Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 23- Nieuwe vriendschap?

Ik werd wakker van iets dat bewoog, of eerder ik bewoog mee. Pas toen merkte ik op dat iets warm me vasthield. Ik deed mijn ogen een stukje open en zag als eerste Nathan's gezicht. Ik probeerde te bewegen, maar merkte op dat twee armen me stevig vasthielden. Ik likte over mijn droge lippen en slikte een paar keer omdat ik zo'n droge keel had.

Nathan had blijkbaar mijn beweging opgemerkt want zijn blik schoot naar me toe. Zijn glanzende, bruine ogen keken me bezorgd aan. De wind speelde met zijn goudblonde. Ik slikte en wende mijn blik af. "Wat is er gebeurd?", mijn stem was schor en ik had totaal geen idee waarom. Ik wist eigenlijk niets meer. Niet sinds dat ik ben opgestaan en ben weggegaan van het kampvuur.

Ik dacht na, maar mijn brein leek niet willen mee te werken. Dus liet ik het maar zo. Ik sloot mijn ogen terug en nestelde me nog dieper in Nathan's warme armen. Ik legde mijn hoofd tegen Nathan's borstkas. Door zijn regelmatige hartslag werd ik helemaal kalm en ik was net opnieuw in slaap aan het vallen toen een stem me terug wakker riep.

"Laat mijn vriendin nu los!", riep Max. Nathan bleef staan en ik voelde zijn armen rondom me verstrakken. Mijn ogen schoten terug open en ik draaide mijn hoofd van Nathan's borstkas weg zodat ik de andere kant opkeek. Ik zag Max woedend op ons afstappen, met Emma achter hem aan. Haar haren waren warrig en haar wangen waren rood. Opeens kwamen alle herinneringen terug.

Hoe kon ik zo stom zijn om daar te blijven te liggen? Ik had onderkoeld kunnen raken. Jezus, wat ben ik dom geweest. Plots voelde ik dan mijn kleren nat waren -en zelfs met Nathan's warme lichaamstemperatuur- begon ik te trillen van de kou. Het kan misschien ook zijn van alle emoties die me als een trein raakten.

Max was ondertussen al bij ons aangekomen en ik zag dat zijn wangen ook een roze tint hadden. Ik fronsde. Wat is er in godsnaam gebeurt zodat Max bloosde? Toen Max' woedende ogen de mijne ontmoeten, verzachten die niet, maar schoten direct terug weg alsof hij me niet kon aankijken. Tranen stapelden zich op in mijn ogen en ik draaide mijn hoofd terug weg en naar Nathan's borst.

"Ik zei laat mijn vriendin nu los!", siste Max woedend naar Nathan. Ik voelde hoe Nathan me nog strakker vasthield. Nathan antwoorde niet en hij liep om Max rond ? Hij werd tegengehouden door Max, die voor hem ging staan. Ik draaide me terug om Max te kunnen aankijken. "Max, alsjeblieft.", mijn stem was zo zacht als een fluistering, nauwelijks hoorbaar. Max hoorde me ook niet. Hij staarde alleen maar woedend naar Nathan, die hem met een koude blik aanstaarde.

Ik klopte op Nathan's borst zodat ik zijn aandacht kreeg. Zijn hoofd ging langzaam omlaag en pas toen ik een tweede keer op zijn borst klopte schoten zijn ogen naar de mijne. "Laat me nu maar los.", fluisterde ik. Nathan leek alsof hij zou willen protesteren, maar uiteindelijk liet hij me toch gewoon los. Hij zette me voorzichtig terug op mijn voeten en ik moest al mijn moeite doen om niet om te vallen.

God, ik haat het dat ik zo kwetsbaar ben. Waarom ben ik toch ook zo stom geweest?

Ik liep wankelend op Max af liet me in zijn armen zakken. Max hield me meteen stevig vast en zijn geur maakte me helemaal rustig. Hij wreef zachtjes over mijn rug terwijl hij rustgevende woorden in mijn oor fluisterde. Ik weet niet hoe lang ik daar stond met Max, maar eens dat ik me uit zijn greep uitwentelde, zag ik dat Emma woedende blikken in mijn richting stuurde.

"Moet je nu zo hard aanstellen?" spotte ze. Ik hoorde hoe Nathan onder zijn adem door verschillende scheldwoorden in Emma's richting stuurde en ik voelde ook hoe Max' spieren zich aanspanden. Ik keek haar aan alsof ze niemand was. Ik sloeg Max armen rondom me heen weg en beende op Emma af. Ik ging zo dicht bij haar staan dat ik haar adem tegen mijn gezicht voelde.

"Als je Max en mij uit elkaar wilt drijven, zul je toch iets harder je best moeten doen. Uiteindelijk, zal Max altijd altijd voor mij kiezen. Dat beloof ik je." Ik zei het zacht, maar er zat zoveel dreiging in dat ik er zelf van schrok. Het kon me eventjes niet meer schelen of Max al had gezegt of hij van me houd of niet, Emma moet maar iemand anders zoeken om mee te spelen.

