Yabani (Rulet'in Çocukları)~ Tamamlandı!

19 /Part-2

Okurken bocaladığını söyleyenler olduğu için geçmiş kısımları tanrısal anlatımsa Dimitri, birinci ağızdan ise Devushka olduğunu belirtmek isterim. Bunu seçme nedenim sizler için kolaylık olması içindi ama fark etmeyenler varmış 😊 Aklınızda tutarsanız zorluk yaşamazsınız.

Bence de sorun bunda değil anlatımda. Çok daha güzel olabilirdi ama bu tür şeylere takılarak ilerlediği kitaplar daha yavaş ilerliyor. Bu yüzden çoğu kitabımda yazarım okumadan yayımlarım. Daha sonra detaylı bir düzenlemeye alırım.

Son olarak bölüm yazarken ne dinlediğimi soranlar var. Bu bölümü yazarken Mondo bongo ve Bishop briggs river dinledim. Ama okurken aynı hissi vermeye bilir. Eğer okurken dinlemek için soruyorsanız bölüm şarkıları seçip bırakabilirim. Söylemeniz yeterli.

Keyifli vakitler..

Geçmiş;

Göz kapaklarım, huzurlu birer ipek çarşaf gibi zonklayan gözlerime kapanmaya hasret duysa da canımı yakma pahasına açık tutmaya zorlamaya devam ettim.

Elimde bir tek bu var. Birileri benden izinsiz bedenime dokunuyor, zarar veriyor ve ben ne yaptığını bile bilmiyorum. Dışarıda ki hayatta birileri var ve o birileri benim varlığımı bilmiyor. Dışarıda güneş var ama tenimde bıraktığı hissi unutalı çok oluyor. Ben ben değilim.

Her şeye başkası karar veriyor. Ben benim değilim, sadece elimden geldiğince kendi adıma bir karar verebilmeye çalışıyorum.

Bir kaç saat sonra yeşil eldivenli adamların geleceğini biliyorum. Canımı yakacaklarını biliyorum. Kolumdan tutup bir iğne yapacaklarını ve uyuyacağımı biliyorum. Onlar zorla uyumatmadan en azından teslim olmayı reddiyorum. Bunu neden yaptığımı da biliyorum, çünkü elimden gelen başka bir şey yok.

Kendi kendime uykulu bir şekilde kaşlarımı çatıyorum. Dışarıyı hatırlamıyorum ama burada da bir çok şey öğrenmiştim.

O ceylan gibi.

Aslanın gelip kendini avlamasını bekleyen zavallı ceylan gibi.

İçimde korkak, aciz ve zavallı olduğumu biliyorum. O ceylan da biliyordu. Ama öylece durmak? Bu.. Bu birinin seçtiği en kötü seçenek.

Aciz ceylan.

Aciz ben.

İçimde ki isimsiz korkak bir ceylan olabilirdi ama bir ceylan, aslan postu giyebilir miydi?

Aslan olamazdı. Ama en azından kaçardı.

Susuz dudaklarımı başarısız bir girişimle dilimle ıslatmaya çalıştım ve kapıda gevezelik eden adamlara çaktırmadan baktım.

Reycan'a güvenmiyorum. Her akıllı insanın yapacağı gibi kullanıyorum.

Reycan benim sahte aslan kürküm. Kaçış biletim. Ama sonrası?

Buraya gelmeden önce kısacık süre yaşadığım yere mi dönecektim? Ne kadar iki tarafı da devireceğini söylese de buna güvenemem. Reycan'a son güvendiğim de buraya hapsoldum.

Göz kapaklarım yarıya kadar indi. Hızla açarak zayıf bedenimi doğrultmaya çalıştığım sıra da kapıda ki adamlar garip ses çıkartan- basarak uzaktakilerle konuşmasını sağlayan - cihaz tarafından çağrıldı.

Uyku hızla  koşarak uzaklaştı ve kalbim korkuyla çarptı. Yerine başkası, ya da başkaları gelmeden asla ayrılmazlardı. Burada düzen değişiyorsa yer yüzünü titretecek kötülük inmiş demekti.