Oblana Kwasem

4. Izolacja

Gdy Anthony wrócił do więzienia, płakałam przez tydzień. Nie mogłam jeść, nie mogłam spać.

– To się musi skończyć – oznajmiła mama. – Chyba już widzisz, jaki on jest. Nie zmieni się. 

– Ale chce! 

– Nie możesz znów na niego czekać. 

Westchnęła i poszła do kuchni. 

Czuła, że mnie nie powstrzyma. Widziała, jak się rzucam do telefonu stacjonarnego, gdy telefonował z więzienia, jak lecę na górę i zamykam się w pokoju, ile kroć dzwonił na komórkę. Nie miała oczywiście pojęcia, że rozmowy upływały nam zwykle na kłótniach: zabraniał mi wychodzenia na miasto albo zmuszał do zrobienia sobie tatuażu z jego imieniem. Jednak między kłótniami, które zdarzały się przecież każdej parze, śmialiśmy się, ja mu dokuczałam, on mnie nazywał Łobuzicą... Kochaliśmy się.

Przeglądałam listy od niego, te, w których się otwierał i mówił o życiu przede mną. Nikt nigdy w niego nie wierzył, dopiero ja. Pamiętam, jak mi wyznał, że tata chciał, żeby był twardszy jako dziecko, więc kazał mu się bić z bratem. Moje dzieciństwo dzieliły od tego, co on przeszedł całe galaktyki. Dlatego czasem mi dokuczał i mówił, że jestem zarozumiałą snobką. Ale czyż nie zasługiwał na coś dobrego w życiu? Nie zasługiwał na moją obecność? Przecież obiecałam, że go nie opuszczę. 

Jednocześnie dobrze wiedziałam, co myślą inni. Uważali mnie za głupią, widząc, że nie odchodzę. Czekałam czternaście miesięcy aż wyjdzie z więzienia, czekałam tak długo na kogoś, z kim byłam tylko kilka tygodni, a teraz, zaledwie po dwóch miesiącach wolności, on znów wracał za kratki. Ale ja dostrzegałam w nim dobro, którego inni nie widzieli.

Kochałam Anthony'ego, ale przemawiał też przeze mnie jakiś upór. Zainwestowałam w to już tyle, że teraz się nie poddam, nie ma mowy. Nie mogłabym słuchać, jak ludzie się chwalą, że „a nie mówili?", a wiedziałam, że nie mogą się doczekać okazji. Obudził się we mnie żal do moich koleżanek i ich idealnych chłopaków. Czemu mój nie mógł być normalny? Czemu zawsze wszystko psuł? Zazdrościłam im związków.

– Spoko, myśl o naszych wakacjach – przypominała Remi. 

Zarezerwowałyśmy tygodniowy wyjazd do Faliraki. Bałam się powiedzieć Anthony'emu, ale wszystko ułatwiał fakt, że siedział w więzieniu. Tym razem nie miał komórki, mógł dzwonić tylko z telefonu więziennego, ale i tak za każdym razem zaczynał swoją litanię:

– Obiecaj, że nie będziesz chodzić do klubów, obiecaj na grób mojej mamy. Powiedz to.

– Dobrze, obiecuję. 

– Kocham cię – odpowiadał. – Nie chcę, żebyś się upijała, rozmawiała z chłopakami i robiła coś głupiego.

– Nie zrobię. Mówisz, że mnie kochasz, ale mi nie ufasz. 

– Wiem, jaka jesteś, kiedy się napijesz. Powiedz, że nie będziesz wychodzić ani się upijać. Jak nigdzie nie pójdziesz, nie będę miał powodów do nerwów, prawda? 

– Dobrze – zgodziłam się. – Obiecuję na grób twojej mamy, że nie będę wychodzić.

– I że jak wrócisz, zrobisz sobie tatuaż. 

Wyjazd do Faliraki to były moje pierwsze zagraniczne wakacje z dziewczynami. Zapowiadał się niesamowity tydzień. Jechałam z Remi, Amie i Jessie, trzema najlepszymi przyjaciółkami. Nie mogłyśmy się już doczekać. Marzyłyśmy o byczeniu się na słońcu po ciężkiej pracy w college'u i pysznym jedzeniu, gdy słońce skryje się już za chmurami. Jessie miała chłopaka, tak jak ja, więc nie chciała nikogo poznawać, ale dwie pozostałe dziewczyny zamierzały co noc wychodzić do klubów.