Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 15-Acteerprestaties naast Zac Efron

Mijn eerste reactie was lachen. Gewoon lachen. Dus toen ik hysterisch aan het lachen was en Nathan's gezicht niet veranderde, verstomde mijn gelach tot zachtjes giechelen. Ik legde mijn telefoon op tafel en keek hem dan terug aan, alleen maar om dan terug in lachen uit te barsten. Ik lachte zo hard dat ik in mijn buik een kramp kreeg. Ik zat gewoon in een lachbui en kon er niet meer uit.

Dus na vijf minuten hysterisch lachen, zo hard dat ik van de pijn in mijn buik, mijn buik moest vasthouden, kon ik eindelijk Nathan terug aankijken zonder in lachen uit te brasten. Wat wel een hele taak was. Ondertussen had Emilie er al bij komen staan, had eerst de koffie's op tafel gezet, had een nieuwe stoel genomen en was erbij komen zitten. Ze zei niets, ze wierp alleen maar rare blikken in mijn richting en staarde dan Nathan aan amlsof hij een aliën was.

Was het maar zo.

"Dus je verteld mij, dat Emma", een gesmoorde giechel verliet mijn mond bij Emma's naam," nu bij mijn vriendje is?" Ik kon er niets aan doen, ik zei het woord 'vriendje' een beetje venijnig. Het zit gewoon zo, ik weet totaal niet de 'relatie' tussen mij en Max. Als er al een relatie is. Misschien wou hij gewoon eens zoenen, zonder latere afspraakjes of vriendinnetjes.

Al hoop ik natuurlijk dat het niet zo is.

Emilie's ogen werden groter bij elk woord dat ik zei en toen ik Emma's naam uitsprak, waren haar ogen net zo groot als een vis op het droge. Je weet wel, dan zijn die ogen zo groot en ploppen ze er bijna uit. Ik heb het ooit al een gezien, op een vakantie in Frankrijk met mijn ouders. Ik vond het zo erg, die vis kon alleen maar naar adem happen en zijn ogen waren zo groot. Zo groot! Dat beeld, van een naar happende adem vis, kon ik alleen maar zien toen mijn vader de geroosterde vis in zijn mond stoppen.

Maar goed, verder over Emilie met haar vissenogen. Nathan, in tegenstelling tot Emilie, grijnsde alleen maar en knikte als antwoord op mijn wraak. Ik keek hem met toegeknepen ogen aan en perste mijn lippen op elkaar, alsof ik heel diep aan het nadenken was. Wat natuurlijk niet was. Ik vond het niet erg dat Max zogezegd bij Emma zou zijn, ik ben hier nu toch ook. Met Nathan? Wat zou het probleem zijn?

Nathan zijn grijns verslapte toen hij zag dat er een nep-gekwetste uitdrukking over mijn gezicht trok en Emilie legde haar hand op mijn schouder, als bij wijze van spreken steun. Maar het was gespeeld, allemaal gespeeld. Op de één of andere manier raakte het me niet dat Max bij Emma is, als dat al is en niet een leugen van Nathan is. Ze kunnen toch ook als vrienden afspreken?

"Charlotte, hé. Het is waarschijnlijk niets", suste Nathan en ik trok grote ogen toen hij een hand op de mijn legde op tafel. Zijn hand was groter dan de mijne en warmde meteen heel mijn hand op. Nathan merkte het blijkbaar ook nu pas wat hij gedaan had, want snel trok hij zijn hand terug weg. Er bleef alleen maar een getintel in mijn hand over.

Emilie, die niets van wat er tussen Nathan en mij was gebeurt had opgemerkt, legde nu haar hele arm rond mijn schouders en trok me tegen haar aan. "Nathan heeft gelijk, het is waarschijnlijk niets." Wauw. Ben ik zo geloofwaardig? Als er iemand dit nu zou kunnen opnemen, dan kom ik misschien in een beroemde film met naast mij Brad Pitt of Chris Hemsworth. Of Zac Erfon! Oh god. Nee, naast hem zou ik niet kunnen acteren, ik zou alleen maar kunnen kwijlen. Over hem.

Geef toe, Zac Efron is een god.

Net op het moment dat ik me Zac Efron shirtloos voorstel, gaf Emilie me een klein kneepje. Waardoor ik dus terug in de werkelijkheid was, zonder Zac Efron. Nathan keek me quasie schuldig aan omdat hij dat had gezegt en Emilie keek me alleen met medelijden aan en een tikkeltje bezorgdheid.

Dus om hun niet langer te laten lijden onder mijn fantastische acteerkunsten -Heb ik nu een ego?- laat ik mijn 'gekwetste' uitdrukking vallen en gaf hun een schuine grijns.