His Only Beloved (COMPLETED)

Chapter 2

(A/N: not edited)

Sooner or later we've all got to let go of our past. - Dan Brown

"Harold will be ok...."

Gusto kong sumigaw at magwala dahil sa sobrang bigat nang damdamin ko. I'm in so much pain na halos hindi ko na kayanin ang sakit. Walang gabi akong umiiyak, walang araw na sinisisi ko ang sarili ko sa pagkamatay niya. Kung maaga ko lang sana hiniwalayan si Sy. Sana hanggang ngayon buhay pa ang anak ko.

Ang dami kong pagkukulang kay Harold. Hindi ko man lang siya nayakap at nahalikan bago mamaalam sa amin.
Sa sobrang pagmamahal ko sa dating Asawa, nakalimutan kong may anak akong nahihirapan at nasasaktan.
Harold is a clingy kid. Lagi siyang nagaabang sa gate, hihintayin niya akong umuwi. Tapos yayakap siya sa akin at pugpogin ako ng halik sa mukha. Pagkatapos ay sabay kaming kakain nang dinner, kaming dalawa lang. Dahil hindi naman sumasabay sa amin kumain si Sy.

Naalala ko pa noon, umiiyak siyang tumakbo sa akin dahil pinalo siya ng Daddy niya sa puwetan gamit ang belt nito. Wala akong nagawa sa mga panahon na yun kundi ang samahan ang anak kong umiyak. Sobrang sakit na wala akong nagawa sa anak ko. Wala akong hugot nang lakas lumaban para sa aming dalawa.

"Mommy I saw Tita Sabrina enter Daddy's room." Harold's innocent eyes met mine. Tila puno ng kuryosidad ang kanyang mga mata.

Nanginginig kong binuka ang baba ngunit wala akong mahanap na paliwanag sa anak ko. Hindi ko alam ang sasabihin ko sa kanya.

"I was about to knock the door but it's open then I heard noises Mommy. It sounds like this...... "Ohhh Ahhhhh", like that Mommy. Tita Sabrina was the one making that noise. While daddy is like thrusting his hip back and forth... What are they doing Mommy?"

"H-Harold wag mo nalang pansinin yun ha? They are just d-dancing anak."

I'm sorry baby... Mommy's sorry for lying to you...

"I love you Mom."

I embrace my son and kiss his forehead.
Kakayanin natin 'to anak ko. Dadating ang araw na makakalaya din tayo sa sakit na ito, lalaban tayong dalawa.

*Ring Ring*

Pinahid ko ang luha at pinakalma ang sarili bago ko sagutin ang tawag.

"Hello?"

Lou... Did I wake you up hija?

Napatigil ako at nilayo ang cellphone para tignan kung sino ang tumawag.
It was Tita Sarah... Sy's Mom.

"Tita... Hindi po papatulog palang po ako." I answer her politely.

I'm sorry kung ngayon lang ako nakatawag sayo Lou.

"It's okay Tita."

Anyway I called because I heard you're going home? Is that true?

Napakagat labi ako bago nagsalita.

"Yes po Tita. Uuwi na kaming tatlo."

I'm glad to know you're already healed. I'm sorry for everything my son did to you. Me, myself blamed him for everything! Kahit anak ko pa siya hindi tamang ganunin ka niya. You and Sofio deserve to be happy Lou. Kaya if you need help, tawagan mo ako agad.

Napangiti ako sa sinabi niya. Isa si Tita sa tumulong sa Amin nang anak ko makatakas sa puder ni Sy. We talk for some minutes before we said our goodbyes.

I glance at the stars once again before I go back to our bed. I stared at Sofio who's sleeping peacefully besides me. Kuha niya ang pilik mata at ilong nang Daddy niya. Pati ang kulay ng mga mata niya ay sa Daddy niya minana.