Σας χαρίζω 8000 λέξεις<3
Αυτό το κεφάλαιο έχει λίγο από τα πάντα μέσα.
Καλή ανάγνωση!
Μετά από περίπου μιση με μια ώρα ταξιδιού το αεροπλάνο μετά από παράκληση της Diana προς τον πιλότο το προσγειώθηκε στον εσωτερικό κήπο του πατρικού της.
"Η έπαυλη είναι αρκετά μεγάλη, μπορούμε να μείνουμε όλοι εδώ."
Είπε η Diana ξεκλειδώνοντας την πόρτα.
Η έπαυλη είναι πραγματικά τεράστια και μάλιστα πολύ ευρύχωρη, όπως επίσης και όλο το σπίτι είναι διακοσμημένο σε γήινες αποχρώσεις. Το είχα επισκεφθεί αρκετές φορές στο παρελθόν και μάλιστα έχω φυλαγμένες τις καλύτερες και τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου μέσα σε αυτό.
Καθώς προσπάθησα να μπω στο εσωτερικό του με την κυρία Sienna που κρατούσε την Isabella στα χέρια, ο Lorenzo με κράτησε από τον αγκώνα και με τράβηξε προς τα πίσω κάνοντας με να σχηματίσω ένα βλέμμα απορίας.
"Εσυ μαζί μου." Αποκρίθηκε με έναν κοφτό και βλοσυρό τόνο κρατώντας με στο πλάι του.
Η μικρή με χαιρέτησε με το χεράκι της και παρέμεινε στην αγκαλιά της κυρίας Sienna περπατώντας στο εσωτερικό της έπαυλης.
"Εσείς που θα μείνετε;" Ρώτησε η Diana ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν και τότε απάντηση ήρθε να δώσει ο Dante, ο οποίος μας προσπέρασε και μπήκε στο εσωτερικό της έπαυλης πιάνοντας την Diana από την μέση.
"Bellissima είναι όλα κανονισμένα." Απάντησε ο Dante κοιτάζοντας την Diana και έπειτα τον Lorenzo μυστήρια, κάνοντας την να μου δώσει ένα μπερδεμένο βλέμμα το οποίο μάλιστα της ανταπέδωσα.
Τι σημαίνει είναι όλα κανονισμένα;
"muy bien entonces." ( Εντάξει τότε ) όπως νομίζετε. Απευθύνθηκε στον Dante και στον Lorenzo στην μητρική της γλώσσα τα ισπανικά.
Προσπάθησα να μπω μέσα στο σπίτι για να πάρω την μικρή, όμως ο Dante με σταμάτησε ευγενικά με το χέρι του.
"Valentina άφησε την μικρή σε εμάς για σήμερα. Άλλωστε δεν νομίζω να έχει κάποιο πρόβλημα."
Συνέχισε και γύρισε την πλάτη του κοιτώντας την μικρή, η οποία είχε καθίσει στον καναπέ και έπαιζε με τα διακοσμητικά μαξιλάρια που υπήρχαν πάνω.
Ξεφύσηξα δυνατά και αφού χαιρετήσαμε και τους δυο αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το εξωτερικό της έπαυλης.
"Για εξηγήστε μου κύριε Russo, που θα έχουμε την τιμή να περάσουμε το βράδυ μας; Ελπίζω όχι σε κάποιο χαντάκι της Ισπανίας." Απάντησα με μια ειρωνία στην φωνή και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου, όσο περπατούσαμε προς την έξοδο.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Hard to love
Fanfiction«Αν εσύ δεν είσαι το κόκκινο, εγώ δεν είμαι το μαύρο.» (Ι) ΜΕΡΟΣ : UMBRA «Υπάρχει κάτι για το οποίο θα ρίσκαρες την ζωή σου;» Ανασήκωσε το σώμα του στο κάθισμα. Περιεργάστηκε μερικά δευτερόλεπτα την ψηλόλιγνη μορφή της που έστεκε ακέραιη στο σκοτ...
