သူ့အိပ်ယာထက်မှာ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေဆဲဖြစ်တဲ့ ကောင်လေးရဲ့ မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရင်းက စိတ်မထိန်းနိုင်လို
အနမ်းတွေခြွေမိတော့ လူးလိမ့်စွာဖြင့် နိုးလာလေရဲ့။
"မော်နင်းး ဘေဘီဆော့ဂျင်"
"အွန်း မောနင်းးး"
အိပ်ရေးမဝသေးဟန်ရှိသည် ကောင်လေးက
မျက်လုံးမပွင့်တပွင့်လေးဖြင့် ပြန်နှုတ်ဆက်လာတော့ နဖူးလေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရင်း ပြန်ချော့သိပ်သည်။
"အိပ်ရေးမဝသေးရင် ပြန်အိပ်နေလိုက်ဘေဘီ "
"Jeonကရော?"
"ပထမဆုံး ကိုယ်တို့အိမ်ရောက်တဲ့နေမှာ
အနားမှာမရှိပေးနိုင်လို စောရီးပါနော်ဘေဘီရယ် "
"ဘယ်သွားဖို့လဲ?"
"ငompanyမှာ မတက်လိုမဖြစ်တဲ့ အစည်းအဝေးတခုနဲ့ အင်တာဖျူးတခုရှိနေလို
သွားမှဖြစ်မှာ ပြီးတာနဲ့ တန်းပြန်လာခဲ့မှာမို့
စိတ်မဆိုးနဲ့နော် "
"အင်းးး "
"အိမ်အကူတွေအကုန်လုံးကို မိတ်ဆက်ပေး
ပြီးသားမို့ ခိုင်းစရာရှိရင် ခေါ်ခိုင်းကြားလား?
"အင်းး"
"အခုအိပ်ရာနိုးလာတာနဲ့ အိမ်အကူတွေခေါ်ပြီး နံနက်စာစားလိုက် ၊ ပြီးရင်း ရေချိုးပြီး
အိမ်ကြီးထဲက အခန်းတွေထဲလျှောက်ပတ်ကြည့်နေလိုက် အာ့အချိန်မှာဘဲ ကိုယ်ပြန်ရောက်လာလိမ့်မယ် ဟုတ်ပြီလား!!"
"အင်းးး "
"အွန်းးး ၊ ဂရုစိုက်ပြီးသွားး အ့~~"
နှုတ်ခမ်းလေးဆူရင်း လက်လေးဝေ့ယမ်းပြလာတဲ့ ကောင်လေးအပြုအမူကို အသဲယားလာပြန်လို နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိကိုက်ကာ
လည်ပင်းထက်ရှိနေတဲ့ ခရမ်းပုတ်ရောင်သမ်းနေသော အမှတ်အသားလေးတွေအပေါ် ဖိနမ်းမိတော့သည်။
ဒါကြောင့် ကောင်လေးရဲ့ ညည်းညူသံလေးထွက်လာခဲ့ပေမယ့် ငြင်းဆန်ခြင်း မရှိဘဲ
သူဆံပင်တွေထဲ လက်ချောင်းလေးတွေ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။
မဖြစ်သေးဘူး ၊ companyသွားရမယ်!!!
စိတ်ကိုမနည်းပြန်ထိန်းရင်း ကုတင်ပေါ်မှ
ဆင်းကာ companyသွားဖို့ ပြင်ဆင်
လိုက်ရေတာ့သည်။
YOU ARE READING
Same But Different ☑️ Complete
Fanfictionမင်းကသူမဟုတ်မှန်းသိပေမယ့် ကိုယ်အနားက ထွက်သွားခွင့် မပြုနိုင်ခဲ့ဘူး ၊ မင်းကို သူထက်ပို ချစ်သွားလိုထင်ပါရဲ့ ။
