Διάφανη Φυλακή

Κεφάλαιο 2

Jungkook POV

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το ταβάνι, κοιμήθηκα? Δεν πήρα χαμπάρι ποτέ με πήρε ο ύπνος. Κοιμήθηκα αγκαλιά με ένα ρομαντικό μυθιστόρημα. Αυτό ήταν η παρέα μου το βράδυ, αυτό με κρατούσε συντροφιά μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

Μετά από λίγα λεπτά πήρα την απόφαση να σηκωθώ από το κρεβάτι, τότε ο Taehyung άνοιξε με δύναμη την πόρτα και με κοίταξε με μίσος και αηδία.

Taehyung "τι θα γίνει? Εσένα τον χαμένο θα περιμένουμε?"

Jungkook "δεν σας ανάγκασε κάνεις να με περιμένετε!"

Τότε ήρθε μπροστά μου, με κοίταξε ψυχρά και με χαστούκισε.

Taehyung " Εσύ θα προσέχεις πως μου μιλάς! Είμαι ανώτερος σου! Δεν είμαστε ίσα και όμοια!"

Τότε του έπιασα το χέρι και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια.

Jungkook "γιατί μου φέρεσαι έτσι Taehyung? Τι σου έκανα? Εγώ σε αγαπάω τόσο πολύ και εσύ μου φέρεσαι σαν σκουπίδι, πες μου, τι σου έκανα, σου έκανα κάτι τόσο κακό για να αξίζω την κοροϊδία και τον πόνο?"

Δεν μου απάντησε απλά με κοίταξε θυμωμένος. Τότε εγώ του χαμογέλασα και τον αγκάλιασα.

Jungkook "δεν ξέρω τι κακό σου έκανα και σε πλήγωσα αλλά σου ζητάω συγγνώμη. Έλα, ας το ξεχάσουμε και να τα βρούμε. Δεν μπορώ χωρίς εσένα Taehyung, μου λείπεις..."

Εκείνη την στιγμή ο Taehyung με αγκάλιασε χάρηκα, νόμιζα ότι δεν με μισεί πια. Αλλά πάλι έκανα λάθος, ο Taehyung άγγιξε τα πλευρά μου και με έσπρωξε με δύναμη και βρέθηκα στο πάτωμα.

Taehyung "αν με ξανά αγγίξεις άλλη μια φορά, δεν θα βγεις ζωντανός από τα χέρια μου. Άντε ετοιμάσου τώρα! Έχουμε να πάμε σχολείο! Άντε τελείωνε! Καλύτερα μην φας πρωινό. Έχεις παχύνει."

Έφυγε και εγώ κατέληξα πάλι να κλαίω. Μα γιατί μου φέρετε έτσι. Τον έβλαψα? Μήπως τον πλήγωσα και δεν το κατάλαβα? Αλλά γιατί δεν μου λέει τι του έκανα, να το λύσουμε και να μην μου φέρετε έτσι.

Namjoon " Jungkook? Τι κάνεις στο πάτωμα?"

Ποτέ μπήκε στο δωμάτιο? Χαμπάρι δεν τον πήρα.

Jungkook "έπεσα."

Namjoon "τι? Πονάς? Χτύπησες πολύ? Μήπως να σε πάω στο νοσοκομείο?"

Jungkook "όχι καλά είμαι, μπορείς να βγεις έξω να ντυθώ ώστε να πάμε σχολείο?"

Namjoon "φυσικά θα σε περιμένω κάτω."

Jungkook "ο Taehyung?"

Namjoon "ήρθε και τον πήρε ο κολλητός του. Θα σε αφήσω να ετοιμαστείς τώρα."

Έτσι έβαλα ένα μαύρο τζίν, μαύρη μπλούζα και μαύρο μπουφάν, έπλυνα τα δόντια μου, χτένισα τα μαλλιά μου και κατέβηκα κάτω στο σαλόνι.

Jungkook "έτοιμος είμαι."

Namjoon "κάτσε, τώρα το θυμήθηκα! Εσύ δεν έφαγες. Έλα θα φας ένα κρουασάν και θα πιεις ένα χυμό. Δεν κάνεις καλό στο στομάχι σου να μην τρως τίποτα το πρωί."

Jungkook "δεν πεινάω."

Namjoon "τρώγοντας έρχεται η όρεξη."

Jungkook "Namjoon, αλήθεια δεν πεινάω."

Namjoon "δεν ακούω κουβέντα, δεν φεύγουμε αν δεν φας."

Jungkook "εντάξει..."

Ο Namjoon και ο Taehyung είναι τόσο διαφορετικοί. Ο Taehyung είναι τόσο ψυχρός και ο Namjoon είναι τόσο ζεστός. Πραγματικά αισθάνομαι τυχερός που τον έχω στην ζωή μου.

Namjoon POV

Δεν είναι κακό παιδί ο Jungkook, πραγματικά θέλω να έρθουμε πιο κοντά. Είναι τόσο ήσυχος και καλός που δεν ενοχλεί κανέναν. Έχω μετανιώσει που την αρχή τον είχα σε απόσταση, απλά στην αρχή, είχα νευριάσει που η μαμά μου με ανάγκαζε, να κάνω παρέα με τον Jungkook. Όταν με πιέζει έτσι η μαμά μου αντιδράω και δεν θέλω να κάνω αυτό που μου επιβάλει. Αυτή και ο Taehyung έχουνε πάθος με την τέλεια εικόνα μας.
Αλλά εμένα αυτή η τέλεια εικόνα έχει αρχίσει να με κουράζει.