Hard to love

8.

Τι είναι ο άνθρωπος; Ένας θλιβερός μικρός σωρός από μυστικά.

                             -Αντρέ Μαλρώ, 1901-1976
——————————————————————-

"Βιαστικό σε βλέπω, σκοπεύεις να πας πουθενά;" Αναρωτήθηκα πίνοντας μια γουλιά από τον ζεστό καφέ μου.

Ο πατέρας μου άφησε την πρωινή εφημερίδα του από τα χέρια και με κοίταξε με έναν περίεργο τρόπο που φανέρωνε μυστήριο.

"Ναι. Έχω κάποιες δουλειές που επείγουν." Ο κοφτός τρόπος του, φούντωσε την περιέργεια μέσα μου.

Άφησα το φλιτζάνι με τον καφέ στο τραπέζι και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

"Όπως;" Ρώτησα καρφώνοντας τον με την ματιά μου. Ο πατέρας του έγειρε το σώμα του πίσω στην καρέκλα και με κοίταξε με ένα υπεροπτικό ύφος. "Από πότε λογοδοτώ σε εσένα Valentina;" Στριφογύρισα τα μάτια μου με την ειρωνία του.

"Μην το παίρνεις έτσι μπαμπά, καθαρό ενδιαφέρον." Απάντησα χαμογελώντας άχνα.

Ο πατέρας μου έπνιξε ένα γελάκι και έτριψε σκεπτικός τα γενιά μερικών ημερών που είχαν εμφανιστεί στο πρόσωπο του.

Σηκώθηκε από την θέση του και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου. Στήριξε τα χέρια του στο τραπέζι και έγειρε το σώμα του μπροστά μου.

"Δεν μου αρέσει ο έλεγχος κόρη μου και όπως δεν αρέσει επίσης σε εσένα, να σε ελέγχω, έτσι θα σε παρακαλούσα να κρατήσεις το ενδιαφέρον σου για τον εαυτό σου και να σταματήσεις τις ερωτήσεις εδώ." Μιλούσε σιγανά στο αυτί μου προκαλώντας μου ένα τρέμουλο από την τόση στενή μας επαφή.

Ξεροκατάπια και έκανα μια κίνηση να σηκωθώ από την θέση μου. Στάθηκα μπροστά του αποφασίστηκα κοιτάζοντας στα μάτια.

"Πολύ καλά. Τότε καλύτερα να μην σε καθυστερώ." Έκανα ένα βήμα πίσω αφήνοντας του χώρο να πάρει τον χαρτοφύλακα του που ήταν αφημένος στην διπλανή καρέκλα από αυτήν που καθόμουν.

Εκείνος άρπαξε από το χερούλι τον δερμάτινο χαρτοφύλακα και φόρεσε το μπεζ σακάκι του βιαστικά.

"Να υποθέτω πως θα σε δω αργότερα;"

"Όχι. Έχω μερικές εξωτερικές υποχρεώσεις οι οποίες απαιτούν αρκετό από τον χρόνο μου."