ល្បែងស្នេហ៍ម៉ាហ្វៀ❣️❣️[ចប់]

Part43: បងមកហេីយ

វេលាយប់ប្រែជាថ្ងៃ ថ្ងៃប្រែជាខែ រយៈពេល១ខែកន្លងផុតទៀតទៅហេីយនៅតែគ្មានបានដំណឹងជីមីន
ឯយ៉ុនហ្គីក៏រៀបការរួចហេីយទៅនៅផ្ទះបែកផ្សែងបាត់
ផ្ទះមួយនេះប្រែជាស្ងប់ស្ងាត់ លែងមានសម្លេងជជែកគ្នា សម្លេងសេីច និងស្នាមញញឹមរបស់រាងតូច
Jungkook's room
រាងក្រាស់មាឌធំដោយពាក់អាវសាច់កំណាត់ពណ៍សអង្គុយបែរខ្នង មេីលពីក្រោយបង្ហាញឲ្យឃេីញខ្នង និងសា្មធំទូលាយ
ភ្នែករេចុះឡេីងៗសម្លឹងឯកសារ និងទាញយកស៊ីញ៉េម្ដងមួយៗ នៅលេីភ្នែកមានពាក់វ៉ែនតាដែលមានកញ្ចក់ថ្លាៗ មេីលទៅពិតជាចាស់ទុំនិងទាក់ទាញចម្លែក
ជុងហ្គុកកំពុងតែអង្គុយធ្វេីការក្នុងបន្ទប់ស្រាប់តែមានសម្លេងគោះទ្វារ
«តុកៗ! !ចាហ្វាយ» សាន់
«ចូលមក»
សាន់មនុស្សជំនិតរបស់ជុងហ្គុកបានដេីរចូលមកជាមួយទឹកមុខរំភេីប
«ឆាប់និយាយទៅ»
«ចាហ្វាយ គឺខ្ញុំបានដំណឹងពីអ្នកប្រុសតូចហេីយ»
«ពិតមែនហេស» ជុងហ្គុកស្ដាប់ឮភ្លាមងេីបពីកៅអីធ្វេីការក្រេស
«ពេលនេះជីមីននៅឯណា» ជុងហ្គុកយកដៃទៅចាប់ស្មាទាំងសងខាងរបស់កូនចៅហេីយសួរទាំងរំភេីប
«គឺវាក៏មិនប្រាកដថាជាអ្នកប្រុសជីមីន១០០%ដែរគឺមានអ្នកនៅតំបន់ភ្នំភាគខាងជេីងប្រទេសបានឃេីញមនុស្សម្នាក់មុខប្រហាក់ប្រហែលនឹងអ្នកប្រុសចឹងគឺមានភិនភាគទាំងកម្ពស់កម្ព មាឌ ហេីយនឹង... ពាក់អាវសម្រាប់អ្នកមានផ្ទៃពោះទៀតផង»
«គឺ...គឺជាជីមីនច្បាស់ណាស់ យេីងនឹងទៅទីនោះឥឡូវនេះ» ជុងហ្គុកនិយាយរួចដេីរកញ្ឆក់អាវក្រៅរកចេញទៅ
«ឈប់សិនចាហ្វាយកុំចិត្តក្ដៅពេកអី យេីងស៊េីបឲ្យច្បាស់ពីទីតាំនៅទីនោះសិនទៅវាងាយស្រួលក្នុងការរកជាង យេីងមិនអាចទៅឆៅៗទាំងគ្មានក្បាលក្ទុយចឹងបានទេ ហេីយប្រយ័ត្នតែអ្នកប្រុសតូចដឹងមុនគាត់នឹងរត់គេចពីចាហ្វាយទៀតមិនខាន» សាន់និយាយឃាត់ជុងហ្គុក គិតទៅចាហ្វាយចិត្តក្ដៅណាស់ប្រហែលជានឹកចង់ជួបមុខប្រពន្ធកូនណាស់ហេីយ
«ឯងក៏និយាយត្រូវចឹងចាំយេីងទៅជាមួយគ្នានៅព្រឹកស្អែកនេះចុះព្រោះពេលនេះក៏យប់ណាស់ទៅហេីយ»
«បាទ ចាហ្វាយ» សាន់ឱនគោរពហេីយចេញទៅវិញបាត់
ជុងហ្គុកក៏លូកដៃចូលក្នុងហោប៉ៅអាវទាញយកទូរសព្ទ័ខលទៅនរណាម្នាក់
