Αυτοί που πολεμούν τη φωτιά με τη φωτιά καταλήγουν με στάχτες
-Abigail Van Buren, 1918-2013
—————————————————————-
Αφότου έφτασα ένα βήμα πριν μπω στο εσωτερικό του σπιτιού, ξεκλείδωσα την πόρτα και πέρασα το κατώφλι. Έκανα ένα βήμα μπροστά και ευχαριστήθηκα την σιγή που υπήρχε μέσα στο σπιτι για λίγα δευτερόλεπτα.
Ύστερα έκλεισα την πόρτα πίσω μου και πέταξα τα κλειδιά στο διπλανό γυάλινο τραπεζάκι που υπήρχε στον διάδρομο, ακριβώς πριν βρεθείς στο καθιστικό. Ξεκουμπωσα τα πρώτα κουμπιά του μαύρου πουκάμισού μου και έκατσα με φορά στην μεγάλη και άνετη πολυθρόνα απέναντι από το τζάκι.
Αναστέναξα βαριά και έγειρα το κεφάλι μου πίσω στην πολυθρόνα κλείνοντας για μια στιγμή τα μάτια μου.
Ο χώρος ήταν σκοτεινός, με μόνη λάμψη φωτός να προεξέχει ελάχιστα από ένα μικρό κερί στην βάση του μαρμάρινου τζακιού. Περίμενε υπομονετικά, ώσπου να λιώσει πλήρως και να παραδώσει την φλόγα του στην αγκαλιά του σκοταδιού. Η φωτιά πάλευε πεισματικά να κρατηθεί αναμμένη, όμως όσο με την φλόγα της έλιωνε το κερί, θα έσβηνε και εκείνη μαζί με το τελείωμα του κεριού.
Η φωτιά μου θύμισε εκείνη.
Ακόμα ένιωθα την ζεστασιά του κορμιού της να έρχεται σε κόντρα με το δικό μου. Το ενοχλητικό άρωμα λεβάντας της, είχε ποτίσει τα ρούχα μου προκαλώντας μου δυσφορία. Δεν μου άρεσαν ποτέ τα έντονα αρώματα και χρώματα. Οτιδήποτε φωτεινό και εκκεντρικό χρώμα που απείχε από το δικά μου αγαπημένα σκούρα και σκοτεινά χρώματα, δεν είχε θέση γύρω μου. Καθώς επίσης και τα αρώματα που εκτείνονταν από γλυκύτητα με βασική νότα τους τα λουλούδια, ήταν μισητά για εμένα. Σιχαινομουν τις έντονες μυρωδιές, συνεπώς και την δίκη της.
Ξεφύσηξα και σηκώθηκα από την θέση μου, πηγαίνοντας προς την μικρή κάβα ποτών που είχα παραδίπλα από την πολυθρόνα. Πήρα στα χέρια μου το κρυστάλλινο ποτήρι από τον ασημένιο δίσκο στο οποίο ήταν τοποθετημένο και γέμισα μια γενναιόδωρη ποσότητα από το σχεδόν μισοτελειωμένο Balvenie.
Έφερα στα χείλη μου το στόμιο του ποτηριού και αφού η έντονη μυρωδιά από το ουίσκι τρύπωσε ευχάριστα στα ρουθούνια μου. Ήπια μια μεγάλη γουλιά αφήνοντας την να κάψει ελαφρώς τον λαιμό μου.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Hard to love
Fanfiction«Αν εσύ δεν είσαι το κόκκινο, εγώ δεν είμαι το μαύρο.» (Ι) ΜΕΡΟΣ : UMBRA «Υπάρχει κάτι για το οποίο θα ρίσκαρες την ζωή σου;» Ανασήκωσε το σώμα του στο κάθισμα. Περιεργάστηκε μερικά δευτερόλεπτα την ψηλόλιγνη μορφή της που έστεκε ακέραιη στο σκοτ...
