His Only Beloved (COMPLETED)

Chapter 1

(This chapter is not edited. Watch out for wrong typos, grammars and spellings.)

She has fought many wars, most internal. The ones that you battle alone, for this, she is remarkable. She is a survivor." - Nikki Rowe

"Lou! Table number seven please."

"Yes Ma'am." magalang kong sinunod ang utos niya. Maingat kong binitbit ang tray at sinerve ang mga pagkain na inorder nang isang costumer namin.

"Excuse me Sir, here's the food you order, please enjoy." ngumiti ako sa kanya pagkatapos ko sinerve ang pagkain niya.

Mabilisan kong pinahid ang pawis sa aking noo. Mainit dito sa Cali dahil summer season na. Kaya naging busy na din kami dahil maraming mga tourista.

Halos dalawang taon at kalahati na akong nagtratrabaho sa Restaurant na pagmamayari ng pinsan ko. Pumasok ako bilang waitress para makaextra na rin. Dito sa California wala akong permanenteng trabaho. Junitress ako sa umaga, waitress naman paghapon hanggang alas syete ng gabi. Maaga akong umuuwi dahil hinahanap ako ng anak ko.

Marami na din nagoffer sa akin na mga Hospital. Pero umaayaw ako sa kadahilang natruma na ako sa nangyari sa buhay ko. Nakakatawa lang isipin na isa akong professional na doctor. Pero sarili kong anak hindi ko man lang naisalba kay kamatayan.

"Lou, here take this." binigay sa akin ni Dorothy ang isang box na may laman na doughnuts. "I promise Sofio to buy him doughnuts."

"Thank you Thy! Come visit us sometimes."

"How about this Sunday? Let's go to the beach!" I was about to say no when she already cut me off. "My treat! You can't say no now my dear cousin," she smirk.

Napabuntong hininga ako bago tumango.

"Yes! Oh wait let's invite the girls too! It's been a while since our last beach trip." excited siyang nagtipa sa kanyang cellphone.

Maya-maya pa ay nakarating na din ako sa apartment. Sa labas palang ay rinig ko na ang malakas na halakhak ni Sofio. Binuksan ko ang pintuan at bumungad sa akin si Hanz at ang anak ko na tumatawa habang naglalaro ng makeup.

Walang ingay kong sinara ang pinto at nagtago, mukhang hindi nila ako pansin dahil masyado silang occupied sa ginagawa.

"Papa Hanz you look like Annabelle." pigil akong natawa sa komento ni Sofio kay Hanz.

"Really? I look like Annabelle? Is Annabelle pretty hon?" Hanz said it softly.

"No, Annabelle looks scary Papa Hanz. Didn't you watch Annabelle the movie?"

"Oh..." natahimik si Hanz kaya mas lalo akong natawa.

"Mommy your home!" Sofio run towards me and give me a warm hug. Mas hinigpitan ko ang yakap sa kanya.

"Are you tired Mommy? How's your day?" sunod sunod niyang tanong na nagpangiti sa akin. He's just too sweet to resist.

"Mommy's a little bit tired from work baby."

"Ow no. Then I'll give Mommy more hugs and kisses," pinugpog niya ng halik ang mukha ko.

Matapos ay maingat ko siyang binaba at tumingin kay Hanz. Nahuli ko siyang nakatitig sa akin kaya mabilis niyang iniwas ang tingin.

"Thank you Hanz." madamdamin kong pasasalamat sa kanya.

"Para sayo at kay Sofio. Your always welcome Lou."

"For everything. Salamat sa nagawa mo sa aming mag-ina. Sobra ko iyung naappreciate Hanz."

His always there for me when I needed him the most. Nang malaman niyang aalis ako ng Pilipinas, hindi siya nagdalawang isip na iwan ang trabaho niya at sundan ako dito.

Truth be told, I owe Hanz my life.

Nandiyan siya noong nasaktan ako at nangungilila kay Harold.

Nandiyan siya noong hirap na hirap ako sa panganganak kay Sofio.

Nandiyan siya noong binuo ko ulit ang buhay ko.

Sa katunayan nga ay siya na ang tumayong ama ng mga anak ko.

"Mommy let's eat na po. Sofio and Papa Hanz cook adobo." hinila niya ako patungo sa kusina ng apartment namin.

Tinulongan ko si Hanz na maghanda ng kakainin namin. Hindi din nagtagal ay kumain na kami ng niluto nilang chicken adobo.

"Very masarap Mommy?" inosente akong tinignan ng anak.

"Very anak." he clap his little hands because of so much joy. Binaling niya ang tingin kay Hanz.

"Papa she like our adobong maynowk!" I pinched his chubby cheeks. Ihhh super nakakagigil naman ang kakyutan ng anak ko. Mabuti at nagmana sa akin.

Matapos naming maghapunan ay nagpresenta akong maghugas ng kinainan. Wala ng nagawa si Hanz dahil nagpumilit ako.

"Duty Papa?" rinig kong tanong ni Sofio kay Hanz na nagaayos nang gamit niya.

Hanz worked at the Hospital na malapit lang din sa amin. I don't want to be selfish kaya hangga't makakaya ko supportado ako sa ano mang desisyon niya.

"Yes Sofio, so many patients are waiting for Papa."

"Sofio wants to be like you Papa Hanz. I want to be a Doctor just like you." Sofio's eyes are full of admiration. Kita sa mga mata ng anak ang kagustuhang maging ganap na Doctor.

Ngumiti ang kaibigan sa anak niya at maingat na hinaplos ang mukha nito. "Soon hon, you will be a great doctor. Just like your Mommy... And your Dad." mahina pero rinig niya ang huling sinabi ni Hanz sa anak.

"I'll go now. Good night and have a sweet dreams." he then kiss her forehead. Bago pa siya makareact ay nakaalis na si Hanz.

Naabutan niya ang anak na naglalaro ng Ipad nito at nakahiga na sa kanilang kama. She just took a quick bath because she feels sticky.

Nakapajama na siya ng tumabi sa anak. "Baby let's sleep na." her son put down his iPad at mabilis na nilagay ito sa table malapit sa kama nila.

She gently brush Sofio's hair, nakayakap ang anak sa kanya. Without any reason memories of her past flashes back in her mind. Tumitig si Lou sa natutulog na si Sofio, hindi niya namalayan na may pumatak na butil nang luha sa pisngi ng anak na mabilis niyang pinahidan gamit ang kamay. Tumingala siya para mapigilan ang mga luha ngunit traidor ang kanyang mga luha at nagsipatakan pababa sa kanyang pisngi, maingat niyang hiniwalay ang sarili sa yakap nang anak.

Dumiretso siya sa balconahe ng apartment nila, tumingin siya sa kalangitan at doon binuhos ang mga luha.

Pinigilan niyang humikbi baka marinig siya ng anak. She cover her mouth to prevent herself from sobbing so hard and loud.

"Mommy promise me to not cry again ok? I don't want to see you hurting."

"If the time will come, God will separate me from you. Don't cry because I will be fine... Papa God said that I will be okay."

"Mommy, promise Harold that you will visit my grave when you are already healed. Promise me to not get mad at Daddy, it's not his fault. No one's at fault."

"And promise me to take good care of my future siblings. Please be happy Mommy, Harold wants you to be happy with Daddy."

"If ever you will see me in your dreams, I'm just reminding you to love yourself because I love you Mommy. I will be here for you, my brother, and daddy. But I have to go now, because I know you're already fine. Please let go... Harold will be okay...."

And then the light disappear.

To be continue.