Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 11- Adrenaline

(VERBETERD)

"Emilie!"probeerde ik over het lawaai van de muziek heen te roepen. Maar natuurlijk hoorde ze mij niet. Het was dan ook meer dan normaal, het was veel te luid in een kleine kamer.

"Emilie!" riep ik nog eens naar de blondine die tegen een muurtje stond geleund met een rood bekertje in haar hand. Ik zuchtte en duwde iemand hard weg omdat hij of zij me een harde por in mijn ribben gaf, ik heb eerlijk geen flauw idee wie het is en ik wil het ook niet weten.

Al wat ik nu wil is naar huis gaan. En snel. Want ik begin behoorlijk pissig te worden.

"Auw!", riep de persoon uit, waardoor ik wel moest opkijken.

Ow shit.

Dit kan je niet menen.

Ik zit zo diep in de problemen.

Snel probeerde ik me nog uit de voeten te maken, voordat Kaithlyn me zou zien. Maar het was al te laat, ze draaide zich vliegenvlug om, het was bijna onnatuurlijk, en haar ogen spoten vuur toen ze zag dat ik degene was die haar een duw had gegeven. Er kwam een sluwe (of moet ik eerder zeggen een boosaardige) grijns op haar gezicht.

Crap. Ik zit zo in de problemen.

"Zozo, Charlotte is hier ook. Dat is een vooruitgang niet? Weg van je ouderlijke huis, waar je tot voorkort niet uit mocht komen.", spotte ze.

Ik zuchtte en wreef met de vingertoppen over mijn slapen om de bonkende hoofdpijn die in mijn hoofd was onstaan, te laten stoppen. Het hielp voor geen meter.

"Luister Kaitlyn, ik heb hier echt geen tijd en energie voor."

"Voor wat?", vroeg ze onschuldig. Ik zweer het je, ze trok bijna een pruillipje en puppy-oogjes.

Wat een schijnheilige trut.

"Voor jouw lulkoek", antwoorde ik droog. Rondom me hoorde ik een paar mensen naar adem happen. O fantastisch, we hebben ook nog eens een publiek ook.

Deze avond gaat alleen maar in een rechte lijn naar beneden.

Ik keek een seconde of twee rondom me heen en zag dat verschillende mensen zich rondom ons hadden verzameld. Het leek wel alsof wij de apen waren achter een kooi, die het publiek moesten entertainen.

Ik bedoel, kunnen ze zich nou niet met hun eigen zaken moeien? Jezus.

Kaithlyn zelf trok haar wenkrauwen op, duidelijk verrast door mijn uitbarsting. Zelf was ik ook een beetje geschrokken door mijn eigen taalgebruik, maar ik had genoeg redenen om het te rechtvaardigen.

Punt één, ik zit op een klote feest waar ik in eerste instantie als niet naartoe wou.

Punt twee, mijn hoofd bonkt nog steeds hard en ik hoor suizen in mijn oren.

Punt drie, ik was pissig op Nathan dat hij net op het moment dat Max me wou kussen, ons onderbrak. Ik bedoel, als hij nou gewoon tien seconden later was gekomen...

Punt vier, ik was van slag door het rare gevoel dat ik kreeg toen Nathan me met pijn in zijn ogen aankeek. Ik ben er nog altijd niet uit waarom mijn hart net op dat moment een rare sprong maakte in mijn borstkas.

"Waar heb je die grote mond gekregen?" vroeg Kaithlyn met een mierzoete stem. Ik balde mijn vuisten zo hard dat mijn nagels zich in de palmen van mijn hand boorden.

"Ik weet zeker dat je mamie en papie dat niet goed gaan vinden", ging ze door. Het liefst zou ik op haar springen en in haar gezicht schreeuwen dat ze moest ophouden. Natuurlijk stopte ze niet. "Ze zullen teleurgesteld in je zijn, Charlotte. Domme, domme Charlotte."