Διάφανη Φυλακή

Κεφάλαιο 23

Hoseok POV

Τα έχω κάνει τελείως σκατά...δεν έπρεπε ποτέ να συμφωνήσω σε αυτό το χαζό σχέδιο... πλήγωσα τον Jimin με αυτό το στοίχημα... βέβαια δεν έχω ζήτηση συγγνώμη ακόμα... ντρέπομαι πολύ να του μιλήσω... επίσης νιώθω τύψεις και για τον Yoongi... πρέπει να αγαπάει πολύ τον Jimin, με χτύπησε άσχημα για να τον προστατεύσει, άκουσα στο σχολείο ότι έχουν σχέση οι δύο τους, χαίρομαι για αυτούς, θα αισθανόμουν ακόμα πιο πολλές τύψεις αν γινόντουσαν εχθροί εξαιτίας μου.

Το απογευματινό αεράκι με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα, δεν μπορούσα άλλο μέσα στο σπίτι, ένιωθα να πνίγομαι, λείπουν και οι γονείς μου σε επαγγελματικό ταξίδι, οπότε είμαι ολομόναχος στο σπίτι μου, χωρίς να έχω κανέναν να μιλήσω, βέβαια μου αξίζει έτσι όπως τα έκανα.

Ξαφνικά μπροστά μου είδα ένα αγόρι να προσγειώνεται στο πεζοδρόμιο. Έπειτα μια γυναίκα άρχισε να του φωνάζει.

???? "και να μην ξανάρθεις σε αυτό το σπίτι! Τώρα όλη η περιουσία είναι δική μου! Δεν σου ανήκει τίποτα! Να φύγεις αμέσως από το σπίτι μου! Δεν θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου! Μακρυά από την περιουσία μου!"

Η γυναίκα έκλεισε την πόρτα του σπιτιού με δύναμη και εγώ αμέσως έτρεξα προς το μέρος του αγοριού, αφού τον βοήθησα να σηκωθεί, πήγαμε στο πιο κοντινότερο παγκάκι και κάτσαμε.

Hoseok "είσαι καλά?"

???? "πώς να είμαι καλά? Οι γονείς μου πέθαναν στο σεισμό της Κίνας, με αποτέλεσμα η θεία μου να πάρει όλη την περιουσία και να με πετάξει έξω!"

Hoseok "αυτό είναι άδικο! Είσαι ο γιός τους! Εσύ δικαιούσαι την περιουσία! Πρέπει να πας σε ένα δικηγόρο αμέσως και να την κάνεις καταγγελία!"

???? "δεν έχει νόημα...ο αδερφός της, δηλαδή ο μπαμπάς μου, στην διαθήκη του  άφησε όλη την περιουσία του σε αυτήν. Δεν ήθελε εγώ ο ομοφυλόφιλος γιός του...να έχω την περιουσία του στα χέρια μου...μόνο η μαμά μου με αγαπούσε και με είχε αποδεχτεί, για αυτό όσο ζούσε η μαμά μου, ο μπαμπάς μου και η θεία μου δεν μπορούσαν να με πετάξουν έξω από το σπίτι. Αλλά τώρα...τα έχασα όλα...θα γίνω άστεγος...θα ζω στους δρόμους...δεν θα γίνω ποτέ χορευτής ταγκό...δεν θα έχω ένα κεραμύδι πάνω από το κεφάλι μου...δεν θα έχω ζεστό φαί...θα είμαι τελείως μόνος μου...η ζωή μου καταστράφηκε..."

Το αγόρι άρχισε να κλαίει και εγώ τον αγκάλιασα σφιχτά και άρχισα να τον χαϊδεύω στην πλάτη με το αριστερό μου χέρι, ενώ με το δεξί μου χέρι τον χαϊδευα στο κεφάλι, τον καημένο...μα τι σκληροί άνθρωποι...ο μπαμπάς του και η θεία του...πως μπόρεσαν να του φερθούν έτσι? Τότε το αγόρι βγήκε από την αγκαλιά μου και με κοίταξε.

???? "συγγνώμη...εσύ είσαι ένας άγνωστος...και εγώ τόση ώρα σε έχω πρήξει με τα προβλήματα μου...σου έχω πει και όλη την ιστορία της ζωής μου...θα πρέπει να με περνάς για πολύ απελπισμένο... καλύτερα να φεύγω...να προσαρμοστώ στην καινούργια μου ζωή..."

Σηκώθηκε να φύγει από το παγκάκι αλλά τον σταμάτησα, με το να πω μπροστά του και τον πιάσω από του ώμους.

Hoseok "δεν έχεις να πας πουθενά, πρώτα θα πάμε στην αστυνομία να κάνεις καταγγελία στην θεία σου. Είσαι ανήλικος έτσι δεν είναι?"

???? "ναι... αλλά είναι ανώφελο...σε λίγους μήνες γίνομαι ενήλικος, άρα πάλι θα με πετάξει έξω από το σπίτι.  Και δεν θέλω ως ανήλικος να καταλήξω σκλάβος της ή να με κλείσει στο ορφανοτροφείο, μέχρι να κλείσω τα δεκαοχτώ."

Hoseok "τότε θα μείνεις μαζί μου?"

???? "τι?"

Hoseok "θα ήμουν απάνθρωπος εάν σε άφηνα να μείνεις στο δρόμο, είναι πολύ επικίνδυνο, θα μείνεις στο σπίτι μου και θα έχεις δικαίωμα να φύγεις, μόνο όταν θα είσαι οικονομικά ανεξάρτητος."

???? "γιατί με βοηθάς? Είμαι ένας άγνωστος για εσένα."

Hoseok "ειλικρινά δεν ξέρω, κάτι μέσα μου όμως δεν θέλει να σε αφήσει να ζήσεις στον δρόμο. Λοιπόν, ας τα αφήσουμε τώρα αυτά, νομίζω ήρθε η ώρα να συστηθούμε, εμένα με λένε Hoseok, εσένα πώς σε λένε?"

???? "εμένα με λένε Hueningkai."

Hoseok "έλα Hueningkai, πάμε στο καινούργιο σου σπίτι."

Hueningkai "σε ευχαριστώ πολύ Hoseok, δεν ξέρω πως να ξεπληρώσω την καλοσύνη σου."

Hoseok "θα με ξεπληρώσεις, μα το να είσαι ευτυχισμένος και επιτυχημένος. Γιατί αξίζεις όλα τα καλά του κόσμου."

Hueningkai "οι γονείς σου δεν θα έχουν πρόβλημα που θα μείνω μαζί σας? Μένεις με τους γονείς σου σωστά?"

Hoseok "ναι ζω μαζί τους, είμαι ακόμα ανήλικος. Και όχι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα, αντίθετα θα χαρούν που θα έχω παρέα, λείπουν συνέχεια σε επαγγελματικά ταξίδια."

Hueningkai "εντάξει τότε, σε ευχαριστώ πολύ."

Hoseok "μην με ευχαριστείς, θέλω και το κάνω, μεγάλη μου χαρά, να σε βοηθήσω."

Έτσι πήγαμε με τον καινούργιο μου συγκάτοικο στο σπίτι μας, νιώθω περίεργα μέσα μου, πιο ανάλαφρος και πιο χαρούμενος. Είμαι πιο ήσυχος τώρα που δεν τον άφησα να ζήσει στον δρόμο. Θα του χαρίσω μια ζωή γεμάτη ασφάλεια και αγάπη, το ορκίζομαι στον εαυτό μου!