Yabani (Rulet'in Çocukları)~ Tamamlandı!

24 Part (2)

DEVUSHKA

Geçmiş
Bolu girişi

Nefes nefese yolun başına kadar koştuğum da bulduğum sadece ve sadece karanlık oldu. Yolun halen devam ettiğini anlamamın tek nedeni çıplak ayaklarıma değen asfalttı.

Ay ışığı yeterli değildi. Benim üzerimde taşıdığım karanlığı aydınlatmaya hiçbir zaman yetmemişti ki şimdi de yetsin...

İsyan edercesine sarf ettiğim sözlerin ardından ayın önünde ki bulut çekilmiş ve kenarda duran ışıkları yanmayan arabayı fark etmiştim. Koşarak ilerledim. Nefes nefese yardım çığlıklarıyla camına vurdum.

Kapı feryadımın yanında komik sayılacak bir gönülsüzlükle açıldı. İçeriden çıkan erkek bedenini zorla seçebiliyordum.

"Yardım edin! Lütfen, lütfen yardım edin."

Orta yaşlı adamın sesi etrafımı kapladı.

"Yardım yolun sonunda arkana bakmadan ilerle bulacaksın."

Neden kendi yardım etmiyordu ki? Bu demir kutular çok hızlı hareket etmiyor muydu? Ancak yalvaracak vakti yoktu. Ayak seslerini duymaya başlamıştı. Işıkları yakılmayan araç çalıştı ve önümde ki adam "Acele etmelisin." dedi.

Beyaz, kir içinde ki geceliğin eteklerinden tutarak adamı karanlığa rağmen görmeye çalıştım.

Ancak tek gördüğüm açık renk saç olduğunu düşündüğüm bir silüet..
"Unutmadan Rıfat ayrı, Kado ayrı peşine düşecek. Kado hiçbir zaman işleri kendi eliyle yapmaz. Rıfat'ı kullanacak. Rıfat olurda seni yakalarsa Alexander Dimitri Smirnov'u arıyor, bu bilgi seni hayatta tutar."

Bunları nereden biliyordu? "Kimsin sen?"

Bir el yanağıma dokundu. Korkuyla geri çekilmeye çalışırken "Unutma. Alexander Dimitri Smirnov." diye tekrarladı ve  hareket ettiğini hissettim. Daha doğrusu arkama baktığını..

"Kaç!"

Vakit kaybetmeden koşmaya başladım.

Benim arkamdan çalışan araba hızla önümden geçip gitti. Işıkları yine yakmamıştı.

Koştum. Sadece ama sadece koştum.

Nefesim yetmiyordu. Ne dudaklarımdan süzülüp dolan ciğerlerime, ne de kuvvetli her adamımla göğüs kafesimi döven kalbime. Yetersiz kalıyordu. Tıpkı kendime göre büyük, ardımdakilere göre küçük kalan adımlarım gibi.

Kaç!
Durmadan beynimin odacıklarında yakılanmasını sağladığım emir. İç sesim defalarca tekrarlayarak kazıyordu benliğime. Olur da bedenim sekteye uğrarsa  olacakları hayal dahi edemiyordum.

Azrail tepemde soluklanıyor, defterim dürülmüş, son dakikalarım için beni bekliyordu. Yakalanmaya niyetim yoktu ama görünen o ki kader benim için başka ağlar örmüştü. O inanmadığım kader kavramı bacaklarıma dolanmış, ilmeklerini işlemiştir işte  üzerime.

Gerçi sızım sızım sızlayan kaslarım ve her an patlayacak gibi şişen ciğerlerim çoktan iflas bayrağını çekmişti ya neyse.. Durmam için yalvaran kalbimin iplerini iyice sıkıya aldım. Bırakamazdım kendimi yenilgiye, başka şansım yoktu! Ya ölecektim, ya da kaçacaktım.
Tercihim nedenini bilmediğim bir şekilde ikinci şıktan yanaydı.