Διάφανη Φυλακή

Κεφάλαιο 9

Jungkook POV

Η χθεσινή ημέρα ήταν τρομακτική. Τώρα ξέρω ότι με μισεί ο Taehyung τόσο πολύ... που με θέλει νεκρό...

Flashback

Jimin "Jungkook, δεν πάει άλλο! Πρέπει να τον καταγγείλεις στην αστυνομία! Ο Taehyung δεν θα ησυχάσει, αν δεν σε βγάλει από την μέση!"

Jungkook "όχι, ο Taehyung δεν μου έκανε τίποτα."

Jimin "ξέρω πολύ καλά ότι ο Taehyung σε κακοποιεί. Δεν μπορείς να με ξεγελάσεις."

Jungkook "εγώ..."

Jimin "σε παρακαλώ...σε ικετεύω, πάμε στην αστυνομία. Θα τελειώσουν τα βάσανα σου, μόλις τον καταγγείλεις."

Jungkook "κάνεις δεν θα με πιστέψει..."

Jimin "θα με έχεις σαν μάρτυρα, οι γονείς μου είναι στους γιατρούς χωρίς σύνορα, είμαι πολύ αξιόπιστος."

Jungkook "και η εικόνα της οικογένειας μου?"

Jimin "αν είσαι εσύ στο χώμα και ο Taehyung στην φυλακή, πάλι θα χαλάσει η εικόνα της οικογένειας σου. Και στις δύο περιπτώσεις η εικόνα της οικογένειας σου, θα χαλάσει. Τουλάχιστον εσύ να είσαι ζωντανός και ο Taehyung φυλακή."

End of Flashback

Ο Jimin έχει δίκιο, δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο έτσι. Αλλά δεν θέλω να πάω στην αστυνομία. Θέλω να μιλήσω στους γονείς μου πρώτα. Μήπως μπορέσουν να βρουν κάποια λύση για τον Taehyung. Στην πραγματικότητα δεν θέλω να μπει φυλακή ο Taehyung, τον αγαπάω, δεν θέλω να υποφέρει. Αλλά ούτε εγώ αντέχω, να υποφέρω άλλο. Για αυτό ελπίζω οι γονείς μου, να βρουν κάποια λύση που να μας συμφέρει άλλους.

Έτσι αφού πήρα μια βαθιά ανάσα, σηκώθηκα από το κρεβάτι, άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου, βγήκα έξω από το δωμάτιο και μετά έκλεισα την πόρτα. Μετά ακούμπησα όλο το βάρος μου στην κλειστή πόρτα του δωματίου μου. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που θα εκραγεί. Φοβάμαι πολύ να τους μιλήσω, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Αν δεν τους μιλήσω στο τέλος θα βρεθώ νεκρός, πήρα πολλές βαθιές ανάσες και κάπως ηρέμησα. Έπειτα κατέβηκα την σκάλα και κατευθύνθηκα προς το σαλόνι. Ήξερα ότι θα τους βρω εκεί, επειδή το σαλόνι είναι το αγαπημένο τους δωμάτιο.

Jungkook "μητέρα? Μπαμπά? Πρέπει να σας μιλήσω."

Junho "είναι τόσο επείγον αυτό που θες να μας πεις? Όπως βλέπεις διακόπτεις τον ελεύθερο χρόνο μας."

Jungkook "αφορά την εικόνα της οικογένειας μας."

Kang "τι έγινε Jungkook? Πες μας τον λόγο που κινδυνεύει η εικόνα της οικογένειας μας."

Junho "γιέ μου, είμαι περήφανος για εσένα, νοιάζεσαι για την εικόνα μας και θες να την προστατεύσεις. Λοιπόν σε ακούμε, ποιος προσπαθεί να καταστρέψει την εικόνα της οικογένειας μας?"

Jungkook "ο Taehyung..."

Kang "ο Taehyung? Αποκλείεται! Δεν είναι δυνατόν! Ο Taehyung νοιάζεται υπερβολικά για την εικόνα της οικογένειας μας!"

