BAB 5

1.5K 98 2
                                    

"ENCIK Qaisir ada call saya tadi. Dia nak syarikat kita yang design rumah baharu dia. Saya nak awak bersiap sedia untuk ikut saya ke sana."

Terhincut bahu aku apabila suara garau milik seseorang menjengah halwa telinga aku. Entah bila dia keluar dari bilik tu pun aku tak perasan.

Pelik. Encik Miqdad dah okey ke macam mana? Bukan pagi tadi dia beria-ia frust menonggeng ke? Kening aku hampir bertaut memikirkan segala kemungkinan.

"Tapi office hour dah nak habis ni, Encik Miqdad. Rasanya esok boleh, kut..." Aku menjeling sekilas jam tangan harga dua puluh ringgit yang aku pakai. Nak beli jam mahal-mahal aku tak mampu.

"Awak ada suami ke dekat rumah atau ada anak kecil? Tak boleh ke kerja lebih masa?" soalnya. Sarkastik.

Wah, pedas juga sindiran dia. Aku tahulah dia tengah tertekan sebab kekasih hati bertunang dengan lelaki lain tapi, takkanlah aku dijadikan tempat melepaskan tekanan?

Aku ada hak untuk katakan tidak. Waktu tamat bekerja pukul lima petang. Maksudnya, tepat pukul lima petang aku dah boleh balik. Kenapa pula aku nak menghambakan diri ikut dia ke sana? Eh, tak adil betullah!

"Ini bukan masalah ada suami ke ada anak ke apa ini masalah tepati masa, Encik Miqdad. Waktu habis bekerja saya pukul lima petang. Maksudnya..."

"Kalau awak tak ada sikap kerajinan dalam diri, baik tak payah mohon kerja di GMWorks. Awak ingat saya ni apa! Saya ni majikan awak!" Herdiknya.

Mata-mata para pekerja di GMWorks mula tertumpu ke arah aku. Terpaksalah aku tundukkan pandangan. Malu kerana diherdik di hadapan orang ramai. Salah aku juga sebab melawan cakap majikan besar.

Lancang sangat mulut ni!

"Saya bagi awak lima minit untuk fikir. Kalau awak rasa berat sangat nak jalankan tugas, awak tak payah datang kerja esok."

Eh, ini dah lebih. Suka hati dia saja nak main gertak-gertak aku. Dia ingat aku ni budak kecil ke apa?

Hesy!

Sabar sajalah dapat bos macam ni. Tempat lama macam tu, tempat baharu macam ni. Fikir gaji sudahlah, Narina.

"Saya tahulah Encik Miqdad tengah frust tapi, janganlah lepaskan tekanan tu dekat saya. Lagi-lagi saya ni staff baharu. Sepatutnya Encik Miqdad kena profesional," kataku. Perlahan.

Pap!

Sekali lagi aku terkejut.

"Saya memang profesional. Saya tak campurkan urusan kerja dan urusan peribadi. Melampau betul awak ni. Baru kerja dah lancang mulut tu." Marahnya.

"Maaf, Encik Miqdad." Aku menundukkan kepala lagi. Sudahlah, Narina. Tak payah dilawan lagi arahan majikan kau tu. Silap hari bulan kau pula yang dibuang kerja.

"So macam mana? Awak nak ikut saya ke tidak? Itu pun kalau awak sayang kerja awaklah." Dia mengugut aku lagi.

"Fine! Saya ikut. Siapalah saya ni nak melawan cakap bos, kan? Saya ni kuli saja." Kataku. Pasrah!

"Sedar pun diri tu kuli."

Pergh!

Bengkak hati aku dengar ayat dia. Memang reject jadi bakal suami. Aku ingatkan dia ni memang betul-betul baik dan soft spoken. Rupa-rupanya dua kali lima dengan majikan lama aku. Bak kata Diva AA, dua kali lima, lima kali ba...

Hmph! Tak apalah. Tak baik mencarut, Narina. Buat tambah dosa kau saja.

"Dah, cepat. Kemas apa yang patut. Bawa sekali buku catatan. Saya tunggu dekat lobi. Jangan lambat."

"Baik, Encik Miqdad."

Sebaik saja langkah Encik Miqdad semakin menjauh, aku turut berdiri. Bergegas aku mencapai beg selempang milikku lalu aku sangkutkan ke bahu kanan. Sebuah buku catatan dan sebatang pen aku kaut sama.

Farah beria-ia melambaikan tangannya. Seolah-olah memanggil aku supaya merapatinya. Aku menggeleng-gelengkan kepala aku.

Alah, Si Farah ni pun satu hal. Waktu aku tengah busylah dia nak panggil aku. Tanpa menghiraukan dia, aku berlari anak menyaingi langkah Encik Miqdad. Sebelum singa jantan tu mengaum, lebih baik aku bertindak dulu.

Setibanya di lobi, mataku bergelintar mencari kewujudan Encik Miqdad. Kening yang tidak gatal aku garu perlahan.

"Mana dia ni..." gumamku.

Sedang leka aku mencari, sebuah kereta Mercedes Benz berwarna merah berhenti betul-betul di hadapan aku. Memicing mata aku memerhatikan pemandunya. Alah, tingkap dia tintedlah pula.

"Awak tunggu apa lagi? Nak tunggu saya bukakan pintu kereta untuk awak? Sorrylah awak bukannya Cinderella sampaikan saya perlu layan awak macam tu."

Amboi, pedasnya bahasa Encik Abang, oi! Awak tengah frust dengan orang lain tapi orang lain yang terkena tempiasnya.

PSaya sedarlah diri saya ni. Saya just nak pastikan yang saya tak tersilap masuk kereta." Balasku seraya menutup pintu kereta. Tali pinggang keledar kutarik agak kasar.

"Hmm..."

Aku mencerlungkan mata ke atas. Baru hari ni aku tahu mulut majikan baharu aku ni memang lancang dan tersangatlah menyakitkan hati. Nasib baiklah aku ni bukan jenis suka menjawab menjela-jela.

"Kita nak ke mana ni?" soalku.

"Janda Baik."

"Janda Baik?" Mata aku membulat besar. Terus aku sengetkan badan. Menjauhi dia.

"Janda Baik tu nama tempatlah, Cik Narina. Awak fikir apa?" Dia tergelak, perlahan.

Eh, tahu pun gelak. Aku ingatkan sepanjang hari dia nak masam mencuka.

"Oh, dekat mana tu?" Nampak sangat aku ni bukan kaki travel.

"Pahang," jawabnya bersahaja.

"Pahang?!" Aku terkejut.

UNFINISHED LOVE [C]Donde viven las historias. Descúbrelo ahora