Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 5- Meeting the 'Queen'

(VERBETERD)

Ik kon me moeilijk op de les concentreren, deels omdat ik super zenuwachtig werd van Max' aanwezigheid en deels omdat ik zo nieuwsgierig was naar wat Emilie me ging vertellen over Max. Dus eigenlijk draaide het allebei rond Max.

Spijtig genoeg moet ik nog 3 dagen wachten, minus vandaag. Ik zuchtte en tikte met mijn pen op mijn tafeltje. Voorzichtig keek ik uit mijn ooghoeken naar Max, hij zat nog steeds onderuit gezakt op zijn stoel. Toegegeven, Max zag er goed uit.

Zijn ravenzwarte haren zaten nonchalant warrig, zijn gespierde armen waren een beetje zongebruind, net zoals de rest van zijn lichaam, het deel dat ik kon zien toch. Zijn lippen waren tot een geconcentreerde streep getrokken en zijn lichtblauwe ogen keken aandachtig naar het bord, waar de leerkracht met vele gebaren uit aan leggen was, proberend iedereen's aandacht te trekken.

Het lukte niet, want ik zat -hopelijk- ongemerkt Max te bestuderen. Plots zag ik uit van mijn ooghoeken Max zijn hoofd omdraaien en snel deed ik alsof ik driftig aantekeningen aan het maken. Max' ogen branden op mij en ik werd er zenuwachtig van. Wat is dit? Waarom ben ik zo zenuwachtig? Verdomme, Charlotte, doe eens rustig. Ik probeerde een potlood uit mijn etui te nemen, maar door de zenuwen en deels ook door mijn trillende handen, viel het potlood op de grond.

"Verdomme" Vloekend boog ik me voorover om het potlood te pakken, maar botste met mijn hoofd tegen Max' hoofd. "Auw!" Ik greep naar mijn hoofd, Max deed net hetzelfde. Met rode wangen pakte ik het potlood van hem over. "Bedankt," zei ik beschaamd. "Sorry voor de hoofdpijn die ik je bezorgt heb."

Max glimlachte naar me en mijn hart begon wat sneller te slaan. Zijn lach, gewoon wow. Prachtig. Alsof de hele wereld oplichtte (Dat klonk heel cliché. Ik weet het)."Het is niet erg," antwoordde hij. Ik glimlachte verlegen en richtte me weer op de les. Voor de rest van de les voelde ik zijn ogen op me branden.

***

Met een zucht gooide ik mijn tas over mijn schouder en stapte dan uit het lokaal. Deze les was zo frustrerend, het hielp ook niet echt dat Max me de hele tijd aan het aanstaren was. Ik liep met mijn hoofd omlaag en hield mijn agenda tegen mijn borst geklemd. Plots botste ik tegen iets hard aan en viel ik achteruit.

Voordat ik op de grond kon vallen, greep iemand mijn pols vast en trok me terug omhoog. Ik zuchtte opgelucht en keek met een glimlach omhoog om mijn helper te bedanken. Maar mijn glimlach was snel verdwenen toen ik zag wie voor me stond. Nathan.

Van alle mensen op deze school waar ik tegenop kan botsen, moest het uitgerekend Nathan zijn? Hij keek me grijnzend aan en zijn hand zat nog steeds rond mijn pols geklemd. Toen ik het opmerkte rukte ik snel mijn pols los uit zijn greep en keek hem dan stug aan. "Wel een beetje opletten waar je loopt hé, schoonheid." Ik rolde met mijn ogen en wou doorlopen, maar Nathan zette een stap opzij zodat hij terug voor mij stond. Eikel.

"Geen bedankt?" Hij trok een pruillipje. Ik rolde met mijn ogen en zette een stralende nep-glimlach op. "Bedankt hoor," zei ik sarcastisch. Nathan grijnsde tevreden toen hij me dat hoorde zeggen en zette een stap opzij zodat ik door kon stappen. "Arrogante zak,"mompelde ik toen ik hem voorbij liep. Meteen greep iemand mijn arm vast en forceerde me om me om te draaien. Ik sloeg mijn ogen ten hemel en keek Nathan aan.

"Wat is er aan de hand?" vroeg ik poeslief. Nathan zei niets, hij streek alleen een lok uit mijn gezichtsveld en veegde met zijn duim over mijn wang. Ik probeerde zijn handen te ontwijken door naar achter te leunen. Toen haalde Nathan zijn hand van mijn wang en hield zijn duim voor mijn ogen. Daar zat een wimper van me op.

"Doe een wens."

"Wat,"vroeg ik verbaasd. Nathan glimlachte. "Doe eens wens,"herhaalde hij. Hij keek me doordringend aan. Intiem bijna. Ik zuchtte en sloot mijn ogen en deed alsof ik een wens wenste. Na ongeveer 2 seconden opende ik mijn ogen weer open en keek hem strak aan. "Klaar."