Kapı Komşum

29. Bölüm《☆☆☆》Güzel Kadın

Zeliş elindeki nikah defterimizi arkadaşlarına doğru zafer kazanmış bir komutan edası ile sallarken asıl bu durumda kazanan bendim. Çünkü uzun zamandır istediğim tek şey sevdiğim kadının adının yanında kendi adımı görmekti. Bu düşüncelerimi başkasına söylesem beni büyük bir bencil ya da egoist olarak tasvir edeceklerini bilsem de ne bencil ne de egoisttim. İstediğim tek şey onun benim karım olmasıydı. Evet ka-rım. Tanrım... Kelimesi bile damağımda enfes bir tat bırakıyordu. İçimde kabaran mutluluğun dışa vurumu gibiydi onun gözlerinin içine bakarak gülümsemem.

Zeliş artık benim karımdı!

O gözlerini dikmiş bana bakarken bir anda düşüncelerimin o engin güzelliğinden gerçek dünyaya döndüm. Bakışlarımı etrafıma çevirdiğimde  herkesin tıpkı sevdiğim kadın gibi gözlerini dikmiş bana baktığını fark ettim. Neden tüm bakışların bana çevrildiğini de birkaç saniye içinde kavradım. Nikah defterini imzaladığım anda öyle bir huzurla dolmuştu ki içim bütün korkularım yok olurken, kendimi birkaç saniye de olsa kaybetmiştim. Hâlâ inanamıyordum. En son ana kadar da bir aksilik çıkacak diye neredeyse diken üzerinde hissetmiştim kendimi.  Ve tabi tüm bu düşünceler içinde karımı öpmemiştim. Artık gizlenmek, utanmak ya da kaçmak yoktu. İstediğim zaman onu kollarıma alabilir ve korkusuzca öpebilir, sevebilirdim. Tabi ki herkes gözünü bize dikmiş bakarken ona verebileceğim masum bir öpücükten öteye geçmeyecekti ama umurumda bile değildi artık. Çünkü bundan sonra onunla uzun ve güzel gecelerimiz ve günlerimiz olacaktı.

Durduğum nikah masasının önünde arkadaşlarımız alayla bana türlü kelimelerle sataşırken, ben yüzüme yerleştirdiğim kocaman gülümsemem ile yanıma dönüp bana hafifçe gülümseyen karıma yaklaştım. Ellerim onun narin omuzlarını kavradığında bir yaprak misali titrediği için ona güven verircesine hafifçe sıktım güzel tenini. Amacım fiziken yanında olduğumu ona anlatmaktı ki sanırım o da bunu algıladı ve minnetle yüzüme baktı.

Dudaklarım onun güzel kokusu ile bulanmış alnına değdi. Bu temas bile içimin şiddetle titremesine sebep oldu. Gerçekten deli gibi tutulmuştum ben bu kadına. Gözüm onunla öylesine kamaşmıştı ki etrafıma deyim yerindeyse kör ve sağırdım.

"Hayatıma hoş geldin Zeliş Soydemir."

Benim sözlerimle rimelle saklanan güzelim kirpikleri şaşkınlıkla hızlıca birkaç defa açılıp kapandı. Bana sorarsanız onun bir gram boyaya bile ihtiyacı yoktu ama kadınların kendini daha güvenli hissettikleri bir şekilde insan içine çıkmasına da itirazım yoktu. Gerçi bana göre Zeliş makyajsız bile karşısındakinin nefesini kesecek kadar harika bir kadındı. Kendi düşüncelerim bile kaşlarımı çatmama sebep oldu. Onu ölesiye kıskanıyordum. Benden başka hiçbir göz değmesin o melek suratına, benden kimse güzel sesini duymasın istiyordum. Bunu birine söylesem takıntılı bir pisikopat damgası yiyeceğime emindim. Ne yapayım? Sevdiğim kadını, tenine değen rüzgardan bile kıskanacak kadar aklını kaçırmış bir adamdım ben.

Nikah memuru bizi tebrik edip nikah şahidimiz olan Önder, Burak, Nesrin ve Gül'ün de ellerini sıkıp tokalaştıktan sonra nikah salonundan sessizce ayrıldı. Bir anda çevremiz ailemiz ve arkadaşlarımız ile sarmalandı. Neredeyse tüm mahalle akın etmişti nikaha. Benim ise aile olarak yanımda annem, ablam ve eniştemden başka kimsem yoktu. Babamı zaten beklemiyordum çünkü nikaha çağırmayı bile düşünmemiştim. Hayatımdan bu kadar kolay çıkıp gitmesi kendi yaptığı hataların sonucuydu. Yine de ne yalan söyleyeyim kalbimin bir köşesinde ufak bir burukluk vardı. Ne olursa olsun yıllardır arkamda olan adamın bu en özel günde yanımda olmasını isterdim. Bütün bu zorbalıkları yapmayan, eskiden olduğu gibi bize her daim güvenini hissettiren, o eski adam olarak yanı başımda olmasını dilerdim. Annemin tek çocuk olması sebebi ile ailesinden yaşlı dayıları ve teyzeleri dışında pek kimse kalmamıştı. Onlar da yaşlılığın verdiği hastalıklarından dolayı gelememişti. Eniştemin ailesi de gelmişti bu mutlu günde. Yanımızda olduklarını böylece belli etmişlerdi.