İKİZLER

İKİZLERİN DOĞUM GÜNÜ.

Bugün oldukça güzel bir gündü benim için ama bir yanım mutluyken yine bir yanım hüzünle kaplıydı.Annemsiz geçireceğim 5. yaş günümdü. Bu beni her sene olduğu gibi huzursuz ediyordu. Yatakta doğrulup ellerimi yüzümle kapatıp bir süre öyle bekledim. İstemsizce akıyordu gözlerimden yaşlar. Gerçekten ağlamak istemiyordum. Annem burada olsaydı iyice bir azarlardı beni biliyorum. Ama şu hayatta en zor şeydir annesizlik değil mi? Hele ki gözünün önünde kanlar içinde yatan anneni gördüysen ve son kez sarılıp, öpemediysen doya doya?

" Doğa? " Doğu'nun sesiyle irkildim. Ellerimi yüzümden çekip karşımda olan Doğu'ya baktım. Dikkatlice beni süzüyordu.

" Ne oldu sana böyle? "

"Annem.." diye fısıldamıştım. Duyduysa ne mutlu bana. Yanıma gelip bana sarılmıştı. Doğu'nun sevdiğim huylarından biriydi bu. Kötü olduğum zamanlar gelir sarılır,öperdi. Bu bana bugüne kadar hep iyi gelirdi. O da çok iyi biliyor ki ne dese boş çünkü. Kendi bile inanmadığı şeyleri söyleyip beni daha çok üzmezdi kardeşim.

" Doğa.. Hadi kalk gidiyoruz. "

"Nereye?"

"Annem'in yanına hadii." dediğinde hala oturuyordum ben. O ise çoktan ayaklanmış hatta gardrop'tan giymem için bir kaç kıyafet dahi çıkarmıştı. Daha sonra yanıma gelip elimi tuttu ve ayağa kaldırdı.

" Doğa sadece 5 dakikan var. 5 dakika içinde hazır olmazsan ben giydiririm ona göre." dedi. Kısa bir sızlanmadan sonra hemen üzerimi giymiş aşağıya inmiştim. Doğu beni kolunun altına alıp arabaya sürükledi. Kısa bir süre sonra gelmiştik. Arabadan inip annemin yanına doğru ilerledim.

"Doğa sakin oluyorsun ve sakın ha ağlamıyorsun tamam mı? Seni ağlarken görmeye dayanamıyorum artık. Biz kardeşiz biliyorsun bunu. Her ne kadar senin güvenini kırsam da yanındayım her zaman ben senin. Ağlamak yok. En önemli kural. Unutma." dediğinde sakince kafamı sallayıp annemin mezarını okşadım yavaşça. İstediğim tek şey anneme son bir kez daha sarılmaktı şu an sanırım.Ama sadece benim için hayal olan bir şeydi.. Bunu bilmekte yeterince üzüyordu ya beni..

Ben arabaya yöneldiğimde Doğu biraz durmak istemişti,üstelemedim. Yavaş adımlarla arabaya doğru gidiyordum. Merak ediyordum ne konuşucağını.. Küçükken hep annemle Doğu gizlice planlar yapar beni sinir ederlerdi. Bende onların planlarını öğrenmek için kırk takla atardım oysa ki.. Ama sadece beni sinir edip çileden çıkarmak için yaptıkları bir şey olduğunu öğrenmiştim. Tabi sonra bir süre trip aşamasına girmiş ama annem ve Doğu'nun benim için getirdikleri bir kocaman kutu dolusu çikolatayı görmem ile yelkenleri suya indirmiştim bile.Yine merakıma yenik düşüp bu sefer ağacının arkasına saklanıp Doğu'yu dinledim.

" Annem.. bende Doğa'da seni çok özledik.. Biliyoruz dönmeyeceksin ama yine de insan bekliyor annem.. Bazen rüyalar görüyorum o kadar gerçekçi oluyor ki uyandığımda bile sanki hala yanımdasın gibi oluyor çıkamıyorum o rüyadan, çıkmak da istemiyorum aslında.. Senin öldüğünü duymak, görmek beni yıkmıştı. Ve en büyük aptallığı o zaman yapıp bu ölümü sindirmek için Doğa'dan uzaklaşmıştım. O zamanlar küçüktüm daha ama yine de ben her zaman kendimi suçlayacaktım. Çünkü gerçek olan bu.. Büyük bir hata yapmıştım Doğa'yı yanlız bırakarak.. Çocuklar için anneler hep ölümsüzdür ya..ben de öyle sanmıştım ama senin ölümünü görmek yıkmıştı beni anne.. İlk başta inanmak istemesem de bir zaman sonra alışmıştım ama korkuyordum işte. Senin gibi babamı ya da Doğayı da kaybederim diye.. Onun tek güvendiği kişi ben olmak istiyordum oysa ki ama sanırım bu şansı kendi ellerim ile öldürdüm.. Sen yanımda olsaydın da bir teselli etseydin beni annem.. Kafam oldukça karışık şu ara ve ben hiç bir şey yapamıyorum... Doğa benim canım, kardeşim o benim.. Ah her neyse annem sana binlerce kez teşekkür ederim bana böylesine mükemmel bir ikizi doğurup büyüttüğün için.."