I was alone | MinSung

Teaster

Korkuyorum...

Her şeyden, hem onu kaybetmekten hem kendimi kaybetmekten. Yanlız olmak korkutuyor en çok beni. Geri kalan hayatımın her saniyesini onsuz yaşamak acı veriyor bana. Bütün vücudum acılarla dolu. Yavaş yavaş kendimi kaybediyorum. Kendimi kaybettikçe güçsüzleşiyorum. Hayat sırtını dönüyor bana sürekli.

Ansızın aklıma o geliyor, anında yüzümde bir küçük gülümseme. Ama saniyesinde geri kaybediyorum o gülümsememi, beynimin içini sevgilisiyle olan anları doluyor. Yine bir krize daha giriyorum. Ve bu krizi geçirebilecek tek şeyin ilaçlar olması dahada yakıyor canımı.

Keşke o ilaçlar yerine güzel bir dost olsaydı, yada bir anne veya baba, belkide o. Ama ben o ilaçlara mahkümum. Sadece onlara muhtacım.

Her o ikisini yan yana gördüğümde canım yanıyor ve bir krize daha giriyorum. Krize girdikçe hastalığım artıyor. Ve bir hastalığım diğerini etkileyince ölüme bir adım daha atıyorum.

Ölümden korkmuyorum. Arkamdan bir kişinin bile üzülmemesine korkuyorum. Hayatımda hep bir korkum diğerini doğurdu. 17 yaşıma kadar hep içimde korkuyla yaşadım.

Yaşım ilerledikçe alıştım korkulara ve acılara.

İlk büyük korkum, babamın anneme vurmasıyla başladı. Onu dahada dövüp canını yakar diye. Ondan sonra gelip benide döver diye.

Ve gerçektende yaptı

İlk büyük acımı, derslerimin hepsini bitirip annemle benim mutlu olduğum bir resim çizmiştim. Onu anneme göstermek için odamdan çıktığımda mutfaktaki annemin cansız ve kanlar içindeki bedenini ve başında elinde bıçakla babamı gördüğümde, hissettim.

O gün belkide fazla küçüktüm neyin ne olduğunu pek anlamazdım ama hayatımının en acılı anını yaşamıştım.

İkinci acımı ise onu sevgilisiyle öpüşürken gördüğümde yaşadım.

Onsuz geçen şu son 7 ayım bana cehennem oldu. Anksiyetem ilerledi, kanserim başladı. Artık dayanmaya bir gram hücüm kalmadı.

Ayakta duramıyorum. Beni tutacak kimsem yok.
Düşemiyorum. Kaldıracak kimsem yok.

Ben Han Jisung,

Eski sevgilisine muhtaç bir hastalıklı yanlızım.