“သုန္းသုန္း ဒီညငါ့ကိုစာတမ္းကူေရးေပးလို႔ရမလား”
သူက ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး အလုပ္မ်ားေနေၾကာင္း ၫႊန္ျပလိုက္သည္။
“အလုပ္မ်ားတယ္?”
သူ႕သူငယ္ခ်င္းကအံ့ဩတႀကီးျဖင့္ “မင္းအဲ့ဘားကို ထပ္မသြားေတာ့ဘူး မဟုတ္လား”
ေကာင္ေလးက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဆြဲယူကာ ထြက္သြားသည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက သူ႕လြယ္အိတ္ကိုအျမန္ဆြဲယူၿပီး ကမန္းကတန္းျဖင့္အမွီလိုက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ႕သူငယ္ခ်င္းရဲ႕စာတမ္း သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္ကို ဘားမွာေရးၿပီး အဆုံးသတ္လိုက္သည္။
ညသန္းေခါင္ေရာက္ေတာ့ ကေလးငယ္နဲ႔သူ႕သူငယ္ခ်င္းတို႔ အတူတူ ထြက္သြားသည္။ မထြက္သြားခင္ ကေလးငယ္က စားပြဲတစ္ခုကို လွမ္းၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
“မင္းမွာ သူ႕နံပါတ္မ႐ွိဘူးလား ေန႔တိုင္း အခ်ိန္ေတြကိုျဖဳန္းတီးေနတာ သူ႕ကိုဘာလို႔မေခၚတာလဲ။”
သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ကူကယ္ရာမဲ့စြာျဖင့္ ေမးေလသည္။
“ငါစာပို႔ခဲ့ေပမယ့္ သူကစာမျပန္လာဘူးေလ”
“…”
သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ႀကိဳးစားျပန္သည္။
“ဒါဆို သူ႕ကိုဖုန္းေခၚလိုက္ေလ ငါမင္းကိုေျပာမယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လိုက္တဲ့အခါ နည္းနည္းေလး အ႐ွက္မ႐ွိဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ သူကစာမျပန္လို႔ မင္းကဖုန္းမေခၚဘူးဆိုရင္ မင္းပန္းတိုင္ကိုဘယ္လို ေရာက္ႏိုင္မွာလဲ”
“ေကာင္းၿပီေလ။”
ေကာင္ေလးက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သူ႕သူငယ္ခ်င္းရဲ႕စကားေတြကို စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားလိုက္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေကာင္ေလးငႀယ္ သူ႕မနက္စာကိုစားၿပီး ၈နာရီထိုးသည္အထိ သူ႕စာမ်ားကို ေသခ်ာဖတ္သည္။ ထို႔ေနာက္သူကေဒါက္တာယန္ကို ဖုန္းေခၚခဲ့သည္။
ေဒါက္တာယန္က ဖုန္းမကိုင္ခဲ့ေပ။
ေကာင္ေလးက ဖုန္းကိုခ်ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္သသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလိုက္တာက ေသခ်ာေပါက္ ခက္ခဲ၏။
YOU ARE READING
ကိုယ့်ရဲ့ကလေးငယ် {Myanmar Translation} (Completed)
RomanceName : 我家小朋友 /My Little One Author : Flightless Bo-chan (不会飞的菠酱) Chapter : 6 English Translator : Sushi Editors: Yappers I'm not own this novel. I credit to original author and english translator who allow me to translate this novel. Got permission...
