ik zag dat de jongen die eerder naar me had liggen staren de jongen een duw gaf, waardoor die van het bankje afviel. Ik lachte zacht en schonk de andere jongen een dankbare glimlach.

Toen de jongen me zelf een glimlach had terug geschonken keek ik weg. Emilie duwde een deur open waar het secretariaat was. Een kleine, oude vrouw met rossig kort haar zat achter een bureau op een oeroude computer te tikken. Emilie begon hard te tikken op een belletje en de vrouw keek geïrriteerd van haar computer op. Ik grinnikte zachtjes om Emilie's kinderachtige gebaar en bekeek de vrouw van top tot teen. Het leek alsof de regenboog over haar had gekotst.

Nee serieus, ze had allemaal kleuren aan die niet bij elkaar pasten én als klap op de vuurpijl zag ik dat ze sandalen droeg met gestreepte grijze en groene strepen.

Ik beet hard op mijn lip om niet in lachen uit te barsten, deze vrouw stond op de meter van kledingstijl van 1 tot 10 op -100. Haar staalharde blauwe ogen keek me onderzoekend aan en er verscheen een lach op haar gezicht die haar gele tanden vertoonden. Ik huiverde, wat was dat goor.

"Jij bent vast Charlotte De Ridder?" Ik knikte. Eerlijk? Ik haatte mijn achternaam, ik bedoel wie verzint er nou zo'n belachelijke naam, het is alsof dat ik naar een ridder ben genoemd ofzoiets. (A/N Geen haat voor de mensen met deze achternaam!)

De vrouw rommelde wat tussen de hopen papieren op haar bureau en viste er dan één papier tussenuit. Ze streek het glad en overhandigde het dan me. "Bedankt," mompelde ik. De vrouw knikte en ging terug achter haar oeroude computer zitten. Ik wed dat ze niet eens weet hoe dat ze me nieuwere computers zou moeten werken.

Ik liet mijn ogen over mijn lessenrooster gaan, eerst biologie dan twee uur Nederlands en dan Wiskunde. Ik zuchtte, mijn eerste schooldag begint al goed. Ik ben rotslecht in wiskunde, nee echt ik kan er niets van. Hoe zou mijn klas zijn, zou ik makkelijk vrienden kunnen maken? Een zenuwachtig gevoel vormde zich in mijn maag toen ik besefte dat ik slecht was in vrienden maken. Oh holy crap, ik ga hier dood. Kan er iemand mij hier weghalen? Waarom heb ik hier voor gekozen. Stomme Charlotte, dat heb je weer eens goed geregeld. Stom stom stom.

Het liefst zou ik met mijn hoofd tegen de muur bonken, maar dat zou nogal een gek zicht zijn. Dan word ik zeker meteen voor gek verklaard en kan ik het al helemaal schudden. Ik keek op van mijn blad en zag dat Emilie stiekem mee aan het lezen was. Ze keek op en keek me enthousiast aan. Waarom zou z- "We zitten bij elkaar in de klas!" onderbreekt Emilie mijn gedachten enthousiast.

Oh, daarom dus.

Ik glimlachte en voor ik het wist sloeg Emilie haar armen om me heen en drukte me tegen zich aan. Ongemakkelijk klopte ik een beetje op haar rug en maakte me dan los uit haar greep. Jezus, die meid had een energie. Zoveel energie heb ik nog niet als ik 5 dagen heb geslapen.

Op dat moment ging de bel en Emilie begon breed te grijnzen en haakte dan haar arm in de mijne. Ze trok me door de grote gangen door en stopte voor een blauw geverfde deur. Blauw? Welke school verft zijn deuren blauw? Wat hebben ze toch een ongelofelijk mooie smaak hier.

Emilie klopte op de deur en de deur vloog open. In de deur stond een oude man, zijn bril stond op de punt van zijn neus, hij had een pak aan en hij was redelijk dik. Ook had hij een dikke neus en zijn blauwe ogen bestudeerden ons nauwkeurig. Dit is echt ongemakkelijk. Ik staarde een beetje naar de grond en telde elke seconde af tot hij iets zou zeggen.

5, 6, 7, 8, 9

"Zo, dames! Jullie zijn de laatsten." Ik fronste hoe kan dat nou? We zijn meteen door gegaan toen de bel ging en nog geen vijf minuten laten stonden we voor deze deur. Zijn de leerlingen hier hardlopers? "Dus jullie hebben geen keus meer in de plaatsen" Shit. "Kom nu maar binnen," zei hij nog en hij hield de deur verder open.

Ik stapte achter Emilie de klas binnen en de meneer, waar ik nog steeds zijn naam nog niet weet, doet de deur dicht. Ik keek schuw omhoog en keek de klas rond, ik schatte ruw in dat in deze klas ongeveer 19 leerlingen zaten. Ik slikte en keek naar de twee lege plaatsen, spijtig genoeg waren die niet naast elkaar maar verspreid over het lokaal. Eentje was aan het raam en de andere helemaal vooraan in de klas. Snel liep ik naar de plek aan het raam en ik keek Emilie lachend aan, die me een dodende blik toewierp voordat ze zich op de plek vooraan liet neerploffen.

Lachend schudde ik mijn hoofd en greep naar mijn tas. Daar haalde ik mijn pennenzak (A/N: of etui voor degenen die het niet verstonden) uit en mijn wiskunde schrift. Toen pas keek ik naast me en mijn mond viel bijna open. Bijna, gelukkig niet. Dat zou gênant zijn.

Naast me zat de jongen die vanochtend naar me had liggen staren. Ik staarde hem aan en liet mijn blik over hem gaan. Over zijn goudblonde haren, zijn blauwe ogen, zijn volle lippen, zijn stevige kaaklijn. Opeens draaide hij zijn hoofd om en knipoogde naar me. "Je hoeft niet te staren hoor,"zei hij eigenwijs en ik voelde mijn kaken warmer worden.

Arrogantie alarm.

Snel wende ik mijn blik af en probeerde naar het bord te staren. Nu voelde ik dat hij me aanstaarde. Zijn blik boorde zich in de zijkant van mijn gezicht en ik voelde mezelf heel ongemakkelijk. Ik beet op mijn onderlip en speelde met de pen in mijn hand. "Hoe heet je?" Toen ik zijn vraag hoorde stopte ik abrupt met de pen te spelen. Ik wierp mijn ogen ten hemel en draaide me dan een klein beetje naar hem.

"Charlotte,"mompelde ik. Ik probeerde zijn blik te ontwijken door net boven zijn hoofd te kijken en door naar het tafeltje te staren. "Ik heet Nathan" Ik knikte en keek hem uiteindelijk toch aan. Ik glimlachte kort en hij glimlachte terug.

Hmm, misschien was hij toch aardig en niet zo arrogant als ik eerst dacht?

----------

Iedereen bedankt voor de 13 reads voor nog maar 1 hoofdstuk! Woehoee :D Voila, dit is hoofdstuk 2, laat misschien in de comments achter wat je ervan vond? It would be so sweet :3 xoxo, LoveStoryMaker-