Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 29- Slowmotion, drama en een gevecht.

Ken je die scene in de films waarin een groep populaire mensen de school komt binnenlopen? In slowmotion, met de wind in de haren en iedereen staart hun aan?

Wel, dit is wat er nu exact aan het gebeuren is.

Of in ieder geval het voelt toch zo. Laat alleen de slowmotion weg en de wind in de haren. In plaats daarvan liepen Luke, de tweeling, Maarten, Nathan en dan uiteindelijk ook ik de schoolpoort. Ik zag hoe dat een meisje haar vriendin aanstootte en dan naar ons wees.

Meteen steeg er een groot tumult op de speelplaats toen iedereen zich naar ons keerde en luidruchtig tegen de persoon naast zich begon te fluisteren. Ik probeerde zo zelfzeker mogelijk te lijken, al was dat niet zo makkelijk als de zenuwen door je lichaam raasden.

Ik keek uit mijn ooghoeken naar Nathan, die zelfzeker naast me liep. Naast hem liep Maarten, die met zijn handen in zijn broekzakken als een echt model stapte. Langs mijn andere kant liepen Seppe en Sebastiaan, die grijnzend rond keken. En naast hun alweer, liep Luke, die flirterige glimlachen naar meisjes stuurde. Ik rolde met mijn ogen, maar kon een glimlach die zich rond mijn mond begon te vormen niet onderdrukken. Hij zal ook nooit veranderen.

Ik liet mijn blik over de leerlingen gaan en spotte Emilie, Lucy en Alexander ergens in de hoek van het plein staan. Ik zag Lucy's mond lichtjes openzakken van verbazing, Alexander keek ons aan alsof we aliëns waren van Mars en Emilie keek me alleen maar schuldbewust aan. Iets wat ze nu al de hele week deed. Het begon me stilaan een beetje te irriteren.

Ik wende mijn blik af en liet dan mijn blik op de grond liggen. Ik beet zachtjes op mijn onderlip en begon mezelf op te peppen in mijn hoofd. Opeens botste ik op iemand en greep meteen naar mijn voorhoofd, die pijnlijk tegen de harde borstkas was gebotst. "O, het spijt me,"begon ik, maar ik stopte onmiddellijk toen ik zag wie het was.

Nou ja, wie dacht je anders?

Max.

"Charlotte, mag ik alsjeblieft eens met je praten?" Max' ogen keken me smekend aan. Ik inspecteerde zijn gezicht en zag dat onder zijn ogen donkere wallen zaten, zijn gezicht was bleker dan normaal en in zijn ogen lagen zo veel spijt dat ik een paar keer moest slikken.

Ik had bijna medelijden met hem. Belangrijk woord; bijna.

Het enigste wat ik nog voor me zag was het beeld van Max en Emma kussend.

De eerste avond, net na toen ik had ontdekt dat Max me had bedrogen, heb ik de foto's nog eens bekeken. Heel de tijd dacht ik: wat is er zo beter aan haar? Heeft ze mooier haar, een mooier lichaam? Of is ze gewoon in het algemeen mooier dan mij?

Ik heb me in mijn hele leven nog nooit zo onzeker gevoeld. En ik haatte het. Ik wou niet het meisje worden dat onzeker wordt over haar lichaam, dat constant blindelings de mode volgde om erbij te passen en ik wou al zeker niet het meisje worden dat zich veranderde voor haar vriendje.

Ik heb er 5 dagen over gedaan om te beseffen dat het probleem niet bij mij lag, maar bij Max. Hij heeft me bedrogen, hij heeft Emma boven mij verkozen, hij heeft haar gekust. En nu zal hij de gevolgen ervan moeten dragen.

Weet je waarom ik zo zeker ben dat Emma niet Max heeft gekust, maar Max ook Emma heeft gekust?

Wel, in die avond dat ik mezelf alleen maar meer pijn deed met naar de foto's te staren heb ik iets opgemerkt. Toen ik de foto's aan het bestuderen was, zag ik dat het op drie verschillende momenten is getrokken.

Dus toen ik dat doorhad, was de optie dat Emma Max had vastgepakt en hem had gekust, doorschrapt. Ik bedoel, als iemand je de eerste keer kust zal je toch niet rustig naast haar blijven zitten en dat haar nog twee keer laten doen.