Excuse me?!!

~Κεφάλαιο 27~

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΑΑΑ

-Μην κάνεις συμφωνίες με μένα μικρέ, αλλιώς θα μείνεις νηστικός απόψε. Το απέφυγα και αυτό, ευτυχώς. 

-Θείαααα!!! Μου την σπάει λίγο το "θεία", μόνο 17 είμαι.

-Θειάφι ρε σκασμένο.  Τι θες; 

-Βαριέμαι, και η μαμά δεν με άφησε να πάρω τα αυτοκινητάκια μου μαζί. Γκρίνιαξε και του χάιδεψα το κεφάλι.

-Τι θα λέγατε να πηγαίναμε όλοι μαζί για μια βόλτα στο πάρκο, και μετά να γυρίσουμε να φάμε; Πρότεινα στα αγόρια και οι δύο με κοίταξαν με τον ίδιο τρόπο, γυάλισαν τα μάτια τους, και οι δύο τα έχουν γαλανά και φαίνονται λες και είναι πατέρας και γιος. Αυτοί οι δύο θα γίνουν αχώριστοι.

-ΝΑΙΙΙΙΙ!!! Φώναξαν ταυτόχρονα.

-Ωραία, πάω να ετοιμάσω την τσάντα με τα πράγματα και έρχομαι. Βάλτε τα μπουφάν σας γιατί κάνει κρύο. Νιώθω σαν μαμά, όσο ετοιμάζω τα πράγματα. Είναι όμορφο σαν συναίσθημα τελικά, και ήμουν από τα άτομα που μισούν τα παιδιά, την δημιουργία οικογένειας, και τον γάμο γενικότερα. Πως θα ήταν άραγε αν παντρευόμουν τον Ηρακλή, πόσα παιδάκια θα κάναμε, σε ποια χώρα θα μέναμε, το σπίτι μας θα είχε κήπο ή πισίνα ή και τα δύο;

ΟΠΑ ΤΙ ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ; 

ΕΥΗ ΠΟΥ ΠΗΓΕ Ο ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ ΣΟΥ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΣΟΥ ΜΕΣΑ;

Oh boy I'm SO down bad, that I would have his babies...

 Ωραία, το παραδέχομαι, ίσως είμαι λίγο τσιμπημένη μαζί του.

*Λίγο? ΛΙΓΟ? ΕΔΩ ΚΑΙ 27 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙΣ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ*

Ας μην το ανοίγω άλλο και εξοργίζω την συγγραφέα, της έχουν ήδη σπάσει τα νεύρα γιατί αδυνατεί να πληκτρολογήσει λόγω των νυχιών που έφτιαξε, θα μου βγει σε κακό και δεν θα έχω αίσιο τέλος.

Τέσπα, ΝΑΙ ΤΗΝ ΕΧΩ ΔΑΓΚΩΣΕΙ ΤΗΝ ΛΑΜΑΡΙΝΑ. 

Δεν ήταν προφανές; Φυσικά και θα έριχνε και μένα, όση ξενέρα και να έχω φάει στα μούτρα.

Γιατί όμως... Μετά από αυτή την υποτιθέμενη φάρσα, χωρίς να ξέρω αν όντως ίσχυε το στοίχημα, μετά από αυτή τη συγγνώμη που μου είπε, χωρίς να ξέρω αν όντως την εννοούσε...

Μετά από τους τσακωμούς, τα μπερδεμένα μηνύματα, τα πείσματα, τα άσχημα λόγια που μου έχει πει, όλους τους προβληματισμούς που μου έχει υποβάλει, όπως τώρα...

Γιατί ενώ θα έπρεπε να έχω απομακρυνθεί, με ελκύει τόσο; Γιατί έχω κολλήσει τόσο; Αντί να τον απεχθάνομαι, φαντάζομαι ολόκληρο μέλλον μαζί του; Γιατί...