De Mythe van de Schemering

[H25: Planning]

Je zou Schemering kunnen zien als vervolg op Morgenrood. Ik had hier dan ook een terugblik kunnen spiegelen over het grootste debacle van zowel mijn carrière als mijn persoonlijke leven, maar ik ben erachter gekomen dat details over zulke dingen eigenlijk alleen maar dienen om te dramatiseren en te choqueren. En dat zou ik Caro nooit aan doen. Dat zou ze verschrikkelijk hebben gevonden.

In plaats daarvan herinner ik me Caro liever zoals ze was: de intelligente, gedreven vrouw die altijd wist wat ze moest zeggen en misschien nog wel meer wat ze niet moest zeggen. Ik weet nog het precieze moment dat ik haar voorgoed in mijn hart sloot.

Die dag was het zes jaar voor Morgenrood, ik was dertig jaar, en ik barstte in huilen uit in een kledingwinkel. Toegegeven: ik had net ruzie gemaakt met mijn ouders en degene van wie ik hield, ging trouwen met iemand anders. Maar het was niet de druppel geweest.

'Me-meneer? Meneer, gaat het wel?' vroeg de verkoopster voorzichtig.

Meneer, gaat het wel? Haar afstand tot mij en onbegrip over mijn situatie ontnam mij mijn stem en mijn mogelijkheid tot formuleren. Er viel niets te formuleren.

En, nee, natuurlijk wist die arme meid niets.

'Ik heb een slechte dag vandaag' zei ik in plaats daarvan.  

'Ah, ik begrijp het' zei ze alsof dat alles verklaarde. 

Zwijgend gaf ze mij een zakdoek uit de zak op haar op maat gemaakte mantelpak. Ik wist alleen wat het was toen ik het tussen mijn vingers voelde, want die extra laag water verhinderde enige vorm van scherpstellen. Ik depte wat aan mijn ogen, iets dat nog pathetischer voelde nu ik haar blik van medeleven kon zien.

'Als het iets uit mag maken: het pak staat u erg goed' probeerde ze.

Nog een hak op mijn borstbeen van een grap die geen grap was omdat mijn leven zo'n grote grap was dat het alles 180 graden omdraaide. Goed.

Er kwam een toonloze respons uit. 'Ja? Nou dat is mooi. Ik heb binnenkort een bruiloft.'

Aan de toonbank rekende ik in stilte af, omdat ik alle vorm van communicatie ongemakkelijk had gemaakt met mijn onverklaarbare gedrag. Ik kreeg een geperst pak met een geperste glimlach. Een voorproefje van mezelf op de bruiloft? Waarschijnlijk.

In de straten van het dorp aan de rand van de Halve Maan wandelde ik met mijn nieuwe aankoop over mijn schouder geslagen langs de etalages. Er hing een simpele groene jurk achter het spiegelbeeld waar ik mijn ogen inspecteerde op roodheid.

'Jannie?'

Achter mij stond Caro die haar zonnebril op haar hoofd zette. 'Hallo Caro.'

Daarop ging er iets zachts open in haar gezicht. 'Ah, dus toch. Ik had je even niet herkend met je haar los. Draag je het vaker zo buiten diensttijd? Het staat je goed.'

Ik knikte en vouwde - opeens bewust van mijn haar - een pluk achter mijn oor. En ik schraapte mijn keel om een minder sombere uitdrukking op mijn gezicht te forceren. 'Dank je.'

Te laat. 'Is alles goed?'

'Eh...ja. Ik heb net ruzie gehad met mijn ouders, dat is alles.'

'Toch niet onherstelbaar...?'

'De tijd zal het leren.'

Ze knikte om het even een plek te geven, waarna haar blik versprong naar de kleerhanger over mijn rug en de etalage naast mij. 'Als je dan toch aan het shoppen bent, kun je mij dan helpen met het uitkiezen van een jurk?'

Mijn ogen werden groot. 'Een trouwjurk?'

Ze schoot in de lach. 'Nee, nee. Dat wordt allemaal tot in de puntjes geregeld; je weet toch hoe dat gaat daarboven? Nee, we hebben vandaag besloten ook een informele trouwerij te houden, waarbij we zelf elk een handjevol gasten uitnodigen - inclusief jou, natuurlijk - en waarbij we zelf kiezen wat we aandoen, eten, et cetera. Dus ik heb een jurk nodig.'