ဂျီဂျီလေးနဲ့ဂျွန်ရဲ့စကားသံတွေကို သူကြားနေပေမယ့် မျက်နှာပူလွန်းတာမို့ အိပ်ချင်ဟန်သာဆောင်ပြီးနေလိုက်မိတယ်။
လူကလည်း နံုချိကာ ဖျားချင်သလိုဖြစ်နေတာမို့ ဂျွန်တို့ ထွက်သွားသည်တိုင်အောင်
အိပ်မပျော်ပေမယ့်
အိပ်ယာထက်မှာသာ လဲနေခဲ့မိပြန်တယ်။
ဂျွန်နဲ့ဒီလိုအခြေအနေတွေဖြစ်မိသည်အတွက်
စိတ်ထဲ မလုံသလိုနဲ့ ရင်ထဲတခုခု
တစ်ဆို့နေသလိုလဲ ခံစားနေမိပြန်တယ်။
ကြားလိုက်ရတဲ့ဘဲလ်အသံကြောင့် ဂျွန်တို့ပြန်လာတာမဟုတ်မှန်းသိလို room service
အထင်နဲ့တံခါးပေါက်ရှိရာသို့
အသံပြုရင်း ဖြေးဖြေးခြင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။
"ဘယ် သူ လဲ?"
တံခါးလေး ဟ ရုံရှိသေး
အထဲကို အတင်းတိုးဝင်လာတဲ့ mask အနက်ရောင် ဦးထုပ်အနက်ရောင်ကိုငိုက်ငိုက်ဆောင်းထားတဲါသူ။
ဒီ ဒီလူက mallထဲတွေတဲ့လူ ၊
သူကို အတင်းဖမ်းဆွဲဖို့လုပ်လာတဲ့သူ
ဒီလူက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီကို!!!
"ခင်ဗျား~~ ဘယ်သူလဲ
ဘယ်လို ကျတော်နောက်လိုက်နေရတာလဲ?"
ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြင့်
အနောက်သို့ဆုပ်သွားမိတော့ ထိုလူဆီမှ ရယါသံသဲ့သဲ့ထွက်ပေါ်လာသည်။
" မတွေ့တာကြာပြီနော် ကင်မ် ဆော့ ဂျင်!!"
တပ်ထားနဲ့ မတ်စ်နဲ့ ဆောင်းထားတဲ့ဦးထုတ်
ကို ဆွဲချွတ်ပြလာတဲ့အချိနိ ပါးစပ်ပါဟသွားသည်အထိ သူအံဩသွားရသညါ။
"အ~~~အကို~~
အကိုက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီကို~~"
အကိုဆော့ဂျွန်းက အေးဆေးတည်စွာနဲ့
အခန်းပတ်လည်ကို လိုက်ကြည့်နေခဲ့ပေမယ့် သူကတော့
အချိန်တခုလောက် ငြိမ်သက်မိပြီးမှ သူစကားစပြောနိုင်ခဲ့သည်။
"အဟက်!!မင်း ဘယ်လို မေးလိုက်တယ်
ငါက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီကိုရောက်လာတာလဲ
ဟုတ်လား!
"အကို~~
"အာတာက မင်းကိုမေးရမှာကွ!!
ဂျွန်ရဲ့ဘေး
ငါနေရာ ကို မင်းက ဘယ်လိုနည်းတွေသုံးပြီး
ရောက်နေရတာလဲ? "
" နည်း!!!
အလိုမျိုးတွေ ကျတော်တခုမှမလုပ်ခဲ့ဘူး
အကိုဆော့ဂျွန်း!!
ကျတော်ကိုမစွပ်စွဲပါနဲ့
ဂျွန်ကသာ ကျတော်ကို~~
YOU ARE READING
Same But Different ☑️ Complete
Fanfictionမင်းကသူမဟုတ်မှန်းသိပေမယ့် ကိုယ်အနားက ထွက်သွားခွင့် မပြုနိုင်ခဲ့ဘူး ၊ မင်းကို သူထက်ပို ချစ်သွားလိုထင်ပါရဲ့ ။
