Ξύπνησα όπως πάντα πρώτος από εκείνη. Ο ήλιος έξω δεν είχε προλάβει να εμφανιστεί και ο ουρανός είχε πάρει μια πανέμορφη μορφή σε απαλές γήινες αποχρώσεις. Αποκοιμήθηκε στον ώμο μου το περασμένο βράδυ και για κάποιον αναθεματισμένη λόγο δεν άντεξα να την πάω στο δωμάτιο της ή μάλλον δεν ήθελα να το κάνω.
Την έφερα στο δωμάτιο μου και την ακούμπησα στο κρεβάτι απαλά. Δεν με ένοιαζε αν θα κοιμόμουν μαζί της ή όχι, το μόνο που ήθελα ήταν να την έχω εδώ μαζί μου. Μόνο όταν κοιμάται αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο, είναι τόσο ήρεμη και γαλήνια.
Τα μαύρα της μαλλιά απλώνονταν στο κρεβάτι δημιουργώντας αντίθεση με το λευκο χρωμα του σεντονιού και αυτό το λιγοστό φως που υπάρχει, κάνει το καλλίγραμμο σώμα της να λάμπει. Σηκώθηκα από την καρέκλα στην οποία καθόμουν, πήρα το μαύρο πουκάμισο που είχα βγάλει και το φόρεσα. Περπάτησα μέχρι τον καθρέφτη και άρχισα να κουμπώνω ένα προς ένα τα κουμπιά.
" Δεν έχεις κουμπώσει σωστά το τρίτο. " Ήχησε στα αυτιά μου η γλυκιά αγουροξυπνημένη φωνή της.
Χαμογέλασα και γύρισα το σώμα μου προς την μεριά του κρεβατιού. Εκείνη σηκώθηκε και γονάτισε κοντά στο τέλος του κρεβατιού κάνοντας μου νόημα να πάω κοντά της.
Περπάτησα προς το μέρος της και την είδα να με κοιτάει με ένα χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο της. Άρχισε με τα χέρια της να κουμπώνει το πουκάμισο, σωστά αυτή την φορά με εκείνο το πονηρό ύφος να βρίσκεται χαραγμένο στα χείλη της. Οταν έφτασε στο τελευταίο σήκωσε το κεφάλι της και τα γαλανά μάτια της αντίκρισαν τα δικά μου.
Το μπλε των ματιών της έλαμπε, ήταν αναμφίβολα καλύτερα από ότι εχθές και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Αφού κούμπωσε και το τελευταίο, έφτιαξε τους γιακάδες και με κοίταξε γλυκά.
" Δεν χρειάζονταν να με φέρεις να κοιμηθώ εδώ πάλι, ας ερχόσουν έστω να κοιμόσουν μαζί μου. Αλήθεια, πως αντέχεις να κοιμάσαι στον καναπέ; " Ρώτησε γελώντας κοιτώντας τον καναπέ που ήταν αναστατωμένος από τα σεντόνια και τα μαξιλάρια που υπήρχαν πάνω.
" Valentina, μόνο όταν ακούσω από εσενα την ίδια πως θες να κοιμηθώ μαζί σου, τότε και μόνο θα το επιχειρήσω. " Απάντησα και φόρεσα βιαστικά το σακάκι μου.
" Θα σε περιμένω κάτω για πρωινό. Το γεγονός πως λόγω δουλειάς δεν βρίσκομαι πάντα μαζί σου, δεν σημαίνει ότι δεν ξέρω τι κάνεις. Δεν τρέφεσαι σωστά θα καταρρεύσεις αν συνεχίσεις έτσι. Σε παρακαλώ, κατέβα. " Την παρακάλεσα και ως απάντηση πήρα ένα θετικό νεύμα. Ακόμα και αυτό μου είναι αρκετό.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Hard to love
Fanfiction«Αν εσύ δεν είσαι το κόκκινο, εγώ δεν είμαι το μαύρο.» (Ι) ΜΕΡΟΣ : UMBRA «Υπάρχει κάτι για το οποίο θα ρίσκαρες την ζωή σου;» Ανασήκωσε το σώμα του στο κάθισμα. Περιεργάστηκε μερικά δευτερόλεπτα την ψηλόλιγνη μορφή της που έστεκε ακέραιη στο σκοτ...
