Ik zag je lopen/ ft bankzitters

12 hoe kan ze!

"Goeiemorgen!"

De tussendeur vloog open.
Het was Matthy.

Hij liep de kamer naar binnen, maar schrok toen hij mij zag.
"Lau-?"

Ik keek hem aan.
Zijn mooie blonde lokken vielen net voor zijn velle blauwe ogen.

"Ik wist niet dat- ik dacht dat jij-" stotterde hij.
Hij raakte in paniek, en zocht naar hulp.

Ik had geen idee wat hij deed, maar hij deed raar. Raarder dan normaal.

Koen en Raoul keken elkaar angstig aan.

Ineens hoorde we een stem vanaf boven.
De persoon kwam de trap aflopen.

"Matthyyy, waarom ging je nou weg? Het was net zo gezellig." Zei iemand slijmend.

Het was een meisjes stem.
Was dat nou haar stem?

"Vond je het niet leuk gister ofzo?" Zei de slijmende meidenstem.

Het was zeker haar stem!

Ze kwam de kamer binnen, en sloeg haar armen om matthy.

Yara.
Het was Yara.

Matthy stond nog steeds verstijfd.

Ik kon mijn ogen niet geloven.

Ze bleef hem knuffelen, tot dat ze ineens mij zag zitten.

Ze liet hem gelijk los, alsof ze wist dat ze iets fout had gedaan.

Ze verstijfde.

Ze staarde me aan, en bleef stokstijf stil staan.

"Shit..." zei ze zachtjes

Tranen sprongen in mijn ogen.
Hoe kon ze!
HOE KON ZE!

"Ik wil naar huis." Zei ik. Ik zei niks anders, ik wilde ook niks anders zeggen. Ik wilde naar huis.
Ik bleef ze aanstaren, en zij mij.

Koen stond gelijk op, en raapte mijn spullen bij elkaar.
"Kom." Zei hij snel, en liep naar de gang.

Yara en Matthy stond stokstijf naast elkaar, en staarde me aan.

Ik had mijn jurkje van gister nog aan.
Ik stond op van de bank.

Ik stapte nauw langs Matthy en raakte perongeluk zijn schouder.
Koen had de voordeur voor me open gedaan, en ik liep in een rechte lijn naar buiten.

Waarom raakte ik Matthy nou aan.
Ik mis hem.
Ik miste hem.
Hoe kon ze!

De woede en verdriet kroop steeds meer omhoog, omdat ik steeds beter besefte wat hier gebeurde.

Waarom was ik ook hier beland?! In casa del huts?!
Ik wilde gewoon naar huis.

Mijn kop dreunde en ik probeerde mijn tranen in te houden.
Hoe kon ze!

Koen rende in zijn pyjama achter me aan, en opende zijn auto.
Ik stapte in, en ik kon er niks aan doen, maar ik barstte in tranen uit.

Koen rende nog buiten in zijn pyjama naar de auto.
Het zag er hilarisch uit, maar ik moest huilen.
Heel hard huilen. Ik schaamde me kapot.

Ik probeerde me in te houden.
Maar het lukte me niet.

Koen stapte in, terwijl ik nog keihard aan het janken was.
"Hey lautje!" Zei hij, en probeerde me te troosten.

Ik draaide naar het raam, zodat hij me niet zag huilen.
Hij legde zijn hand op mijn knie, en zocht naar woorden om mij te troosten.

Koen was vroeger altijd mijn beste vriend, en ik kon altijd op hem rekenen. Net als nu dus. Het voelde net als vroeger.

Ik jankte zo hard, ik schaamde me dood.
"S- s- sorry..." probeerde ik uit me te krijgen, maar ik stotterde als een malle, en ik had mijn adem niet onder controle.

"Lau..." zei Koen. Hij wist echt niet wat hij moest doen merkte ik.

Ineens, zomaar, stapte hij uit.
Ik keek naar de lege stoel naast me.
Waarom stapte hij uit.
Waarom verliet hij me.

Ineens vloog mijn deur open.
Ik schrok me de tyfus.

Koen pakte mijn hand en rukte me uit de auto.

Alles gebeurde zo snel, maar plotseling voelde ik twee warme zachte armen om me heen.

Koen gaf me een knuffel.

Eerst schrok ik, maar daarna knuffelde ik hem terug.
Ik legde mijn hoofd in zijn nek, en begon heel hard te huilen.

"Geen sorry zeggen Laura. Ik heb ze proberen tegen te houden, maar ze waren dronken en-" Zei Koen, en wreef over mijn rug.

Hij klemde me nog steviger vast dan eerst.
Nog steeds met mijn hoofd in zijn nek huilde ik heel hard.

"Ze hadden geen idee. Ik heb Matthy tegen proberen te houden, maar hij was niet bij bewust zijn."

Ik huilde nog harder, en Koen wreef over mijn rug.

Daar stonden we dan.
Met zijn tweeën.
Op de oprijlaan.
Knuffelend.

Het voelde fijn, maar ik bleef aan yara en Matthy denken.

"Kom, ik breng je naar huis." Zei hij, en wreef nog een laatste keer over mijn rug.

Toen ik hem aankeek, moest ik out of nowhere heel hard lachen.

"Wat?!" Vroeg hij verbaasd, met een grote glimlach.

"Kijk hoe je dr bij staat! Op je opa pantoffels." Zei ik lachend, en veegde een traan weg.

"Pfff jezus! Die zijn trouwens van Raoul!" Zei Koen, hij gaf me een duw en liep lachend weg.

Lachend maakte ik de auto open, en ging zitten op de stoel.

Toen Koen in de auto stapte, reden we naar huis.

"Laura, We- we hebben hem zo hard proberen tegen te houden, maar hij dramde door. Ik hoop dat hij het nu wel begrijpt-" zei hij, maar ik onderbrak hem

"Luister Koen. Matthy moet doen waar hij gelukkig van wordt. Ik wil niet tussen hem instaan, ookal was hij misschien dronken. We zijn niet meer samen en we leven ons eigen leven. Ik had gewoon niet verwacht dat yara-" Zei ik, maar stopte.

"Dat klopt, maar-" zei Koen

"Ik weet het! Ik- ik mis hem gewoon zo erg! Het was ook niet mijn keuze, maar ik probeer nu gewoon vooral over hem heen te komen. Ik heb de hoop opgegeven, en nu- nu al helemaal." Zei ik en staarde naar het huis.

"Hmm, ja snap ik wel..." zei hij, keek even naar me, en reed weg.

"Sorry." Zei hij en keek me met een glimlach aan.
"Nee ik sorry, ik liet me even gaan." Zei ik, en ik keek hem nu ook aan.

Voor we het wisten, lagen we met zijn tweeën in een deuk.

"Ik heb je wel gemist hoor Lau." Zei Koen ineens na een tijdje, en gaf me een por.

Ik keek hem met een glimlach aan.
"Ik jou anders wel Dnp!" Zei ik, en gaf hem een zet.

Samen lachten we hard.
En even, heel eventjes, dacht ik er niet meer na.

Ik miste hem zo erg. Hij was echt mijn beste vriend! Ik kon hem alles vertellen, en hij hielp me altijd met alles. Ik heb altijd Koen nodig gehad in mijn leven.

- wordt vervolgd