ကောင်းကင်ထက်
တရွေရွေဖြင့် သွားနေသော တိမ်တိုက်တွေကို
သူငေးနေမိတုန်း သူအရှေ့ကားအနက်ရောင်တစီးရပ်လာခဲ့သည်။
ဒါကြောင့် သူအကြည့်တွေက ထိုကားဆီရောက်သွားခဲ့မိတော့ ထိုကားထဲမှ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံ အပြည့်ဝတ်ထားသည့်
အမျိုးသားတဦး ဆင်းလာခဲ့သည်။
ထိုအမျိုးသားက သူရှိရာသို့ ဦးတည်လျှောက်လာပေမယ့် သူနဲ့မဆိုင်သည့်ကိစ္စဟုသတ်မှတ်ကာ
ဖုနိးနာရီလေးကို ပြန်ကြည့်မိလိုက်သည်။
သူ jeon ကို ဖုန်းခေါ်ထားသည်က နာရီဝက်ရှိသွားပြီဖြစ်သည်။
"ကင်မ် ဆော့ ဂျင် ရှီ?"
ထိုေနာက်တိုင်းဝတ်စံုအပြည့်ဝတ်ဆင်ထသူထံမှ သူနမည်ကို ခေါ်လာသံနှင့်အတူ
သူဖုန်းခေါ်သံေလးဟာမြည်လာလို ကိုင်လိုက်ချိန်။
" I'm so sorry baby seokjin
ကိုယ့်ထွက်လာလို မရသေးလို ကိုယ်အတွင်းရေးမှူး လွှတ်လိုက်ရတာ ၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ကွာ "
"ရပါတယ် "
"ကျေးဇူးပါပဲ ဘေဘီရယ်
Love u so much
အခုသူနဲ့လိုက်သွားလိုက်နှင့်နော် ၊ ကိုယ့် အလုပ်ပြီးတာနဲ့ တန်းလာခဲ့မယ် "
Jeonစကားကို အဖြေပြန်ပေးရင်း
လက်ထဲ ဖုန်းတလုံး အပြင်မရှိတဲ့သူ
jeon ခေါ်ဆောင်လာခိုင်းသည့် နေရာသို့
အတွင်းရေးမှူးဆိုသူနှင့် အတူလိုက်သွားခဲ့လိုက်သည်။
ကားတံခါးက အစ ဖွင့်ပေးလာခဲ့တဲ့ အတွင်းရေးမှူးဆိုသူကြောင့်
သူကားထဲဝင်ထိုင်လိုက်သည်နှင့်
Ceo က သူကိုခေါ်လာချိန်တွင် ကားကိုအရှိန်ဘယ်ေလာက်နှုန်းနဲ့သာ မောင်းလာရမယ်
ဟု မှာထားကြောင်းကို ပြောပြလာခဲ့သည်။
ဒါကြောင့် နှုတ်ခမ်းလေး တွန့်ရုံသာပြုံးပြမိရင်း အရူကို အပြင်သို့သာ လွဲထားလိုက်မိသည်။
စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ လာခေါ်ပါလိုသာ
ပြောလိုက်မိပေမယ့် သူကို ဘယ်ကိုခေါ်သွားနေမှန်းမသိပါ။ ဒါကိုအတွင်းရေးမှူးဆိုသူကိုလဲ မမေးမိပါ။
အပြင်သို့ငေးကောင်းကောင်းနဲ့ ငေးနေရင်းက သူစီးလာသောကားလေးသည် ရုတ်တရက်ရပ်တန့်သွားလို အကြည့်တွေက
ကားအရှေ့သို့ရောက်သွားမိသည်။
YOU ARE READING
Same But Different ☑️ Complete
Fanfictionမင်းကသူမဟုတ်မှန်းသိပေမယ့် ကိုယ်အနားက ထွက်သွားခွင့် မပြုနိုင်ခဲ့ဘူး ၊ မင်းကို သူထက်ပို ချစ်သွားလိုထင်ပါရဲ့ ။
