Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Epiloog

*10 jaar later*

"Ja, Emilie ik weet dat vanavond die stomme reünie is,"zei ik door de telefoon heen. Ik blies wat warme lucht in mijn hand en sloeg dan mijn armen rond mezelf om me wat op te warmen.

"Ik verwacht dat je komt. Geen excuses verzinnen, ik heb je secretaresse al gebeld en ze heeft heel je planning deze avond leeggemaakt." Emilie was nog geen spat veranderd sinds de middelbare school. Nog altijd even opgewekt en vol met energie.

Zij was nu zelf gelukkig getrouwd met Sam en had zelfs al één kind, een meisje van twee jaar. Haar relatie met Arthur was stukgelopen toen ze beiden naar een verschillende universiteit gingen. Eerst hadden ze een lange afstandsrelatie, maar dat werkte niet goed.

Rond die tijd leerde ze Sam kennen. Nou eigenlijk leerde ze hem door mij kennen, omdat hij in dezelfde klas als mij zat. Zie je, Cupido Charlotte van in de middelbare school was nog niet helemaal verdwenen.

Van Luke, Lucy, Arthur en Alexander heb ik niets meer gehoord toen we allemaal onze eigen weg gingen toen we afstudeerden aan de middelbare school. Al heb ik van Maarten gehoord dat Luke naar het buitenland is verhuist, om bij zijn grote liefde in Italië te gaan wonen.

Max is twee jaar geleden overleden in een auto-ongeluk.

Hij reed na een avondje stappen naar huis, maar volgens patholoog had hij 3 promille alcohol in zijn bloed. Dat betekende dat hij dus strontzat was. Er werden ook resten van heroïne teruggevonden. Max reed frontaal op een boom met een snelheid van 180 km per uur. Hij was op slag dood.

Ik moet toegeven, zijn dood was moeilijk te verwerken. Het was gewoon zo onverwacht, we hebben niet eens afscheid kunnen nemen. De avond daarvoor was hij nog bij me langsgekomen om bij te praten. Ik voelde me een hele tijd schuldig en ik was niet de enige. Niemand wist af van zijn alcohol- en drugsverslaving.

En Nathan? Wat is er tussen ons gebeurd?

Ik keek naar de fonkelende verlovingsring rond mijn ringvinger en glimlachte. Twee maanden geleden vroeg Nathan me ten huwelijk. Hij deed het niet theatraal, hij reserveerde een tafel in mijn favoriete Italiaanse restaurantje en toen het dessert werd gebracht ging hij op één knie zitten.

Ik weet nog dat ik zo verrast was en vooral dolgelukkig. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld op dat moment. Ik was niet zo één van die meisjes die in tranen uitbarstte, het enige wat ik kon doen op dat moment was glimlachen. Zo breed dat ik dacht mijn gezicht doormidden zou scheuren.

Hoe Nathan mijn hart had veroverd?

Veel moest hij niet doen eigenlijk, mijn hart was al voor de helft voor hem bestemd toen hij toegaf dat hij van me hield. Het jaar nadien was het beste wat me ooit is overkomen, na de dag dat hij me ten huwelijk vroeg natuurlijk.

"Charlotte! Aandacht!"hoorde ik Emilie door de telefoon roepen. Ik hield de telefoon wat van mijn oor en trok een pijnlijk gezicht. "Ja, ik ben er weer. Wat zei je?"

Ik hoorde Emilie aan de andere kant van de lijn zuchtten. "Ik vroeg of dat Nathan deze avond ook meekwam?" Ik dacht na. Normaal zou Nathan deze avond nog een paar vergaderingen hebben, maar ik denk wel dat hij daar op tijd zou komen.

"Ja, ik zorg er wel voor,"beantwoorde ik haar vraag.

"Goed. Ik moet gaan, Mabel moet in bad. Tot vanavond."

"Tot straks."

Ik beëindigde het gesprek en liet mijn telefoon in mijn zwarte, stoffen jas glijden. Ik haalde de map vanonder mijn arm en opende hem. Daarin zaten mijn ontwerpen.

Nee, niet mode ontwerpen.

Ontwerpen voor huizen. Ik heb pas mijn passie voor huizen in de universiteit opgemerkt. Meteen ben ik gestopt met de studie economie die ik aan het volgen was en ben meteen de studie van architectuur gaan volgen. Dat zorgde er wel voor dat ik een jaar moest overdoen, maar dat maakte voor mij niets uit. Ik ben nu veel gelukkiger.

Nu heb ik een eigen zaak als architect, heb een schat van een man en heb nog een goed contact met mijn beste vriendin.

Wie had ooit kunnen denken dat één hectisch jaar in de middelbare school, mijn leven helemaal zou bepalen?

Ik niet in ieder geval.

Ik schrok op van armen die zich om mijn middel wentelden. Meteen herkende ik zijn vertrouwde geur en leunde in in het gebaar. "Hoe gaat het met mijn prachtige verloofde?"fluisterde Nathan in mijn oor.

Ik begon te stralen. Elke keer dat hij me zijn verloofde noemde begon ik te stralen. Ik voelde me zo trots dat ik zijn verloofde was. En binnenkort ook mevrouw Verstrepen.

"Goed hoor. Wat doe je hier?"vroeg ik. Normaal gezien zou Nathan nog op het werk zitten, dus het verbaasde me dat hij hier nu achter me stond.

"Wat? Wil je me niet hier hebben? Dan zal ik gaan-" Nathan maakte aanstalten om weg te lopen, maar ik sloeg snel mijn armen rond zijn nek. "Nee nee. Dat denk ik niet,"lachte ik.

Nathan grijnsde, voordat zijn ogen afdwaalden naar mijn in donkerrode gekleurde lippen. "Ik hou van je",fluisterde ik.

"Ik ook van jou, Charlotte. Ik ook van jou,"fluisterde hij terug voordat hij zijn lippen op de mijne drukte en me passioneel kuste.