Ik zag je lopen/ ft bankzitters

11. het witte tasje

Ik werd wakker door vel ligt.
Ik opende mijn ogen, maar kneep ze gelijk weer dicht.

Met mijn hand greep ik naar mijn hoofd. Alles deed pijn. Jawel, een welbekende kater.

Langzaam probeerde ik mijn ogen te openen.
Waar de fuck was ik?!

De zon was vel, en mijn hoofd bonkte als een malle!
Na 10 minuten kreeg ik mijn ogen open.

Ik lag ik een super groot huis, op een bank.
Was- was ik nog bij Frank?

Nee, het hele huis was opgeruimd, hier kon geen feestje zijn geweest.

Ik was ook zeker niet in mijn eigen huis!
Waar was ik dan wel.

Met knijpende ogen keek ik rond.
Ik herkende dit.
Herkende ik dit?
Waar kende ik dit van?

Ik ging rechtop zitten.
"Auuww!" Zei ik zachtjes, en greep naar mijn hoofd.

Ik zat op de bank.
Ik lag onder een dekentje.

Waar was ik?!

Ik probeerde op te staan, maar zakte door mijn knieën. Mijn hoofd deed zeer en het licht was nog steeds te vel voor mijn ogen.

Ik kroop weer op de bank.
Waar was ik?

Ik hoorde iemand van de trap aflopen.
Wie was dat?!

Ik keek naar de tussendeur.
De deur ging open.

KOEN?!

"K-" zei ik, maar greep gelijk naar mijn hoofd.
"Kater?" Vroeg hij lachend, en ging in de hoek van de bank zitten, onder een dekentje.

"W- waarom ben ik hie-" wilde ik vragen.

"Weet je nog iets van gister?" Vroeg hij
"Niet echt." Zei ik, en ik ging ook rechtop zitten.

"Je was zo Lam, dat je knockie ging! Je was helemaal van de wereld! We konden je niet naar huis brengen, en Yara was bezig met, nou goed, met iemand anders. Dus besloot Raoul je hier mee naartoe te nemen." Zei Koen

"B- ben ik?! Casa del huts-" stotterde ik.
"Ja."

NEE! WAAROM NOU WEER HIER?!

Koen keek me aan.
"Koffie?"
"Graag!" Zei ik.

Hij stond lachend op, en maakte een kop koffie.
Mijn lichaam kwam steeds meer op gang.

Niet veel later, kwam er weer iemand van de trap aflopen. 'Please laat het niet Matthy zijn, please laat het niet Matthy zijn'

Raoul kwam de woonkamer inlopen.
"Hey lautje, hoe voel je je."

Het was net als vroeger.
Lautje.
Het voelde als toen.
Ik miste het.

"Hey Roelie." Zei ik met een liefde glimlach. "Kan beter... Jij een kater?" Vroeg ik.
"Pff, vreselijk!" Zei hij en plofte lachend op de stoel naast de bank.

Koen kwam lachend de keuken uitlopen.
"Hier, neem deze ook maar. Geloof me, dat red je dag!" Zei hij, en gaf me een paracetamolletje.

Ik keek naar het pilletje. Hij had hem als door vieren gedeeld. Hij wist het nog.
Ik kon alleen mijn paracetamol doorslikken als ze door vieren zijn gedeeld.

"Je- je weet het nog?" Vroeg ik verbaasd, terwijl ik nogsteeds naar het pilletje staarde.
"Tuurlijk weet ik het nog! Hoe kan ik dat vergeten! Alleen zo een raar wijf als jij moet zn paracetamol door vieren delen!" Zei Koen met een lachend, en zette mijn koffie op tafel.

Raoul ging lachend op de bank zitten, en stiekem moest ik zelf ook een beetje lachen.

"Mag ik- mag ik mijn telefoon?" Vroeg ik.
"Tuurlijk." Zei Raoul, en pakte de telefoon van tafel.

"Ik moet Yara bellen." Zei ik.
"Oh doe dat maar nie-" wilde Koen zeggen, maar Raoul gaf hem een doods staar.

"Wat?" Vroeg ik lachend. "Hoezo mag ik Yara niet bellen? Ze was gister zomaar ineens boos?! Ik moet haar even spreken!" Zei ik, en toetste haar nummer in.

"Laura niet doe-" Zei Koen, maar ik hield de telefoon al tegen mijn oor.

Hij ging over. En over.
En ineens-

Ik schrok!
Er ging een telefoon af.
Beneden?!

Koen zei niks en ging angstig op de bank zitten.
Raoul keek Koen bang aan.

Ik zocht de telefoon.
Het kwam uit de gang.

Ik liep naar de gang.

Er hing een tasje.
Het witte tasje.

Ik keek verbaasd, en nam het tasje mee naar de woonkamer.

Was dit het tasje van?! Van Yara?!!

Ik opende het het witte tasje, en het geluid versterkte.

Ik pakte de telefoon eruit, en klikte snel op ophangen, want mijn hoofd begon te bonken door het harde geluid.

Dit- dit was Yara's tasje.

"Waarom ligt Yara haar tasje hie-" Wilde ik vragen, maar werd onderbroken.

"Goeiemorgen!"

- wordt vervolgd