Zonder nog op haar antwoord te wachten of zelfs haar aan te kijken, gaf ik een harde stomp tegen haar schouder en liep door naar het huisje. Ik liet mezelf toe om nog één keer om te kijken en zag dat Emma gevallen was. Max knielde niet bij haar neer, maar keek me alleen verbaasd aan. Nathan in tegenstelling was zo hard aan het lachen, waardoor een kleine lach ook uit mijn lippen ontsnapte.

Nathan keek op van Emma en toen hij me zag staren, knipoogde hij naar me. Ik draaide me snel terug om en zette het op rennen naar het huisje.

***

Emilie, Lucy en ik lagen op het strand te zonnebaden, om van de laatste Spaanse zon te genieten voordat we moesten pakken, om terug naar België te gaan. Het kleine, regenachtige België. Ik zuchtte om die gedachten en draaide me om naar Lucy. Haar rode haren waren in strakke staart gekamt, waardoor haar groene ogen en sproeten die haar neus bedekten beter uitkwamen.

"Sorry dat ik gisteren een soort van je feestje heb verpest.", zei ik schuldbewust. Pas toen ik gisteren me had omgekleed en in mijn bed was gaan liggen, begon het schuldgevoel aan me te knagen. Ik ben in het midden van haar feestje weggelopen. Hoe had ik nou kunnen denken dat ze het niet zouden hebben opgemerkt.

Lucy draaide zich glimlachend ook naar me om. Ze plaatste een hand op mijn arm. "Charlotte, voel je niet schuldig.", ze trok een grimas," Nadat jij weg was, was er toch niet veel meer te beleven. Emma bleef heel de tijd door praten en toen ze de gitaar vond, ging ze helemaal door het lint. Het was niet zoals met jou, het was haar eigen show. Niemand mocht meezingen." Ik trok een gepijnigd gezicht.

"Ja en ze zong nog eens vals ook.", viel Emilie bij. We schoten alle drie in de lach, terwijl Emilie heel de tijd Emma's stem nadeed. Een kwartier later riep de moeder van Lucy ons, om onze koffers klaar te gaan maken. En voor ik het wist, zat ik alweer op het vliegtuig naar België en deze keer niet naast Max. Maar naast mijn twee beste vriendinnen, Lucy en Emilie.

***

"Hey, klaar voor school?", vroeg Nathan's stem door mijn telefoon. Ik gromde terwijl ik en hap in een groene appel zette. "Wat denk je zelf?" Nathan's lach bulderde door de telefoon heen en onwillekeurig glimlachte ik ook mee, ook al kon hij het zelf niet zien. Sinds dat Nathan me een soort van gered had aan het strand, zijn we betere vrienden geworden.

Of toch, hoe we betere vrienden kunnen zijn op 24 uur. Althans, we hebben gsm nummer uitgewisseld en Nathan doet niet meer zo arrogant tegen me. "Zin in een rit naar school?", vroeg hij. Ik nam een slok water terwijl ik nadacht. Ik zuchtte. "Waarom niet?"

10 minuten later stond Nathan op de stoep met zijn zwarte Vespa. Ik moet zeggen, het is wel een beetje grappig. Een grote badboy op een Vespa. Achja, alles is beter dan met het openbaar vervoer. Dat echt op niets trekt. Ik heb geen zin om nog een keer te laat te komen. Ik hees mijn donkerblauwe rugzak op mijn rugzak en voordat ik de deur opendeed haalde ik nog eens een hand door mijn haar en trok mijn uniform recht.

Ik stapte glimlachend naar Nathan toe en hij overhandigde me een helm. Zwijgend zette ik hem op mijn hoofd en stapte dan achterop op. Het was niet meer zo gênant als de vorige keer dat ik met hem meereed en zonder problemen sloeg ik mijn armen rond Nathan's buik. Ik voelde zijn spieren door zijn t-shirt heen zich opspannen en terug ontspannen. Lachend sloeg ik op zijn rug. "Wat denk jij dat jij aan het doen bent?", vroeg ik.

Nathan keek achterom en zette zijn helm af. Grijnzend keek hij me aan, terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelde. "Waarom? Voel je je ongemakkelijk door me? Heb ik invloed op je?" Ik voelde mijn wangen warmer worden en gelukkig verbergde die helm het. Ik kon niet zeggen dat Nathan niet iets met me doet. Maar, het is niet hetzelfde als bij Max.

Het is puur lichamelijk. Ik bedoel, Nathan is hot. Dat kan ik niet ontkennen en daarom heeft hij een invloed op me.

"Rijd nu maar gewoon naar school. Ik wil niet te laat komen." Lachend draaide Nathan zich om en startte de Vespa op.