De Mythe van de Schemering

[H1: Frontlinie]

-

Notitie door auteur: Hallo, dit is Sky_of_Umbra. Bedankt voor je interesse in mijn eerste verhaal op Wattpad: De Mythe van de Schemering. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt, dus als je daar (ooit) zin in hebt, voel je vrij om een bericht achter te laten (of om een stem te geven). Oh, en nogmaals: geweld, heftige thema's en lhbt'ers enzo.

Voor nu, veel plezier met lezen! 

-

Sommige schimmels kruipen hun mierenslachtoffers binnen door diens ademopeningetjes en manoeuvreren zich daar een weg door hun vlees, terwijl de mieren nietsvermoedend hun leven in dienst stellen van de kolonie. Gedreven door feromonen lopen ze door, al wijkt hun pas soms ongemerkt af; het systeem hapert. Op een dag zullen ze merken dat hun zestal pootjes hen niet naar het nest terugbrengen, maar een boombast onder zich wegduwen, steeds hoger en hoger, tot ze een mooi blad gevonden hebben en...daar breindood in elkaar zakken. Uit hun hoofd ontspruit zich een witte pluizige kop, een draad die het laatste beetje leven uit hen zuigt om zijn sporen zo hoog mogelijk in de wind los te laten, op naar de volgende, nietsvermoedende mier. 

Wat dat betreft is een schot van mijn AWM toch een humanere dood.

Maar, net als ik een uitgestoken nek 700 meter verderop af wil straffen, hoor ik in mijn oortje een ruisende stem. 'Majoor Noorman, Luitenant de Uil meldt zich. Het is dringend.'

'Zeg het maar, de Uil.'

Mijn bevroren spieren trekken pijnlijk aan mijn botten, slepen ze uit mijn houding zodat ik op mijn rug op de heuvel lig. In mijn ooghoek kijk ik naar mijn dichtstbijzijnde collega, waarvan ik weet dat hij ergens honderden meters verderop in het veld moet liggen.

'54857 is in een hinderlaag gelopen. Onmiddellijk medische assistentie vereist. Communicatie valt weg. We verzoeken het bevel terug te trekken.'

'Begrepen.' Voordat ik het goed en wel heb uitgesproken, verander ik al van kanaal, wat een krakend geluid veroorzaakt; het doet me denken aan luchtafweergeschut dat zijn doel raakt. 'Kolonel de Veer, Majoor Noorman meldt zich.'

Er is even een vaag gemompel te horen aan de andere kant van de lijn, waarna een hoge mannenstem erbovenuit komt. 'Noorman, ik beveel uw bataljon terug te trekken. Uw verkenners lopen groot gevaar. Keer onmiddellijk oostwaarts terug naar het basiskamp.'

'Begrepen. Peloton 54857 is in een hinderlaag gelopen, directe medische assistentie is vereist.'

'Begrepen.'

Ik echo orders door naar alle luitenants en sla routineus mijn sluipschuttersgeweer over mijn schouder zonder van de grond te komen. Op mijn ellenbogen en knieën werk ik me een weg achter de beschutting van de heuvel, tot ik een ronkend geluid hoor dat doortrilt in mijn borstkas en mijn haren overeind doet staan. 

Ik grijp mijn portofoon. 'Luchtaanval, A-10, vijf stuks uit zuidelijke richting!' geef ik zonder aarzelen door. 'Zoek dekking. IK HERHAAL: LUCHTAANVAL, A-10, ZUID!' schreeuw ik boven de muur van geronk uit en ik duik weg achter de dichtstbijzijnde spar. De onbuigzame takken breken zich een weg door mijn vlees en ik hoor hoe de Thunderbolts noordwaarts een van onze verkenningstroepen belagen met 3000 rondes per minuut.

Nadat ik rond heb geblaft dat iedereen zich moet melden, krijg ik een tergend lange ruis in mijn oor. Als zich er dan eindelijk iemand meldt, is Majoor de Wit die het vanaf zijn positie allemaal heeft zien gebeuren. '32980 en 37794 zijn onder vuur genomen, geen waargenomen overlevenden.'

Ik laat het een paar seconden op me inwerken. 'Begrepen. Ik keer nu terug naar de basis, de Wit.'

'Begrepen Noorman. Idem dito.'

Ik scheld binnensmonds en beuk mijn vuist tot bloedens toe tegen de schors van de spar, wat een sneeuw aan naalden over me heen laat dalen. Hijgend blijf ik erin liggen, geef mezelf tien seconden om me te herpakken en krabbel dan overeind, voeg me bij de rest van de verkenners en leidt ons naar het kamp.

-