Ik zag je lopen/ ft bankzitters

20. hij is wakker

"D- dat is ook zo."

Ik schrok en keek op.
De bankzitters keken ook om.
Wie zei dat?

"M- mat?" Vroeg ik.

Raoul stond op en liep naar het gordijntje.
Hij twijfelde even maar keek erachter.

"Matthy!" zei hij opgelucht.
Hij was wakker! Hij leefde!

De jongen sprongen op en gingen het gordijntje binnen, waardoor ik alleen overbleef.
"Jezus wat zie jij eruit!" Zei Koen geschrokken.

Ik lachte en haalde de dokter door op een knopje naast mijn bed te drukken.

Suzanne kwam binnen en ik wees naar het gordijntje.

"Hallo jongens, graag even wat afstand alsjeblieft. Jullie vriend heeft een flinke smakker gekregen en krijgt nu veel prikkels binnen." Zei ze

Suzanne liep naar het gordijntje en opende hem nu alleen aan mijn kant.

"Matthy..." fluisterde ik.

Ik zag nu voor het eerst zijn gezicht.
Zijn hoofd zat onder het verharde bloed en er zat een spalkje om zijn neus. Het verband om zijn voorhoofd was rood geworden en om zijn handen zat ook verband.

Ik wilde met hem praten.
Hij kon al praten! Hij zei 'dat is ook zo'!

Ik keek naar Matthy, maar niet veel later ging Suzanne voor hem staan.

Ze deed een hele controle van top tot teen, en de bankzitters zaten op mijn bed.

"Hoe voel je je Matthyas?" Vroeg Suzanne
Ik hoorde Matthy wat mompelen, maar het kwam er niet heel soepel uit.
Ik hoorde aan hem dat hij veel pijn had.

"Probeer je ogen dicht te doen en nog wat slaap te pakken. Je hebt je rust echt nodig.

Ik zag Matthy naar Suzanne knikken, en ze deed het gordijntje weer dicht.

"Matthy- Gaat het goed met hem? Mag ik hem zien? Mag ik hem spreken? Alsjeblieft!" Zei ik smekend.

Raoul pakte mijn hand vast en kneep er een klein beetje in.

"Niet nu Laura, Matthyas moet echt rusten dus ik moet jullie ook vriendelijk verzoeken om deze kamer te verlaten. Als jullie gaan wachten op Matthy kunnen jullie het beste in de hal beneden gaan zitten" Zei Suzanne tegen de jongens.

Rob knikte maar ik keek haar verslagen aan.

"M- mag ik met ze mee?" Vroeg ik.
Suzanne twijfelde even. "Ja, van mij wel. Maar wel alleen als jullie in de hal blijven zitten! En doe rustig aan Laura. Zodra je merkt dat je pijn hebt aan je hoofd ga je terug naar de kamer goed?" Zei Suzanne.

"YES!" Zei ik iets te enthousiast, en greep naar mijn hoofd.
De jongens lachte en zelfs Suzanne moest een beetje giechelen.

"Komt goed dokter, wij letten wel op haar." Zei Raoul met een glimlach.

"Ik heb nog wel een joggingpak voor je liggen beneden. Als je wilt kan je die aan doen, dan hoef je niet in je prachtige ziekenhuis pyjama jurk naar beneden te lopen." Zei Suzanne.

"Dat zou top zijn!" Zei ik, en na 5 minuutjes kwam Suzanne alweer terug met een beige joggingbroek en een beige trui.

"Dankjewel." Zei ik en glimlachte lief naar haar.
"Geen probleem meis, doe je rustig aan?" Zei ze.

Ik knikte en ze liep weg.

Ik keek naar het pak en keek daarna vragend naar de jongens. Ik wilde me omkleden maar ze bleven zitten.

Ineens hadden ze het door en sprongen ze allemaal op.
"Uhh ja! We wachten wel op je op de gang!" Zei Koen snel.

Ik giechelde en ik de deur achter hun dichtvallen.

Ik trok mijn 'jurk' uit en trok mijn joggingpak aan.
Hij zat superlekker en was heerlijk zacht aan de binnenkant.

Ik vouwde mijn jurk op en ging op het puntje van mijn bed zitten.
Ik keek naar het gordijntje.
Het gordijntje waar achter Matthy lag.

Ik twijfelde.
Zal ik kijken.

Ik stond op, en stopte voor het gordijntje.
Ik wachtte, maar besloot toch naar binnen te gaan.

Daar lag hij dan.
Matthyas het lam.
Onder het verband en onder het bloed.

Een traan viel over mijn wangen.
Ik ging op de stoel naast zijn bed zitten.
Matthy was weer in slaap gevallen.

Ik was zo opgelucht dat hij leefde.
Ik bedoel het was bijna onmogelijk dat hij het niet gered zou hebben, maar ik wist niet hoe hij er aan toe was, omdat ik zelf geslagen was!

Ik zat naast hem, en pakte langzaam zijn hand, die ook ingewikkeld was in het verband.

Nog een traan rolde over mijn wang naar beneden, en viel op zijn hand.
Ik keek naar hem.
Ik miste hem.

"Dit is allemaal mijn schuld... ik- ik had naar jullie moeten luisteren." Fluisterde ik zachtjes.

Ik hoorde een deur opengaan.
Ik keek Matthy aan, in de hoop dat hij wakker zou worden... maar hij bleef slapen.

Gelukkig weten we in ieder geval zeker dat hij wakker is.
Ik kneep een klein beetje in zijn hand.

"Je was net even wakker, en je moest eens weten hoe blij ik was toen ik dat hoorde. D- dat, dat je leefde!"

Ik keek hem aan door mijn tranen heen.

"Ik hou ook van jou Matthy. Altijd van je gehouden. Jij bent de jongen waarmee ik oud wil worden. Ik ben nooit over je heen gekomen, ik wil jou."

Ik kneep in zijn hand en een traan rolde weer over mijn wang.
Ik stond op, boog voorover, en gaf hem een kus op zijn lippen.

Daarna keek ik nog een keer achterom, en liep weg, door de gordijnen heen.

- wordt vervolgd