«អាឡូ ~~»សម្លេងឡេីងុយដេក
«អាឡូបងប្រុស»
«ជុងហ្គុកហេស~ ឯងមានការអីថ្មេីនេះ»
យ៉ុងហ្គីរាងស្វាងគេក្រវីក្បាលបណ្ដេញភាពងងុយតិចៗ
(តេមោរំខានគេ ដឹងអត់ថាគេពុងដេកឱនប្រពន្ធយ៉ប់ណាស់អ្នកប្រពន្ធរត់ចោលនេះ🤭)
«គឺខ្ញុំចង់ឲ្យបងប្រុសជួយមេីលការងារនៅក្រុមហ៊ុនឲ្យខ្ញុំប៉ុន្មានថ្ងៃ»
«ទៅតាមរកជីមីនមែនទេ? យ៉ុនហ្គីទាញក្បាលប្រពន្ធថ្នមៗចេញពីទ្រូងឲ្យគេងលេីខ្នេីយឲ្យស្រួលហេីយដេីរទៅនិយាយជិតបង្អួចព្រោះខ្លាចរំខានដំណេកអ្នកប្រពន្ធ
«ត្រូវហេីយបងប្រុស»
«មិនអីទេ ចាំបងមេីលក្រុមហ៊ុនឲ្យ ទៅតាមរកគេឲ្យឃេីញណា»
«ខ្ញុំដឹងហេីយលំបាកបងប្រុសហេីយ»
«មិនអីទេ ចឹងប៉ុណ្ណឹងចុះ»
«បាទ~ »
ពួកគេក៏ចុចបិទទូរស័ព្ទរាងខ្លួន តែ~~~~
«អូយ~~» អូនបំភ័យបងស្លាប់ហេីយ
យ៉ុនហ្គីងាកមកវិញក៏ប្រទះនឹងកែវភ្នែកពិឃាដកំពុងអង្គុយសម្លឹងគេ
«និយាយជាមួយស្រីមែនទេមិញនេះ»
«មានឯណាប្រពន្ធបង បងនិយាយជាមួយជុងហ្គុកតេី» យ៉ុនក៏ចូលទៅឱកស្មាប្រពន្ធតិចៗ
«មិនជឿ~ »
«បងកហុកអូនធ្វេីអី»
«កុហក~ ជុងហ្គុកមិនដែរតេមកថ្មេីនេះទេ!»
«ជុងហ្គុកមែនតេីអូន នេះបេីមិនជឿឆែកមេីលទូរស័ព្ទបងបាន» យ៉ុនគេហុចphone ឲ្យហូប៊ីមេីល
រាងតូចយកមេីលសប់ក្រឡុកក្រលៀតខ្ទិចខ្ទីឃេីញថាគឺថាជុងហ្គុកពិតមែន គេចាប់ផ្ដេីមប្ដូរទឹកមុខព្រោះចោទប្ដីខុស
«អ៊័រ...យ៉ុន អូនសុំទោសណា» រាងតូចចូលទៅចាប់ៃដគេក្រវីទៅមោៗ
«ហ៊ឹស~~ » យ៉ុនហ្គីធ្វេីជាខឹងងាកមុខចេញ
«លោកប្ដី~~ អូនខុស អូនសុំទោសណា» រាងតូចនិយាយមអូសៗ ធ្វេីភ្នែកឡេងឡង់ៗ
«ធ្វេីម៉េចបានបងឈប់ខឹងអូន~~»
ហេសៗ ប៉ុណ្ណេសចូលសងគេទៀតហេីយ 😈
Yoongiគិតក្នុងចិត្ត
«បានឲ្យតែអូនព្រមឲ្យបងពីរបីទឹកទៀត»
«អាយ~ អត់ទេពួកយេីងទេីបតែឈប់មិញនេះទេបងចង់សម្លាប់អូនមែនទេ អូនមិនមែនមេជ្រូកទេណា»( ជ្រូកអត់ដឹងអីទេ)
ខ្លួនតូចស្ដេីងត្រូវរាងក្រាស់ទ្រាបពីលេីដោយរាងកាយអាក្រាតស្រាប់ យ៉ុនក៏ទាញភួយគ្រួនពីលេីរាងកាយពួកគេទាំងពីរហេីយក៏ប្រតិបត្តិការងារប្ដីប្រពន្ធបន្ត
«យ៉ុន~ អត់ទេអូននៅឈឺ» សម្លេងងុលព្រោះនៅក្នុងភួយ
«ព្រមតាមសម្រួលទៅអូនសម្លាញ់ ចាំបងថ្នម ហេស! ហេស! 😈 😈