Er hing een ijzige stilte in de lucht.
Ik vond het eng om hem te zien.
De jongens liepen naar zijn bed. Ik liep achteraan met Suzanne.
Ze wreef over mijn rug, en ik staarde naar zijn voeteneinde.
Het gordijntje was inmiddels open en de jongens stonden om zijn bed. Matthy had nog overal verband, maar zijn bloed was schoongemaakt en weggehaald.
"Heeyy maatje!" Zei Milo.
"Joo gasten." Zei matthy.
De bankzitters keken elkaar verschrikt aan.
"W- wat? Ken je ons nog?" Vroeg koen verbaasd.
"Tuurlijk! Ik ben toch niet helemaal dement!" Zei Matthy.
De bankzitters keken elkaar opgelucht, en lachte.
"Ik weet niet alles meer, maar ik ben heus niet alles kwijt." Zei Matthy.
Na een tijdje begonnen de jongens een spel. Wat weet je nog.
"Welke kleur is dit?!" Vroeg Rob, en iedereen lag in een deuk.
Ik stond nog steeds met suzanne achter de jongens verscholen.
Koen keek me aan, pakte me bij me pols en trok me mee naar Matthy's bed.
Suzanne probeerde Koen nog tegen te houden...
"Wie is zij?" Vroeg Koen, zonder er bij na te denken.
We staarde elkaar aan.
Daar stond ik dan.
Bij zijn voeteneinde.
Matthy staarde me aan.
Hij keek diep in mijn ogen.
Ik slikte en een traan rolde over mijn wangen.
Huilend en smekend schudde ik nee.
Hij deed zo zijn best.
Matthy ging rechtop zitten, en we bleven elkaar aankijken.
De jongens hadden allemaal een stapje naar achter gedaan.
De tranen begonnen te komen, maar ik hield ze in. Mijn lip begon te trillen terwijl ik naar de zoekende Matthy keek. Hij deed zo zijn best.
Hij wist het niet meer.
Hij was het kwijt.
Ineens ging de deur achter ons de deur open.
"LAUARA!" Schreeuwde de man.
Het was mijn vader.
"laura..." hoorde ik matthy achter me zachtjes herhalen.
Ik zuchtte opgelucht toen ik mijn vader zag.
Ik draaide me om en sprintte op me af.
"Neem me mee naar huis! Alsjeblieft! Ik wil naar huis! Ik wil weg!" Zei ik smekend en tranen rolde over mijn wangen.
"Rustig meisje, rustig! We gaan naar huis." Zei mijn vader die over mijn hoofd aaide.
Ik wilde weg uit deze hel! Weg van matthy! Weg van yara! Weg van alle herinneringen in dit stomme gebouw!
"Mag ze gaan?" Vroeg mijn vader aan suzanne.
Suzanne had mijn spullen al gepakt.
"Ja, ze mag weg. Maar dan moeten jullie je wel eerst even melden bij de balie."
"Doen we! Super bedankt!" Zei mijn vader.
"Geen probleem." Zei suzanne, en gaf een klein glimlachje aan mijn vader. Ik voelde een soort spanning tussen hen.
Ik was inmiddels rustiger geworden en Raoul had me vast gepakt. Na een lange tijd liet hij me pas weer los uit zijn knuffel.
Ik keek de jongens aan.
Ik hield nog steeds mijn tranen in.
"Oh, trouwens!" Zei suzanne. "Ik heb wat dingen gevonden in matthy zijn zakken. Misschien willen jullie daar even naar kijken?" Vroeg ze.
Ik had daar eigenlijk totaal geen behoefte aan, maar Suzanne staarde me aan, alsof ik wel moest.
Ik liep naar de kapstok, waar Matthy zijn kleren hingen, en de jongens liepen mee en stonden ook om de kapstok.
"Dit ehm, dit vond ik in zijn jaszak." Zei Suzanne, en pakte wat van het tafeltje.
- wordt vervolgd
een dag niet gehutst is een dag niet geleefd, dus als je dit leest, ff hutsen jij!
Huts
YOU ARE READING
Ik zag je lopen/ ft bankzitters
Fanfiction[completed] Het is precies een jaar geleden dat Matthy het met Laura uitmaakte, ze was net over hem heen totdat je hem weer tegen kwam in de stad. Omdat Laura afleiding nodig heeft, neemt yara haar mee naar een feestje van één of andere Frank, niet...