Junho "αγάπη μου, ηρέμησε, ας τον αφήσουμε να μας εξηγήσει καλύτερα, ώστε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Jungkook, συνέχισε."

Jungkook " ο Taehyung τους τελευταίους μήνες...με κακοποιεί...χτες προσπάθησε να με πνίξει στο καζανάκι του σχολείου."

Kang "Jungkook, θέλω να σου θυμίσω κάτι, ο Taehyung είναι ο αρχηγός του σπιτιού, μπορεί να κάνει ότι θέλει. Αν θέλει να σε κακοποιεί, είναι ελεύθερος να το κάνει."

Jungkook "μα, αν ο Taehyung με σκοτώσει , η εικόνα της οικογένειας μας δεν θα χαλάσει?"

Kang "φυσικά και δεν θα χαλάσει, ξέρεις γιατί? Γιατί άμα γίνει κάτι τέτοιο, θα καλύψουμε τον Taehyung. Θα το κάνουμε να φανεί σαν αυτοκτονία ή σαν ατύχημα."

Junho "έτσι και αλλιώς, τα αξίζεις τα βασανιστήρια του Taehyung. Εξαιτίας σου μας παράτησε η μάνα σου, επειδή ήσουν δύσκολο μωρό, δεν σε άντεξε άλλο και μας εγκατέλειψε. Οπότε, ότι και να πάθεις, σου αξίζει. Δεν νοιάζομαι για εσένα Jungkook, ούτε σε αγαπάω. Απλά σε ανέχομαι μέχρι να ενηλικιωθείς. Μετά όταν φύγεις από το σπίτι, η μόνη κίνηση που θα κάνω για εσένα, είναι να σου βάζω χρήματα στον λογαριασμό σου."

Kang "και μην τολμήσεις να πας στην αστυνομία, θα σε βγάλουμε τρελό και θα σε κλείσουμε στην ψυχιατρική κλινική."

Junho "η συζήτηση τελειώνει εδώ Jungkook. Πήγαινε στο δωμάτιο σου. Αρκετά σπαταλησες τζάμπα τον χρόνο μας."

Έτρεξα αμέσως στο δωμάτιο μου, έκλεισα την πόρτα και έπεσα στο πάτωμα του δωματίου μου. Άρχισα να κλαίω, ξάπλωσα στο πάτωμα του δωματίου μου και άρχισα να κλαίω πιο δυνατά.

Εκείνη την στιγμή μπήκε ο Namjoon. Μάλλον έκλαψα τόσο δυνατά που με άκουσε.

Namjoon "Jungkook? Είσαι καλά?"

Αμέσως ήρθε προς το μέρος μου, με σήκωσε από το πάτωμα και με αγκάλιασε σφιχτά.

Namjoon "ησύχασε, εγώ είμαι εδώ."

Άρχισε να με χαϊδεύει στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου και εγώ έκλαιγα στο στήθος του. Μετά από λίγη ώρα σταμάτησα να κλαίω, βγήκα από την αγκαλιά του, σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα.

Namjoon " αισθάνεσαι καλύτερα τώρα?"

Jungkook " ο μπαμπάς μου δεν με αγαπάει, ακόμα και να πεθάνω, δεν θα νοιαστεί, αντίθετα θα χαρεί."

Namjoon "δεν πειράζει, δεν τον χρειάζεσαι. Έχεις εμένα δίπλα σου, τον αδερφό σου, σε αγαπάω πάρα πολύ, πάντα θα είμαι κοντά σου και θα σε στηρίζω."

Μετά από αυτά τα γλυκά λόγια που μου είπε, με φίλησε στο κεφάλι τρυφερά και με ξανά αγκάλιασε.

Χαίρομαι που έχω στην ζωή μου τον Jimin και τον Namjoon. Τουλάχιστον ξέρω ότι και οι δύο με αγαπάνε και με νοιάζονται. Αυτό μου φτάνει και μου περισσεύει.